Page 96 - Yuri Trifonov
P. 96
i Trifonov
Pavel Yevqrafoviç masanın arxasına keçdi, gözlüyünü taxdı,
dama-dama dәftәrdәn bir vәrәq cırıb yazdı. Polina yazılan vәrәqi
ondan aldı, dörd qatlayıb qurşağının altına qoydu, Pavel
Yevqrafoviçin üzündәn öpüb çıxdı. Amma bir dәqiqәdәn sonra
qayıdıb, qarılara yaraşmayan, çoxdan әl götürülәsi köhnә bir
gimnaziyaçı әdasıyla yenә gözlәrini mәnalı-mәnalı bәrәldәrәk
pıçıldadı:
– Ancaq sәndәn xahiş edirәm, Paşuta, özününkülәrә heç nә
demә!
Pavel Yevqrafoviç masanın arxasında bir qәdәr oturub,
Polinanın qәribә adәtlәri barәdә bir az düşündü – nәdәn yanağından
öpdü, onu Paşuta adlandırdı. O, bunu etmәmәliydi axı, onu belә
ancaq Qalya çağırardı, yenә burnunun ucundan uzağı görmәzlikdәn
doğan bir düşüklükdü bu... Sonra qәrara aldı ki, bütün bunlara
әhәmiyyәt vermәsin, Qrozdovun mәktubuna vә öz cavabına
köklәndi... İş yaxşı getmirdi. Bir neçә dәfә gah Vera, gah Ruslan
baş çәkib onu nahara çağırdılar, suallarla fikrini yayındırdılar, o,
rәdd elәdi, hirslәndi. İsti sәngimirdi, bağçadan gәlәn xoşagәlmәz
qoxu da bir yandan әzab verirdi – sanki toyuq ütürdülәr vә ya
zir-zibili yandırırdılar. Çox ehtimal ki, yenә qonşu Skandakov
biabırçılıq edirdi. O, dәmir çәllәkdә hәr cür zir-zibili yandırmağa
adәt etmişdi, bundan da qonşu sahәlәrә üfunәt qoxusu yayılırdı,
bu xuliqanlığınsa qabağını heç nәylә almaq mümkün deyildi:
danlamışdılar da, şöbәyә dә çağırmışdılar, Pavel Yevqrafoviç
onun tәşkilatına mәktub da göndәrmişdi – hamısı da faydasız. O
sırtıq adam deyirdi: “Mәn külәyin sәmtinә görә cavabdeh
deyilәm!” Pavel Yevqrafoviç bir saata qәdәr girәlәnib, cәmi
dördcә cümlә – amma mәzmunlu cümlә – yazaraq, aynabәndә
nahar etmәyә getdi. İsti hamını әldәn salıb üzmüşdü. Myuda al-
nında islaq dәsmal qatlama çarpayıda uzanmışdı. Ruslan ayaq-
yalın, qısa tumanda aynabәndin küncündә masanın arxasında
oturmuşdu vә mavi rәngli kağızlarda çәkilmiş çertyojların üstә
әyilib nәsә düzәliş edirdi. Valentina sanatoriyadan gәtirdiyi çuğun-
dur şorbası vә üstü kotletli sıyıq dolu boşqabları süfrәyә düzdü.
İştahası yox idi.
96
Pavel Yevqrafoviç masanın arxasına keçdi, gözlüyünü taxdı,
dama-dama dәftәrdәn bir vәrәq cırıb yazdı. Polina yazılan vәrәqi
ondan aldı, dörd qatlayıb qurşağının altına qoydu, Pavel
Yevqrafoviçin üzündәn öpüb çıxdı. Amma bir dәqiqәdәn sonra
qayıdıb, qarılara yaraşmayan, çoxdan әl götürülәsi köhnә bir
gimnaziyaçı әdasıyla yenә gözlәrini mәnalı-mәnalı bәrәldәrәk
pıçıldadı:
– Ancaq sәndәn xahiş edirәm, Paşuta, özününkülәrә heç nә
demә!
Pavel Yevqrafoviç masanın arxasında bir qәdәr oturub,
Polinanın qәribә adәtlәri barәdә bir az düşündü – nәdәn yanağından
öpdü, onu Paşuta adlandırdı. O, bunu etmәmәliydi axı, onu belә
ancaq Qalya çağırardı, yenә burnunun ucundan uzağı görmәzlikdәn
doğan bir düşüklükdü bu... Sonra qәrara aldı ki, bütün bunlara
әhәmiyyәt vermәsin, Qrozdovun mәktubuna vә öz cavabına
köklәndi... İş yaxşı getmirdi. Bir neçә dәfә gah Vera, gah Ruslan
baş çәkib onu nahara çağırdılar, suallarla fikrini yayındırdılar, o,
rәdd elәdi, hirslәndi. İsti sәngimirdi, bağçadan gәlәn xoşagәlmәz
qoxu da bir yandan әzab verirdi – sanki toyuq ütürdülәr vә ya
zir-zibili yandırırdılar. Çox ehtimal ki, yenә qonşu Skandakov
biabırçılıq edirdi. O, dәmir çәllәkdә hәr cür zir-zibili yandırmağa
adәt etmişdi, bundan da qonşu sahәlәrә üfunәt qoxusu yayılırdı,
bu xuliqanlığınsa qabağını heç nәylә almaq mümkün deyildi:
danlamışdılar da, şöbәyә dә çağırmışdılar, Pavel Yevqrafoviç
onun tәşkilatına mәktub da göndәrmişdi – hamısı da faydasız. O
sırtıq adam deyirdi: “Mәn külәyin sәmtinә görә cavabdeh
deyilәm!” Pavel Yevqrafoviç bir saata qәdәr girәlәnib, cәmi
dördcә cümlә – amma mәzmunlu cümlә – yazaraq, aynabәndә
nahar etmәyә getdi. İsti hamını әldәn salıb üzmüşdü. Myuda al-
nında islaq dәsmal qatlama çarpayıda uzanmışdı. Ruslan ayaq-
yalın, qısa tumanda aynabәndin küncündә masanın arxasında
oturmuşdu vә mavi rәngli kağızlarda çәkilmiş çertyojların üstә
әyilib nәsә düzәliş edirdi. Valentina sanatoriyadan gәtirdiyi çuğun-
dur şorbası vә üstü kotletli sıyıq dolu boşqabları süfrәyә düzdü.
İştahası yox idi.
96
