Page 277 - Yuri Trifonov
P. 277
Toranlıqda oyun
(hekayә)
Biz onların hamısını adbaad tanıyırdıq. Amma bizi heç kim
tanımırdı. Sadәcә o uşaqlardan idik ki, deyirdilәr: “Ay oğlan!
Topu gәtir!” hәm dә: “Sağ ol, oğlan” vә ya: “Bax, ordadı, kolun
o tәrәfindә! Sola get, sola get!” Onlar saat dörddәn toranlıq
qarışanacan oynayırdılar, dostum Savvayla mәn isә üstü bıçaqla
kәsik-kәsik edilmiş skamyada oturub başımızı sağa-sola, sağa-
sola, sağa-sola hәrlәyirdik. Boynumuz ağrıyırdı. Bu, saatlarla
davam elәyirdi. Nә aclıq, nә susuzluq, nә dә dünyanın heç bir
arzu-istәyi bizi bu gözәl mәşğuliyyәtdәn yayındıra bilmirdi.
Sağa-sola, sağa-sola vurulan balaca, bәyaz tennis topu görünüb
yox olduqca, zәrbәlәr sәrt olsa da, sanki beynimizi sağa-sola,
sağa-sola yırğalayır, tilsimlәyir, uyudurdu; biz sanki sәrxoş
olurduq, әslindә evә gedib başımızı yumalıydıq, amma ayağa
qalxıb gedә bilmirdik, sağa-sola, sağa-sola baxa-baxa mәst halda
oturmaqda davam edirdik.
Tennis meydançasının o biri tәrәfindәn heç kim üzümüzә dә
baxmırdı! Biz bir cüt Çin müqәvvasını xatırladırdıq: yarıqırxıq,
kәkilli başımız yorulmadan, bir ahәng içindә hey hәrәkәt edirdi.
Hәqiqәtәn dә, biz müqәvvaydıq. Hәtta müqәvva da deyildik, özü
dә Çin müqәvvası niyә? Әsl Moskvaәtrafı bağlara mәxsus, iyul
axşamlarını başlarını yellәmәklә keçirәn on bir yaşlı korazehinlәrdik
biz.
Yaxınlıqda çay axırdı, qumlu yamaclıq vardı, dayaz sular,
qayıqlar... Suların qoxusu gәlir, orada çimәnlәrin hay-küyü eşi-
dilirdi, amma heç nә beynimizә girmirdi. Bunlar bizә lazım ol-
mayan özgә bir dünyanın qoxusu vә sәs-küyüydü.
Toranlıq düşüncә bizim mәqamımız yetişirdi. Savvayla mәnim
Titrәk adı verdiyimiz uzundraz eynәkli hamıdan birinci uduzurdu.
Titrәk tennis meydançasında çox әsәbilәşirdi, hәr uğursuz zәrbәdәn
sonra: “Ay sәnin!” qışqırırdı, başını tutur, heyrәtlә raketkasının
sağanağına baxır, ya da: “Bu nәdi belә? Mәnә nolub axı?” kimi
277
(hekayә)
Biz onların hamısını adbaad tanıyırdıq. Amma bizi heç kim
tanımırdı. Sadәcә o uşaqlardan idik ki, deyirdilәr: “Ay oğlan!
Topu gәtir!” hәm dә: “Sağ ol, oğlan” vә ya: “Bax, ordadı, kolun
o tәrәfindә! Sola get, sola get!” Onlar saat dörddәn toranlıq
qarışanacan oynayırdılar, dostum Savvayla mәn isә üstü bıçaqla
kәsik-kәsik edilmiş skamyada oturub başımızı sağa-sola, sağa-
sola, sağa-sola hәrlәyirdik. Boynumuz ağrıyırdı. Bu, saatlarla
davam elәyirdi. Nә aclıq, nә susuzluq, nә dә dünyanın heç bir
arzu-istәyi bizi bu gözәl mәşğuliyyәtdәn yayındıra bilmirdi.
Sağa-sola, sağa-sola vurulan balaca, bәyaz tennis topu görünüb
yox olduqca, zәrbәlәr sәrt olsa da, sanki beynimizi sağa-sola,
sağa-sola yırğalayır, tilsimlәyir, uyudurdu; biz sanki sәrxoş
olurduq, әslindә evә gedib başımızı yumalıydıq, amma ayağa
qalxıb gedә bilmirdik, sağa-sola, sağa-sola baxa-baxa mәst halda
oturmaqda davam edirdik.
Tennis meydançasının o biri tәrәfindәn heç kim üzümüzә dә
baxmırdı! Biz bir cüt Çin müqәvvasını xatırladırdıq: yarıqırxıq,
kәkilli başımız yorulmadan, bir ahәng içindә hey hәrәkәt edirdi.
Hәqiqәtәn dә, biz müqәvvaydıq. Hәtta müqәvva da deyildik, özü
dә Çin müqәvvası niyә? Әsl Moskvaәtrafı bağlara mәxsus, iyul
axşamlarını başlarını yellәmәklә keçirәn on bir yaşlı korazehinlәrdik
biz.
Yaxınlıqda çay axırdı, qumlu yamaclıq vardı, dayaz sular,
qayıqlar... Suların qoxusu gәlir, orada çimәnlәrin hay-küyü eşi-
dilirdi, amma heç nә beynimizә girmirdi. Bunlar bizә lazım ol-
mayan özgә bir dünyanın qoxusu vә sәs-küyüydü.
Toranlıq düşüncә bizim mәqamımız yetişirdi. Savvayla mәnim
Titrәk adı verdiyimiz uzundraz eynәkli hamıdan birinci uduzurdu.
Titrәk tennis meydançasında çox әsәbilәşirdi, hәr uğursuz zәrbәdәn
sonra: “Ay sәnin!” qışqırırdı, başını tutur, heyrәtlә raketkasının
sağanağına baxır, ya da: “Bu nәdi belә? Mәnә nolub axı?” kimi
277
