Page 249 - Yuri Trifonov
P. 249
Göyərçinin ölümü
– Anaş... yanımıza uçub gәlәnә bir bax, – dedi Sergey
İvanoviç. – Hava isә nifrindi, dünәnkindәn dә pisdi.
O, çubuğunu yandırdı, qaloşlarını ayaqlarına keçirdi vә tәlәsik
çıxdı, çünki hәmişә olduğundan üç dәqiqә gecikirdi. Klavdiya
Nikiforovna isә әrini kandardan ötürüb otağa qayıtdı, o da pәn-
cәrәyә yaxınlaşıb nifrin havanın pis günә qoyduğu hәmin göyәrçini
gördü. Aşağıda hәyәtin çirkli nәmişliyi qaralırdı. Әriyәn qar şü-
şәlәrdәn şırran-şırran süzülürdü. “İlahi, batdağa bir bax, – Klavdiya
Nikiforovna mәyus oldu. – Doğrudan da, dünәnkindәn betәrdi.”
O, nәfәsliyi açdı, pәrvazın üstünә çörәk qırıntıları sәpdi vә öz әziz
qocasını düşündü ki, kaş sürüşüb yıxılmayaydı.
...Yalqız yaşayırdılar. Oğulları Fedya müharibәdә hәlak
olmuşdu, qızını avtomobil mexaniki olan әriylә birgә doqquz il
әvvәl şirniklәndirib Şimala aparmışdılar, yerini möhkәmlәndirib
elә orada da qalmışdı, nadir hallarda mәktub yazırdı. Yaşlı olmasına –
yetmiş beşi haqlamasına baxmayaraq, Sergey İvanoviç ömrünün
yarısını qoyduğu fabrikdә çalışmaqdaydı, doğrudu, indi çarpayı
sexindә usta deyil, alәt anbarında anbardar idi. Klavdiya Nikiforovna
isә tәsәrrüfatı idarә edirdi. Әslindә Moskvada nә tәsәrrüfat ola
bilәr ki? Ya qastronoma gedәrdi, ya süd almağa, ya da çәkmәçiyә
ayaqqabı aparardı.
Klavdiya Nikiforovna bu azıb gәlmiş göyәrçini himayәsinә
aldı: әvvәl-әvvәl hәrdәnbir dәn atırdı, sonra bu, vәrdişә çevrildi.
Ona dәn almışdı, bulka doğrayırdı, özü dә hökmәn ağ undan bi-
şәnini – göyәrçin qara çörәyә dimdiyini dә vurmurdu. Sergey
İvanoviç zarafatca deyirdi ki, anaş, nәdi, özünә mәşğuliyyәt tap-
mısan? Tezliklә iki barmağını ağzına soxub fıştırıq da çalacaqsan,
yaylıq yellәdәcәksәn, yәqin, hәlә dama da dırmaşacaqsan.
Zarafat elәmәyi öz yerindә, yeri gәlmişkәn, axır vaxtlar işdәn
qayıdınca maraqlanırdı:
– Hә, de görüm, ailәmizin üzvü necәdi? Bu gün uçub
gәlmişdi?
Göyәrçin hәr gün uçub gәlirdi vә tezliklә yeddinci mәrtәbәyә
öyrәşdi, hәtta özüylә dişisini dә gәtirmişdi, süd köpüyü
bәyazlığındaydı, qişası kәhrәba rәngindә olan gözlәri qapqaraydı.
Havalar qızanda, yәni artıq pәncәrәni açmaq mümkün olanda,
249
– Anaş... yanımıza uçub gәlәnә bir bax, – dedi Sergey
İvanoviç. – Hava isә nifrindi, dünәnkindәn dә pisdi.
O, çubuğunu yandırdı, qaloşlarını ayaqlarına keçirdi vә tәlәsik
çıxdı, çünki hәmişә olduğundan üç dәqiqә gecikirdi. Klavdiya
Nikiforovna isә әrini kandardan ötürüb otağa qayıtdı, o da pәn-
cәrәyә yaxınlaşıb nifrin havanın pis günә qoyduğu hәmin göyәrçini
gördü. Aşağıda hәyәtin çirkli nәmişliyi qaralırdı. Әriyәn qar şü-
şәlәrdәn şırran-şırran süzülürdü. “İlahi, batdağa bir bax, – Klavdiya
Nikiforovna mәyus oldu. – Doğrudan da, dünәnkindәn betәrdi.”
O, nәfәsliyi açdı, pәrvazın üstünә çörәk qırıntıları sәpdi vә öz әziz
qocasını düşündü ki, kaş sürüşüb yıxılmayaydı.
...Yalqız yaşayırdılar. Oğulları Fedya müharibәdә hәlak
olmuşdu, qızını avtomobil mexaniki olan әriylә birgә doqquz il
әvvәl şirniklәndirib Şimala aparmışdılar, yerini möhkәmlәndirib
elә orada da qalmışdı, nadir hallarda mәktub yazırdı. Yaşlı olmasına –
yetmiş beşi haqlamasına baxmayaraq, Sergey İvanoviç ömrünün
yarısını qoyduğu fabrikdә çalışmaqdaydı, doğrudu, indi çarpayı
sexindә usta deyil, alәt anbarında anbardar idi. Klavdiya Nikiforovna
isә tәsәrrüfatı idarә edirdi. Әslindә Moskvada nә tәsәrrüfat ola
bilәr ki? Ya qastronoma gedәrdi, ya süd almağa, ya da çәkmәçiyә
ayaqqabı aparardı.
Klavdiya Nikiforovna bu azıb gәlmiş göyәrçini himayәsinә
aldı: әvvәl-әvvәl hәrdәnbir dәn atırdı, sonra bu, vәrdişә çevrildi.
Ona dәn almışdı, bulka doğrayırdı, özü dә hökmәn ağ undan bi-
şәnini – göyәrçin qara çörәyә dimdiyini dә vurmurdu. Sergey
İvanoviç zarafatca deyirdi ki, anaş, nәdi, özünә mәşğuliyyәt tap-
mısan? Tezliklә iki barmağını ağzına soxub fıştırıq da çalacaqsan,
yaylıq yellәdәcәksәn, yәqin, hәlә dama da dırmaşacaqsan.
Zarafat elәmәyi öz yerindә, yeri gәlmişkәn, axır vaxtlar işdәn
qayıdınca maraqlanırdı:
– Hә, de görüm, ailәmizin üzvü necәdi? Bu gün uçub
gәlmişdi?
Göyәrçin hәr gün uçub gәlirdi vә tezliklә yeddinci mәrtәbәyә
öyrәşdi, hәtta özüylә dişisini dә gәtirmişdi, süd köpüyü
bәyazlığındaydı, qişası kәhrәba rәngindә olan gözlәri qapqaraydı.
Havalar qızanda, yәni artıq pәncәrәni açmaq mümkün olanda,
249
