Page 100 - Yuri Trifonov
P. 100
i Trifonov
– O deyir ki, daha gücüm yoxdu. Havadan asılı vәziyyәtdәyәm.
Heç olmasa bir aynabәnd olsaydı... Başa düşürsәn, o, hansı
hәddә...
– O, hansınızı çox sevir – sәni, yoxsa aynabәndi?
– Belә olmaz...
Qız uşağı kimi kәsik saçları alnına tökülmüş, amma artıq
orta yaşlarında olan Veranın girdә üzü vә xәstәhal, әzgin sifәti
bürüşdü, dodaqları titrәdi, dönüb otaqdan çıxdı. Pavel Yevqrafoviç
tәrәddüd içindә qalmışdı. Ona yazığı gәlirdi. Amma onun könlünü
xoş etmәk üçün neylәmәk lazım olduğunu bilmirdi. Aynabәndlә
iş aşmaz, bu, kömәk olmayacaq. Pavel Yevqrafoviç otaqdan
çıxdı, pәncәrәyә baxa-baxa mәtbәx masasının üstünü әsgiylә
silәn Veroçkaya yaxınlaşdı vә onu qucaqladı.
– Olmaz belә... Olmaz, olmaz... Özü dә öz yaxınlarına, sәni
sevәnlәrә... – pıçıldadı qızı.
– Sәninçün neylәyim axı? – O, qızının alnından öpdü.
– Bilmirәm, әlindәn nә gәlәr. Prixodkoyla danış. Birdәn
nәsә... Bilmirәm... Bir sına...
Veranın bәnzәrsiz xasiyyәti vardı: bir an içindә inciyir, elә o
sürәtlә dә, incikliyi tam unuda bilirdi. Kiminçünsә misilsiz arvad
ola bilәrdi, özü dә uşaqları olmasını elә istәyirdi ki... indisә daha
gecdi, ömür keçib, o biri isә abort elәtdirmәyә mәcbur edirdi: iki
dәfә Qalyanın sağlığında elәtdirib, Qalyadan sonra isә bilәn
yoxdu neçә dәfә. Ah, ya Rәbbim, onların işindәn heç vaxt baş
açmazsan... Veranın yerinә olsaydı, bu Erastoviçlә heç üç gün dә
yaşamazdı, rәdd edәrdi cәhәnnәmә, o isә yaşayır vә dözür.
Pavel Yevqrafoviç aynabәndә qayıtdı, taybatay açılmış pәncә-
rәnin önündә oturdu. Axşam saat sәkkiz olsa da, tam qaranlıq
düşsә dә, havada heç bir yüngüllük duyulmurdu. Kart oynayan-
lar öz aralarında xısınlaşırdılar. Pavel Yevqrafoviç kartdan heç nә
anlamırdı, heç anlamaq da istәmirdi. Hәyatı belә keçmişdi – kart-
sız. Lap yeniyetmәliyindәn meşşan vә burjua mәşğuliyyәti kimi
kart oyununa nifrәt dolu bir münasibәt bәslәyirdi.
Ayaqlarını taxta pillәkәnә sakit-sakit basaraq bağçadan qayıdan
Viktor hәmişә sәssiz gәlәr, astadan danışardı. O, Pavel Yevqrafoviçin
yanına çatıb böyründә, döşәmәdә oturdu.
100
– O deyir ki, daha gücüm yoxdu. Havadan asılı vәziyyәtdәyәm.
Heç olmasa bir aynabәnd olsaydı... Başa düşürsәn, o, hansı
hәddә...
– O, hansınızı çox sevir – sәni, yoxsa aynabәndi?
– Belә olmaz...
Qız uşağı kimi kәsik saçları alnına tökülmüş, amma artıq
orta yaşlarında olan Veranın girdә üzü vә xәstәhal, әzgin sifәti
bürüşdü, dodaqları titrәdi, dönüb otaqdan çıxdı. Pavel Yevqrafoviç
tәrәddüd içindә qalmışdı. Ona yazığı gәlirdi. Amma onun könlünü
xoş etmәk üçün neylәmәk lazım olduğunu bilmirdi. Aynabәndlә
iş aşmaz, bu, kömәk olmayacaq. Pavel Yevqrafoviç otaqdan
çıxdı, pәncәrәyә baxa-baxa mәtbәx masasının üstünü әsgiylә
silәn Veroçkaya yaxınlaşdı vә onu qucaqladı.
– Olmaz belә... Olmaz, olmaz... Özü dә öz yaxınlarına, sәni
sevәnlәrә... – pıçıldadı qızı.
– Sәninçün neylәyim axı? – O, qızının alnından öpdü.
– Bilmirәm, әlindәn nә gәlәr. Prixodkoyla danış. Birdәn
nәsә... Bilmirәm... Bir sına...
Veranın bәnzәrsiz xasiyyәti vardı: bir an içindә inciyir, elә o
sürәtlә dә, incikliyi tam unuda bilirdi. Kiminçünsә misilsiz arvad
ola bilәrdi, özü dә uşaqları olmasını elә istәyirdi ki... indisә daha
gecdi, ömür keçib, o biri isә abort elәtdirmәyә mәcbur edirdi: iki
dәfә Qalyanın sağlığında elәtdirib, Qalyadan sonra isә bilәn
yoxdu neçә dәfә. Ah, ya Rәbbim, onların işindәn heç vaxt baş
açmazsan... Veranın yerinә olsaydı, bu Erastoviçlә heç üç gün dә
yaşamazdı, rәdd edәrdi cәhәnnәmә, o isә yaşayır vә dözür.
Pavel Yevqrafoviç aynabәndә qayıtdı, taybatay açılmış pәncә-
rәnin önündә oturdu. Axşam saat sәkkiz olsa da, tam qaranlıq
düşsә dә, havada heç bir yüngüllük duyulmurdu. Kart oynayan-
lar öz aralarında xısınlaşırdılar. Pavel Yevqrafoviç kartdan heç nә
anlamırdı, heç anlamaq da istәmirdi. Hәyatı belә keçmişdi – kart-
sız. Lap yeniyetmәliyindәn meşşan vә burjua mәşğuliyyәti kimi
kart oyununa nifrәt dolu bir münasibәt bәslәyirdi.
Ayaqlarını taxta pillәkәnә sakit-sakit basaraq bağçadan qayıdan
Viktor hәmişә sәssiz gәlәr, astadan danışardı. O, Pavel Yevqrafoviçin
yanına çatıb böyründә, döşәmәdә oturdu.
100
