Page 248 - Yuri Trifonov

i Trifonov

Göyәrçinin ölümü

(hekayә)

Bir dәfә sәhәr-sәhәr Sergey İvanoviç әynini geyinib, şapkasını
qoyub pәncәrәyә yaxınlaşdı ki, görsün hava necәdi, qaloşlarını
ayağına taxsınmı, yoxsa yox, bu vaxt gözünә bir göyәrçin sataşdı.
Döyüşkәn göyәrçinә oxşayırdı: kürәyi enli, başı balacaydı.
Pәrvazdakı ensiz navalçanın üstünә qonmuşdu, başını yana әyib
otağı casus kimi çәpәki süzürdü. Bütün gecәni sulu qar yağdığı
üçün hәr yan nәmişlik idi, pәncәrәlәr tәrlәmişdi vә göyәrçin,
deyәsәn, içәrini yaxşı görә bilmirdi.

Göyәrçinin gördüyü, qışın ortasından bәri çәrçivәlәrin arasına
düşüb qalmış vә hisdәn qaralmış bir әlçim çirkli pambıq idi;
pәncәrәaltı çıxıntıda birinin içindә quşüzümü, o birindә kәlәm
turşusu olan iki yarımkiloluq şüşә bәrni qoyulmuşdu; bәrnilәrdәn
birinin ağzında boşqab, içindә dә qalın kağıza bükülmüş yağ
vardı; nәfәsliyin cәftәsinә ilişdirilmiş, aynaların arasından sallanan
tor zәnbildә isә bir neçә bürüşmüş sosis gözә dәyirdi. Bir dә o,
Sergey İvanoviçin yuxusuzluqdan gözәçarpacaq dәrәcәdә şişkin,
qoca üzünü, çal qaşlarını, kirpik çalmadan baxan gözlәrini vә
çәnәsini qaşıyan enli, yastı, tütündәn saralmış, dırnaqları korşalmış
barmaqlarını görürdü. Bunları seyr edәn göyәrçin idi. Sergey
İvanoviç isә uzun illәrdi vәrdiş etdiklәrinә baxırdı: yenә
yeddimәrtәbәli “uçurum” kәrpic divarlarında yağış izlәri olan
evlәr, üstündә boru vә antenlәrin meşә kimi qaraldığı damlar,
aşağıda – “uçurumun” dibindә isә dumanlı, bozarmış, çirklәnmiş
qar qalağıyla dolu hәyәt vә sәhәr-sәhәr hәrәsi sәssizcә bir iş
dalınca tәlәsәn adamlar. Bir dә pәrvazdakı hәmin göyәrçin. O,
tünd-çәhrayı çalarlıydı, gömgöy tüstüyә çalırdı, kürәdә qızdırılımış
poladın soyuyandan sonrakı rәngindәydi. Gözlәnilmәz, qәribә
bir qonaq! Yaxınlıqda heç kim göyәrçin saxlamırdı vә buyur, o
gözlәnilmәdәn peyda olmuşdu.

Sergey İvanoviç fikrә gedib, çәnәsini qaşımaqda davam
edirdi. Sonra tәnbәki çubuğunun müştüyüylә şüşәni taqqıldatdı.
Göyәrçin ürküb ora-bura boylandı, amma yerindәn tәrpәnmәdi.

248