Page 20 - "Zəfər və ilğım"
P. 20
– Afәrin! Mәnim şüşәm çoxdan boşalıb, – Samoylov
etiraf etdi, – onda arvadımla mәn hәftә yarım onunla qonşu
olduq. Mehmanxanada yanaşı nömrәlәrdә qalırdıq. Hәr
sәhәr eşidirdim: “Samoylov, hardasan?”. Onun haqqında
kitab yazırdım, 42 sәhifәsini yazıb atdım.
– Niyә?
– Çünki mәnim yazmağım teatr zalına şalvarsız girmәk
kimi bir şeydir. Hәm dә birinci şәxsin adından yazırdım
deyә, “mәn, mәn”siz ötüşmәk olmurdu. Mәnim dövrüm
keçib, kitab çıxandan sonra deyәcәkdilәr ki, “bu yaşıötmüş
şagird” nә haqla nәhәng haqqında yazır.
– Mütlәq deyәcәkdilәr. Belә şeylәrә hazır olmaq lazımdır.
Bu gün kollektivdә bir-birini söyüb-yamanlayanların әlindәn
tәrpәnmәk olmur, teatrı xilas etmәk üçün iş görmәk lazım
gәlәndә isә, adam tapmırsan. Bir dә, sәn niyә yaşıötmüş
olursan? Teatrın yaxşı vaxtlarında, öz xoşunla çıxıb getmisәn,
Lübimovun zәmanәti vә tövsiyәsi ilә Akademik Teatrda
baş rejissor işlәmisәn, Әdәbiyyat İnstitutunda Rozovdan
dәrs almısan, yazıçı olmusan. Bәyәm bu azdır? Cәfәng şey-
20 lәr danışırsan, Viktor, bunu sәndәn gözlәmәzdim. Sәn әvvәl-
cә yaz, sonra şübhәyә düşәrsәn.
– Әlimdә tәcili işlәr var, düzdür, nәşriyyat müflis olub,
şәrtlәr dәyişdirilib, amma…
– Lap yaxşı da. Hәr günün öz hesabı var. Onun da yaşı
doxsanı ötüb. Bir dә görәcәyik, әclafın biri götürüb elә
şeylәr yazıb ki, “mif”dәn başqa heç nә qalmayıb. Gör Vısot-
skinin adı әtrafında nә qәdәr avara, yaltaq, yaramaz insan
dolaşır. Ağıllarına gәlәni yazırlar! Bu film dә bir yandan –
işә bax, oğul öz atasını, böyük şairi yalnız narkoman kimi
görür. Biabırçılıqdır! Gözәl aktyoru bәdheybәt-eybәcәrә
çevirdilәr, bütün Rusiyada abırdan saldılar. Bu lәkәdәn qur-
tulmaq mümkün deyil. Filmdә, bir dәnә dә olsun, abırlı ob-
raz yoxdur. Volodyanı qarşılıqsız olaraq özününkülәşdirib-
lәr. Hәr şeyini silib-süpürüb ondan heykәl düzәldiblәr. Am-
etiraf etdi, – onda arvadımla mәn hәftә yarım onunla qonşu
olduq. Mehmanxanada yanaşı nömrәlәrdә qalırdıq. Hәr
sәhәr eşidirdim: “Samoylov, hardasan?”. Onun haqqında
kitab yazırdım, 42 sәhifәsini yazıb atdım.
– Niyә?
– Çünki mәnim yazmağım teatr zalına şalvarsız girmәk
kimi bir şeydir. Hәm dә birinci şәxsin adından yazırdım
deyә, “mәn, mәn”siz ötüşmәk olmurdu. Mәnim dövrüm
keçib, kitab çıxandan sonra deyәcәkdilәr ki, “bu yaşıötmüş
şagird” nә haqla nәhәng haqqında yazır.
– Mütlәq deyәcәkdilәr. Belә şeylәrә hazır olmaq lazımdır.
Bu gün kollektivdә bir-birini söyüb-yamanlayanların әlindәn
tәrpәnmәk olmur, teatrı xilas etmәk üçün iş görmәk lazım
gәlәndә isә, adam tapmırsan. Bir dә, sәn niyә yaşıötmüş
olursan? Teatrın yaxşı vaxtlarında, öz xoşunla çıxıb getmisәn,
Lübimovun zәmanәti vә tövsiyәsi ilә Akademik Teatrda
baş rejissor işlәmisәn, Әdәbiyyat İnstitutunda Rozovdan
dәrs almısan, yazıçı olmusan. Bәyәm bu azdır? Cәfәng şey-
20 lәr danışırsan, Viktor, bunu sәndәn gözlәmәzdim. Sәn әvvәl-
cә yaz, sonra şübhәyә düşәrsәn.
– Әlimdә tәcili işlәr var, düzdür, nәşriyyat müflis olub,
şәrtlәr dәyişdirilib, amma…
– Lap yaxşı da. Hәr günün öz hesabı var. Onun da yaşı
doxsanı ötüb. Bir dә görәcәyik, әclafın biri götürüb elә
şeylәr yazıb ki, “mif”dәn başqa heç nә qalmayıb. Gör Vısot-
skinin adı әtrafında nә qәdәr avara, yaltaq, yaramaz insan
dolaşır. Ağıllarına gәlәni yazırlar! Bu film dә bir yandan –
işә bax, oğul öz atasını, böyük şairi yalnız narkoman kimi
görür. Biabırçılıqdır! Gözәl aktyoru bәdheybәt-eybәcәrә
çevirdilәr, bütün Rusiyada abırdan saldılar. Bu lәkәdәn qur-
tulmaq mümkün deyil. Filmdә, bir dәnә dә olsun, abırlı ob-
raz yoxdur. Volodyanı qarşılıqsız olaraq özününkülәşdirib-
lәr. Hәr şeyini silib-süpürüb ondan heykәl düzәldiblәr. Am-
