Page 246 - Yuri Trifonov

i Trifonov

– Burda necә yatmaq olar axı?
– Masanı bax buraya, әlüzyuyana sarı sürüşdürürük. Buraya
isә qatlama çarpayını qoyuruq, – Volodya göstәrdi. – Düzdü,
narahatçılıqdı, әlbәttә, amma çıxış yolumuz yoxdu. Mәnә gәlәn
il üçün mәnzil söz veriblәr.
Mariya Davıdovna başını tәrpәtdi.
– Çox yaxşı, doğrudan da, doğrudan da...
Frosya xala bir az kobud vә ardı-arası kәsilmәyәn hönkürtüylә
ağlamağa başladı, üzünü yaylıqla örtüb göz yaşlarını axıtdı. Nad-
ya güc-bәla göz yaşlarını saxlayıb onu qucaqladı vә sakitlәşdir-
mәyә çalışdı:
– Frosya xala, mehribanım, lazım deyil, canım mәnim...
– Cana yığmışdın ananı! – Frosya xala hönkürә-hönkürә
Nadyanı dirsәyi ilә itәlәyib özündәn araladı.
– Nә danışırsız, Frosya xala! – hәlә zәrbәni duymayan Nadya
әvvәlki kimi nәvazişlә onu sakitlәşdirmәyә davam etdi.
– Cana yığmışdın, bezdirmişdin ananı! – Frosya xala başını
yellәdә-yellәdә tәkrar edirdi.
– Niyә belә danışırsan? Ah... Pәrvәrdigara! – Antonina Vasil-
yevna ilә örpәk boyaqçılığında çalışmış qadın dillәndi.
Frosya xala әlinin yüngül hәrәkәtiylә sanki: “nә deyәsәn
axı...” söylәdi. Yenidәn hönkürdü vә üz-gözü әyiş-üyüş oldu;
burnunun suyunu çәkә-çәkә, ağlamsınaraq Nadyaya baxdı:
– Sәn mәni bağışla, Nadya. Mәn Tonyanı çox sevirdim...
Düzünü deyirәm, tam sәmimi...
Nadya bәnizinin necә ağardığını hiss edirdi: o, hәmişә miqren
baş qaldıranda belә olurdu vә kötük kimi çarpayıya yıxılırdı.
Başını ovucları arasına alıb sıxdı. Tәәccüb elәdi ki, “niyә heç
kim etiraz elәmir?” O, kәnardan öz avazımış üzünü görürdü,
bәnizi elә ağarmış vә balacalaşmışdı ki, tosqun, ağır vә yaşlı
bәdәniylә müqayisәyә gәlmәzdi. Sonra necә vәlvәlәyә düşdüklәrini,
necә hәrәkәtә gәldiklәrini duydu. Levin irәli durub, Nadyanın
qoltuqları altından yapışdı. Masanın arxasından qaldırdı. Volodya:
“Ay sizi, kinli mәxluqlar! Bir dә ayağınız buralara...” – qışqırdı.
Nadyanı otağa apardılar. O, qaranlıqda uzanmışdı, üşütmә-titrәtmә
içindәn dәhlizdәkilәrin necә çığırışdıqlarını eşidirdi.

246