Page 58 - Yuri Trifonov
P. 58
i Trifonov
olmuşdu – döşәmәyә kağızlar, ip qırıqları, qәzet parçaları sәpәlәn-
mişdi. İndi oturub özgәnin kitablarını vәrәqlәyirik, xeyli dәyәrli
vә gözәl kitablar var.
Volodya Kamışinә iki bilet lazım olduğunu deyir, onunla
hәmyerlisi olan bir tәlәbә dә gedәsidi. Amma Volodya yalan uy-
durmağı bacarmır. Açıq-aydın yalan dediyini görürәm. Gözümün
içinә baxa bilmir, әsәbilәşir, elә bilir binaya avtomobil yaxınlaşır,
cәld pәncәrәyә sarı yönәlir. Elektrik işıqları yanmır. Küçәdә zül-
mәtdi. Pәncәrәdәn başını çıxarsan, uzaqda – Bolşoy prospektdә
tonqalı görә bilәrsәn. Deyirәm ki, “Nolub sәnә? Sәn yalan danı-
şırsan axı”. – “Hә, yalan danışıram”. – “Bәs niyә?” Çiyinlәrini
qısır: “Heç özüm dә bilmirәm niyә... Asyayla gedirәm”.
Belә... Unudulmuş ağrı.
Volodya coşquyla, tәlәsә-tәlәsә danışmağa başlayır: şübhәlәr,
tәrәddüdlәr, әzablı tәfsilatlar... Soruşuram: “Sәn “Bıloy”un sonun-
cu nömrәsindә masonlar haqda mәqalәni oxumusan?” Amma
onu dinlәmәk istәmirәm. Ümumiyyәtlә, heç nә bilmәk istәmirәm.
Qәfil qapı döyülür. Şura avtomobildә gәlәndә sürücü girәcәkdә
siqnal verir, anam gәlәndә isә ayrı cür zәng çalır. “Kimdi?” Bir
qәdәr sonra kişi sәsi eşidilir: “Aleksandr Pimenoviç Danilov
burada yaşayır?”
Yarımkürk geyinmiş bir nәfәr içәri girir, başında qulaqlı xәz
papaq, ayaqlarında ovçu çәkmәlәri var, qara gözlük taxıb, uzun-
burun, arıqsifәt birisidi, әlindә yarımkürkünә uyğun gәlmәyәn,
zahiri görünüşcә xarici istehsala oxşayan yol çamadanı var.
“Şiqontsev Leonti Viktoroviç”, – xәz papağını başından
çıxarıb, sanki yuxarı dartılmış arıq vә qәribә görünüşlü şüvәrәk
başını açıqda qoyan bu adam özünü tәqdim edir. Onun kәllә
quruluşu adamı şaşırır. Qaşları üstündәki batıqlar alnını hәddәn
artıq daraldır. Kәllә quruluşu pis yapılmış kündәyә oxşayan bu
qәribә adam, mәnim hәyatımda әhәmiyyәtli rol oynadı, o zaman
on doqquzuncu ildә, illәrlә irәlidә görәcәyim işlәri bir növ yön-
lәndirdi. Buna görә onun ilk gәlişini yaxşı xatırlayıram.
Dәrhal başa düşürәm ki, Şuranı Aleksandr Pimenoviç Danilov
adlandıran birisi, onu çoxdan – ola bilsin katorqadan, ya da
sürgündәn tanımış olmalıdı. Belә insanlar tez-tez ortaya çıxır.
58
olmuşdu – döşәmәyә kağızlar, ip qırıqları, qәzet parçaları sәpәlәn-
mişdi. İndi oturub özgәnin kitablarını vәrәqlәyirik, xeyli dәyәrli
vә gözәl kitablar var.
Volodya Kamışinә iki bilet lazım olduğunu deyir, onunla
hәmyerlisi olan bir tәlәbә dә gedәsidi. Amma Volodya yalan uy-
durmağı bacarmır. Açıq-aydın yalan dediyini görürәm. Gözümün
içinә baxa bilmir, әsәbilәşir, elә bilir binaya avtomobil yaxınlaşır,
cәld pәncәrәyә sarı yönәlir. Elektrik işıqları yanmır. Küçәdә zül-
mәtdi. Pәncәrәdәn başını çıxarsan, uzaqda – Bolşoy prospektdә
tonqalı görә bilәrsәn. Deyirәm ki, “Nolub sәnә? Sәn yalan danı-
şırsan axı”. – “Hә, yalan danışıram”. – “Bәs niyә?” Çiyinlәrini
qısır: “Heç özüm dә bilmirәm niyә... Asyayla gedirәm”.
Belә... Unudulmuş ağrı.
Volodya coşquyla, tәlәsә-tәlәsә danışmağa başlayır: şübhәlәr,
tәrәddüdlәr, әzablı tәfsilatlar... Soruşuram: “Sәn “Bıloy”un sonun-
cu nömrәsindә masonlar haqda mәqalәni oxumusan?” Amma
onu dinlәmәk istәmirәm. Ümumiyyәtlә, heç nә bilmәk istәmirәm.
Qәfil qapı döyülür. Şura avtomobildә gәlәndә sürücü girәcәkdә
siqnal verir, anam gәlәndә isә ayrı cür zәng çalır. “Kimdi?” Bir
qәdәr sonra kişi sәsi eşidilir: “Aleksandr Pimenoviç Danilov
burada yaşayır?”
Yarımkürk geyinmiş bir nәfәr içәri girir, başında qulaqlı xәz
papaq, ayaqlarında ovçu çәkmәlәri var, qara gözlük taxıb, uzun-
burun, arıqsifәt birisidi, әlindә yarımkürkünә uyğun gәlmәyәn,
zahiri görünüşcә xarici istehsala oxşayan yol çamadanı var.
“Şiqontsev Leonti Viktoroviç”, – xәz papağını başından
çıxarıb, sanki yuxarı dartılmış arıq vә qәribә görünüşlü şüvәrәk
başını açıqda qoyan bu adam özünü tәqdim edir. Onun kәllә
quruluşu adamı şaşırır. Qaşları üstündәki batıqlar alnını hәddәn
artıq daraldır. Kәllә quruluşu pis yapılmış kündәyә oxşayan bu
qәribә adam, mәnim hәyatımda әhәmiyyәtli rol oynadı, o zaman
on doqquzuncu ildә, illәrlә irәlidә görәcәyim işlәri bir növ yön-
lәndirdi. Buna görә onun ilk gәlişini yaxşı xatırlayıram.
Dәrhal başa düşürәm ki, Şuranı Aleksandr Pimenoviç Danilov
adlandıran birisi, onu çoxdan – ola bilsin katorqadan, ya da
sürgündәn tanımış olmalıdı. Belә insanlar tez-tez ortaya çıxır.
58
