Page 15 - "Zəfər və ilğım"
P. 15
– Kimә әl elәyirsәn? – arvadı soruşdu. 15
– Heç, onu bir tanışıma oxşatdım.
Samoylov onun gündәlik hәyatında az-az rastlaşdığı
adamlardan idi. Rejissor, vidalaşırmış kimi, dönüb teatr
binasına baxdı – ömrünün, demәk olar, әlli ilini bu binada
keçirmişdi.
– Gör hәr şey necә mәhv olub gedir… Mәnә elә gәlirdi
ki, әbәdiyyәt üçün çalışırıq, amma sәn saydığını say…
Tanrının işlәrini bilmәk olmur, – o, qurumuş dodaqlarını
güclә tәrpәdirdi.
– Hәyәcanlanma, bu, Tanrının işi deyil, – arvadı dedi, –
Tanrının öz işi başından aşır.
Birgә yaşadıqları illәrdә arvadı ona nәyi necә demәyi
öyrәnmişdi. Rus zәrbi-mәsәllәrindәn xoşu gәlirdi, Rusiyada
yaşadığı dövrdә onların bir çoxunu әzbәrlәmişdi.
Yaşıl işıq yandı vә maşın yerindәn tәrpәndi. Kumir
kәdәrli baxışlarla bir daha teatr binasını süzdü. Reklam
lövhәsi alışıb-yanırdı, tamaşaların adları ürәk yarası kimi
keçmişi xatırladırdı, hәr şey hәmişәki kimiydi, çatışmayan
bircә onun özüydü.
Bundan sonra sürücü “Mersedes”i xәstәxanayacan heç
yerdә saxlamadı. Tezliklә “Sklif”ә çatdılar. Onları baş hәkim
qarşıladı vә pasiyentlә arvadını onlar üçün ayrılmış palataya
apardı. Kumir vanna otağına keçib paltarını dәyişdi vә
xәstәxana pijamasında arvadıyla vidalaşmağa başladı. Qәm
dәryasına qәrq olmuş qadın başını onun sinәsinә qoydu.
Katerina hәr dәfә әrini xәstәxanaya aparanda özünün әlavә
resurslarını da işә salırdı: eyni zamanda hәm hәkim olurdu,
hәm xәstә baxıcısı, hәm dә aşpaz.
– Yaxşı, Katya, evә qayıt, narahat olma, hәr şey yaxşıdır, –
Kumir qalın şüşәli gözlük taxmış kardioloqa sarı çevrildi, –
ona deyin ki, hәr şey yaxşıdır, narahat olmağa dәymәz.
Baş hәkim onun tapşırığına әmәl etmәk istәsә dә, qadın
әlinin işarәsiylә onu dayandırdı.
– Heç, onu bir tanışıma oxşatdım.
Samoylov onun gündәlik hәyatında az-az rastlaşdığı
adamlardan idi. Rejissor, vidalaşırmış kimi, dönüb teatr
binasına baxdı – ömrünün, demәk olar, әlli ilini bu binada
keçirmişdi.
– Gör hәr şey necә mәhv olub gedir… Mәnә elә gәlirdi
ki, әbәdiyyәt üçün çalışırıq, amma sәn saydığını say…
Tanrının işlәrini bilmәk olmur, – o, qurumuş dodaqlarını
güclә tәrpәdirdi.
– Hәyәcanlanma, bu, Tanrının işi deyil, – arvadı dedi, –
Tanrının öz işi başından aşır.
Birgә yaşadıqları illәrdә arvadı ona nәyi necә demәyi
öyrәnmişdi. Rus zәrbi-mәsәllәrindәn xoşu gәlirdi, Rusiyada
yaşadığı dövrdә onların bir çoxunu әzbәrlәmişdi.
Yaşıl işıq yandı vә maşın yerindәn tәrpәndi. Kumir
kәdәrli baxışlarla bir daha teatr binasını süzdü. Reklam
lövhәsi alışıb-yanırdı, tamaşaların adları ürәk yarası kimi
keçmişi xatırladırdı, hәr şey hәmişәki kimiydi, çatışmayan
bircә onun özüydü.
Bundan sonra sürücü “Mersedes”i xәstәxanayacan heç
yerdә saxlamadı. Tezliklә “Sklif”ә çatdılar. Onları baş hәkim
qarşıladı vә pasiyentlә arvadını onlar üçün ayrılmış palataya
apardı. Kumir vanna otağına keçib paltarını dәyişdi vә
xәstәxana pijamasında arvadıyla vidalaşmağa başladı. Qәm
dәryasına qәrq olmuş qadın başını onun sinәsinә qoydu.
Katerina hәr dәfә әrini xәstәxanaya aparanda özünün әlavә
resurslarını da işә salırdı: eyni zamanda hәm hәkim olurdu,
hәm xәstә baxıcısı, hәm dә aşpaz.
– Yaxşı, Katya, evә qayıt, narahat olma, hәr şey yaxşıdır, –
Kumir qalın şüşәli gözlük taxmış kardioloqa sarı çevrildi, –
ona deyin ki, hәr şey yaxşıdır, narahat olmağa dәymәz.
Baş hәkim onun tapşırığına әmәl etmәk istәsә dә, qadın
әlinin işarәsiylә onu dayandırdı.
