Page 245 - Yuri Trifonov
P. 245
Göbələkli payız
yad bir adamın әli kimiydi. Bәdәni isә hissiyyatını itirmişdi vә o,
çiyninin hәrәkәtiylә bu әli yüngülcә kәnara itәlәdi. Onun
göbәlәkdәn danışması Nadyaya xoş gәlmәdi.
Frosya xala israrla Nadyanın gözlәrinә baxırdı. Qarının üzü
lәt idi, sallanırdı, yanaqları yaxşı yuyulmuş körpә dana әti kimi
tünd-çәhrayıya çalırdı. Gözlәrindәn yaş süzülürdü, o da göbәlәkdәn
danışırdı, amma bu zaman yanaqlarını yaylığıyla silirdi. Nadya
birdәn bütün qәlbiylә Frosya xalanın burada yeganә qançәkәn,
doğma bir insan olduğunu hiss elәdi. Onun anasınınkına oxşar
tanış barmaqlarını, almacıq sümüklәri çıxmış yanaqlarını gördü.
İçindә ona qarşı birdәn-birә, әvvәllәr heç zaman olmayan bir
nәvaziş hissi duydu.
– Nadyacan, – Zinanın anası Yevgeniya Qlebovna dedi. –
Birinci dәfәdi mәn sizin bu mәnzilinizdәyәm. Siz öz otaqlarınızı
Mıtnıdakına dәyişmisiz?
Nadya başını tәrpәtdi.
– Mәncә, sizin orada kommunal mәnzildә iki otağınız vardı?
Köhnә evdә, elәmi?
– Hә, – dedi Nadya.
– Burdasa birotaqlıdı?
Nadya başını tәrpәtdi.
– Bәs neçә kvadratmetrdi?
Nadya cavab vermәdi, salat boşqabına gözlәrini dikәrәk sanki
quruyub qalmışdı, әvәzindә Volodya dillәndi:
– Deyәsәn, iyirmi dörddü.
– Niyә soruşuram, Volodya, – Yevgeniya Qlebovna dedi, –
çünki biz dә ev dәyişmәk hәvәsinә düşmüşük. Bizim axı iki
gözәl otağımız var. Yaxşı, bu haqda mәn sonra, sonra! – Birdәn
o, әlini yellәyib pıçıldadı: – Sonra soruşaram! İmkan olanda.
Sonra, yaxşı?
– Bәs Tonya harda yatardı? – qoca qarı olan Mariya Davıdovna
soruşdu.
– Burada – Volodya dedi.
– Harda yatacaqdı ki? – Yevgeniya Qlebovna dedi. – Orada
onların uşaqları yatır, özü dә ikisi. Burada isә çox yaxşıdı vә
ayrıcadı. Әlbәttә, bir az qaz iyi gәlir, amma qapı-bacanı açıb
havanı dәyişmәk olar.
Mariya Davıdovna indi heç tәrpәnmәk mümkün olmayan
mәtbәxә şübhәylә baxdı.
245
yad bir adamın әli kimiydi. Bәdәni isә hissiyyatını itirmişdi vә o,
çiyninin hәrәkәtiylә bu әli yüngülcә kәnara itәlәdi. Onun
göbәlәkdәn danışması Nadyaya xoş gәlmәdi.
Frosya xala israrla Nadyanın gözlәrinә baxırdı. Qarının üzü
lәt idi, sallanırdı, yanaqları yaxşı yuyulmuş körpә dana әti kimi
tünd-çәhrayıya çalırdı. Gözlәrindәn yaş süzülürdü, o da göbәlәkdәn
danışırdı, amma bu zaman yanaqlarını yaylığıyla silirdi. Nadya
birdәn bütün qәlbiylә Frosya xalanın burada yeganә qançәkәn,
doğma bir insan olduğunu hiss elәdi. Onun anasınınkına oxşar
tanış barmaqlarını, almacıq sümüklәri çıxmış yanaqlarını gördü.
İçindә ona qarşı birdәn-birә, әvvәllәr heç zaman olmayan bir
nәvaziş hissi duydu.
– Nadyacan, – Zinanın anası Yevgeniya Qlebovna dedi. –
Birinci dәfәdi mәn sizin bu mәnzilinizdәyәm. Siz öz otaqlarınızı
Mıtnıdakına dәyişmisiz?
Nadya başını tәrpәtdi.
– Mәncә, sizin orada kommunal mәnzildә iki otağınız vardı?
Köhnә evdә, elәmi?
– Hә, – dedi Nadya.
– Burdasa birotaqlıdı?
Nadya başını tәrpәtdi.
– Bәs neçә kvadratmetrdi?
Nadya cavab vermәdi, salat boşqabına gözlәrini dikәrәk sanki
quruyub qalmışdı, әvәzindә Volodya dillәndi:
– Deyәsәn, iyirmi dörddü.
– Niyә soruşuram, Volodya, – Yevgeniya Qlebovna dedi, –
çünki biz dә ev dәyişmәk hәvәsinә düşmüşük. Bizim axı iki
gözәl otağımız var. Yaxşı, bu haqda mәn sonra, sonra! – Birdәn
o, әlini yellәyib pıçıldadı: – Sonra soruşaram! İmkan olanda.
Sonra, yaxşı?
– Bәs Tonya harda yatardı? – qoca qarı olan Mariya Davıdovna
soruşdu.
– Burada – Volodya dedi.
– Harda yatacaqdı ki? – Yevgeniya Qlebovna dedi. – Orada
onların uşaqları yatır, özü dә ikisi. Burada isә çox yaxşıdı vә
ayrıcadı. Әlbәttә, bir az qaz iyi gәlir, amma qapı-bacanı açıb
havanı dәyişmәk olar.
Mariya Davıdovna indi heç tәrpәnmәk mümkün olmayan
mәtbәxә şübhәylә baxdı.
245
