Page 97 - Yuri Trifonov
P. 97
Qoca
Gәlin ayaqyalın vә yarıçılpaq gәzirdi, çit xalatın altındakı al-
qırmızı çimәrlik tumanı görünürdü, hamının gözü qabağında çıl-
paq qarnı, göbәyi açıqda qalmışdı – buyursun, kim istәyir tamaşa
etsin! – vә aynabәnddәn çıxıb getmirdi, sanki Pavel Yevqrafoviçin
nәsә demәsini gözlәyirdi. Xörәyә görә tәrif gözlәyirdimi? Yox,
bu, onun xidmәti deyildi, alınma yemәk idi. Amma hiss olunurdu
ki, nahaq yerә durmayıb burda. Hamı nәsә – hansısa bir söhbәti
gözlәyirdi. Budur, Vera gәldi, görünür yatıbmış, üzü qızarıb,
şişkinlәşib. O da lifçikdә vә qısa kәtan şalvardaydı, bu isә onun
ayaqlarına qәti yaraşmırdı.
Ruslan soruşdu: “Polina Karlovna niyә gәlmişdi?” Gör nәyi
gözlәyirmişlәr, nәdәn ötrü belә tәlaş içindәymişlәr. Hәtta istinin
ölümcül hala saldığı Myuda yaxşı eşitsin deyә başını çevirdi,
dәsmalı üzündәn götürdü. Pavel Yevqrafoviç dedi: “Elә-belә,
keçmişlәri yada salıb söhbәtlәşirdik, necә olmasa, o, ananızla bir
gimnaziyada oxuyub”. O, yeganә adamdı ki, Qalyanı ondan da
qabaq tanıyırdı: Pavel Yevqrafoviç iyirmi ikidәn, Polina isә on
beşinci ildәn... Onlara elә gәlirdi ki, belә ciddi vә ürәkqızdıran
ovqat hәr ikisini praktiki düşüncәlәrdәn yayındırmalıdı: bir-
birlәrinә heyifsilәnә-heyifsilәnә Qalya haqda nadir hallarda söhbәt
açardılar, amma әgәr Pavel Yevqrafoviç söhbәt salırdısa, köhnә
rәfiqәsinin nәlәri xatırladığıyla maraqlanırdı. Tәrk edilmiş bu
qocalar nә haqda danışırdılar axı? – Ruslan әl çәkmirdi: ev haq-
damı? Doğrudanmı heç nәyin barәsindә söhbәt getmәyib? Heç
bir kәlmә dә yәni? Heç nә. Polinanı bu maraqlandırmır. Dedi ki,
onların işinә, yәni Zina vә Kandaurovun işinә qarışmır. Demәli,
nә cürsә söhbәt ev barәdә olub?
– Olub, olub! – Pavel Yevqrafoviç әsәbi halda sözünü kәsdi. –
Ancaq başqa şey barәdә...
Tәbii ki, nә barәdә danışdıqlarını izah etmәyә başlamadı.
Hәlә bir sorğu-suallarına bax bunların! Onu dilindәn tutmaq istә-
yirlәr. Yox, canım, onu görmәyәcәksiz. Gözlәnilmәdәn ağzından
qaçırdı:
– Bir dә dedi: biz sәninlә heç kimә lazım deyilik...
Elә bil dediyi bu sözlәr zarafat kimi alındı vә Ruslan gülüm-
sündü.
97
Gәlin ayaqyalın vә yarıçılpaq gәzirdi, çit xalatın altındakı al-
qırmızı çimәrlik tumanı görünürdü, hamının gözü qabağında çıl-
paq qarnı, göbәyi açıqda qalmışdı – buyursun, kim istәyir tamaşa
etsin! – vә aynabәnddәn çıxıb getmirdi, sanki Pavel Yevqrafoviçin
nәsә demәsini gözlәyirdi. Xörәyә görә tәrif gözlәyirdimi? Yox,
bu, onun xidmәti deyildi, alınma yemәk idi. Amma hiss olunurdu
ki, nahaq yerә durmayıb burda. Hamı nәsә – hansısa bir söhbәti
gözlәyirdi. Budur, Vera gәldi, görünür yatıbmış, üzü qızarıb,
şişkinlәşib. O da lifçikdә vә qısa kәtan şalvardaydı, bu isә onun
ayaqlarına qәti yaraşmırdı.
Ruslan soruşdu: “Polina Karlovna niyә gәlmişdi?” Gör nәyi
gözlәyirmişlәr, nәdәn ötrü belә tәlaş içindәymişlәr. Hәtta istinin
ölümcül hala saldığı Myuda yaxşı eşitsin deyә başını çevirdi,
dәsmalı üzündәn götürdü. Pavel Yevqrafoviç dedi: “Elә-belә,
keçmişlәri yada salıb söhbәtlәşirdik, necә olmasa, o, ananızla bir
gimnaziyada oxuyub”. O, yeganә adamdı ki, Qalyanı ondan da
qabaq tanıyırdı: Pavel Yevqrafoviç iyirmi ikidәn, Polina isә on
beşinci ildәn... Onlara elә gәlirdi ki, belә ciddi vә ürәkqızdıran
ovqat hәr ikisini praktiki düşüncәlәrdәn yayındırmalıdı: bir-
birlәrinә heyifsilәnә-heyifsilәnә Qalya haqda nadir hallarda söhbәt
açardılar, amma әgәr Pavel Yevqrafoviç söhbәt salırdısa, köhnә
rәfiqәsinin nәlәri xatırladığıyla maraqlanırdı. Tәrk edilmiş bu
qocalar nә haqda danışırdılar axı? – Ruslan әl çәkmirdi: ev haq-
damı? Doğrudanmı heç nәyin barәsindә söhbәt getmәyib? Heç
bir kәlmә dә yәni? Heç nә. Polinanı bu maraqlandırmır. Dedi ki,
onların işinә, yәni Zina vә Kandaurovun işinә qarışmır. Demәli,
nә cürsә söhbәt ev barәdә olub?
– Olub, olub! – Pavel Yevqrafoviç әsәbi halda sözünü kәsdi. –
Ancaq başqa şey barәdә...
Tәbii ki, nә barәdә danışdıqlarını izah etmәyә başlamadı.
Hәlә bir sorğu-suallarına bax bunların! Onu dilindәn tutmaq istә-
yirlәr. Yox, canım, onu görmәyәcәksiz. Gözlәnilmәdәn ağzından
qaçırdı:
– Bir dә dedi: biz sәninlә heç kimә lazım deyilik...
Elә bil dediyi bu sözlәr zarafat kimi alındı vә Ruslan gülüm-
sündü.
97
