Page 250 - Yuri Trifonov
P. 250
i Trifonov
Sergey İvanoviç darıxdığından, bekar qalmasın deyә, bir böyründә
dәyirmi deşik olan taxta yeşik düzәltdi vә pәrvazın üstә qoydu:
– Әzizlәrim, bu da sizә Mossovetdәn mәnzil payı. Növbәsiz-
filansız.
Bu mәnzildә tezliklә anası kimi bәmbәyaz, qarınqulu vә
tәnbәl bir bala civildәmәyә başladı. Bir aydan sonra o, böyük
göyәrçinlәr boyda oldu, amma hәlә dә quruldaya vә uça bilmirdi.
Göyәrçinlәr qonşu Marişkanın xüsusilә xoşuna gәlmişdi.
Qızın doqquz yaşı vardı, xәstәlik ucbatından hәftәlәrlә mәktәbә
getmirdi, boşuna gәzir, darıxır, gündüzlәr geniş mәnzillәrindә
bilmirdi nәylә mәşğul olsun. Klavdiya Nikiforovnanın Marişkaya –
bu solğunüzlü, qıçları milçәk ayaqlarına oxşayan qıza yazığı gә-
lirdi, hәmişә yanına çağırırdı, o da gәlib pәncәrәnin yanında otu-
rurdu, yerkökü gәmirә-gәmirә göyәrçinlәrә baxırdı. Marişkanın
valideynlәri axşamacan işdә olurdular: Boris Yevgeniyeviç kitab-
xanaçı idi. Aqniya Nikolayevna isә mәktәbdә yuxarı sinif şagird-
lәrinә dәrs deyirdi. Bir nәnәlәri dә vardı, Sofiya Leopoldovna; sәk-
sәn yaşlarında bir qarıydı, demәk olar, kar idi, amma canı suluydu,
hamı üçün yemәk bişirir, mağazaya gedirdi.
Amma bahar yaman gәlmişdi.
Şәhәrin üstündә buludları oynaşan mavi, rütubәtli göy üzü
gülümsәyirdi. Bütün qışı konserv vә qara kartof satılan tәrәvәz
mağazasında indi istilikxana soğanı peyda olmuşdu. Sәhәrlәr
pәncәrәnin yanından sürәtlә keçәn boz kölgәlәr Klavdiya
Nikiforovnanı diksindirirdi, yuxarıda tәnәkәlәr danqıldayır,
aşağılar guppuldayırdı – fәhlәlәr damdan qarı kürüyürdülәr.
Apreldә keçәn bir neçә isti gün orda-burda qalan qarı әritdi,
bulanıq sel-su Moskvanı başına götürdü, amma günәş bu nәmişliyi
tezliklә qurutdu, may ayında artıq sәkilәr tәpimişdi. Mayda
yeddinci mәrtәbәnin eyvanında sumağı sviterli, yaşıl rәngli
xizәkçi kostyumu geymiş bir oğlan peyda oldu. Oğlan eyvanda
dәrslәrini hazırlayırdı. O, stulda әylәşib, kök ayaqlarını bir-biri-
nin üstünә aşırıb, gün işığından gözlәrini qıyaraq nәsә әzbәrlәyir
vә karandaşla dәftәrdә cızmaqara edirdi. Hәrdәn karandaşı dodaq-
ları arasına alıb saxlayır, özünü elә aparırdı ki, guya tәnbәki çu-
buğu çәkir, eyni zamanda bıçaqla stula “bәzәk” vururdu. Arabir
qapıdan eyvana uzanan әl oğlana buterbrod, alma verirdi.
250
Sergey İvanoviç darıxdığından, bekar qalmasın deyә, bir böyründә
dәyirmi deşik olan taxta yeşik düzәltdi vә pәrvazın üstә qoydu:
– Әzizlәrim, bu da sizә Mossovetdәn mәnzil payı. Növbәsiz-
filansız.
Bu mәnzildә tezliklә anası kimi bәmbәyaz, qarınqulu vә
tәnbәl bir bala civildәmәyә başladı. Bir aydan sonra o, böyük
göyәrçinlәr boyda oldu, amma hәlә dә quruldaya vә uça bilmirdi.
Göyәrçinlәr qonşu Marişkanın xüsusilә xoşuna gәlmişdi.
Qızın doqquz yaşı vardı, xәstәlik ucbatından hәftәlәrlә mәktәbә
getmirdi, boşuna gәzir, darıxır, gündüzlәr geniş mәnzillәrindә
bilmirdi nәylә mәşğul olsun. Klavdiya Nikiforovnanın Marişkaya –
bu solğunüzlü, qıçları milçәk ayaqlarına oxşayan qıza yazığı gә-
lirdi, hәmişә yanına çağırırdı, o da gәlib pәncәrәnin yanında otu-
rurdu, yerkökü gәmirә-gәmirә göyәrçinlәrә baxırdı. Marişkanın
valideynlәri axşamacan işdә olurdular: Boris Yevgeniyeviç kitab-
xanaçı idi. Aqniya Nikolayevna isә mәktәbdә yuxarı sinif şagird-
lәrinә dәrs deyirdi. Bir nәnәlәri dә vardı, Sofiya Leopoldovna; sәk-
sәn yaşlarında bir qarıydı, demәk olar, kar idi, amma canı suluydu,
hamı üçün yemәk bişirir, mağazaya gedirdi.
Amma bahar yaman gәlmişdi.
Şәhәrin üstündә buludları oynaşan mavi, rütubәtli göy üzü
gülümsәyirdi. Bütün qışı konserv vә qara kartof satılan tәrәvәz
mağazasında indi istilikxana soğanı peyda olmuşdu. Sәhәrlәr
pәncәrәnin yanından sürәtlә keçәn boz kölgәlәr Klavdiya
Nikiforovnanı diksindirirdi, yuxarıda tәnәkәlәr danqıldayır,
aşağılar guppuldayırdı – fәhlәlәr damdan qarı kürüyürdülәr.
Apreldә keçәn bir neçә isti gün orda-burda qalan qarı әritdi,
bulanıq sel-su Moskvanı başına götürdü, amma günәş bu nәmişliyi
tezliklә qurutdu, may ayında artıq sәkilәr tәpimişdi. Mayda
yeddinci mәrtәbәnin eyvanında sumağı sviterli, yaşıl rәngli
xizәkçi kostyumu geymiş bir oğlan peyda oldu. Oğlan eyvanda
dәrslәrini hazırlayırdı. O, stulda әylәşib, kök ayaqlarını bir-biri-
nin üstünә aşırıb, gün işığından gözlәrini qıyaraq nәsә әzbәrlәyir
vә karandaşla dәftәrdә cızmaqara edirdi. Hәrdәn karandaşı dodaq-
ları arasına alıb saxlayır, özünü elә aparırdı ki, guya tәnbәki çu-
buğu çәkir, eyni zamanda bıçaqla stula “bәzәk” vururdu. Arabir
qapıdan eyvana uzanan әl oğlana buterbrod, alma verirdi.
250
