Page 243 - Yuri Trifonov
P. 243
Göbələkli payız
“Sәn neylәyirsәn?” O, Volodyanı qonaqların yanına göndәrdi:
“Yaxşı deyil, get ora”. Divarın o üzündә onun Nadyanın dayısı
qızı Zinanın әri Arkadi ilә parapsixologiya haqda necә söhbәt
etmәsi eşidilirdi. “Demәk olar ki, Nadya zәng etmәmişdәn bir
saat öncә, ürәyim möhkәm sancdı. Özü dә mәn heç vaxt ürәyimdәn
şikayәtçi olmamışam. Sonra mәn tәxmin etdim ki...” Frosya
xalanın sәsi eşidildi: “Ço-ox çәtin uşaqlardı. Uşaq deyillәr e-ey,
bәladılar...” “Tamamilә doğru tәxmin etmisәn: bu, mәhz Antonina
Vasilyevnanı infarkt vuran anda baş verib. Belә bir hadisә
Qurzufda mәnim dә başıma gәlib...” Arkadi ilә Zinanı, elәcә dә
anası Yevgeniya Qlebovnanı (bunlar hamısı Antonina Vasilyevnanın
müharibәdә hәlak olmuş qardaşının ailә üzvlәriydi) Nadya beş
ildә bir dәfә görәrdi, ya görmәzdi. O, küçәdә Arkadiyә rast
gәlsәydi, yәqin ki, tanımazdı. Bax, indi bu yad adamlar mәtbәxdә
yeyir, içir, rәğbәtlә baxışır, nәlәrisә yada salırdılar. Üzlәri
kәdәrliydi, amma bir dә görürdün, hәr şeyi unudub tamam başqa
mövzuda cidd-cәhdlә söhbәti qızışdırırdılar. Bircә Frosya xala
daim göz yaşı tökürdü. O, Nadyanın az tanıdığı, uzaq qohumu
Mariya Davıdovna deyilәn qarıyla ikilikdә gәlmişdi. Yuridәn isә
Petrozavodskdan teleqram gәlmişdi ki, qulaq iltihabından әziyyәt
çәkir vә hospitaldadı. Bir qadın da vardı, Nadya adını bilmirdi.
O, haçansa arteldә ipәk örpәklәrin boyanmasında Antonina Vasil-
yevnayla birlikdә işlәmişdi. Bu qadın indi arağı kişilәrlә bәrabәr
içirdi, bir neçә dәfә danışanların sözünü kәsib, anilin boyağıyla
ipәk örpәklәri evdә boyamağın necә gözәl bir iş olduğunu vә
buna görә yaxşı pul ödәnildiyini dә qeyd etdi. Orada Nadyanın
rәfiqәsi Larisa da vardı. Levinlә әvvәllәr tanışlığı olmasa da, bu
gün krematoriyada tapışmışdılar, bütün axşamı bir kәnara çәkilib
ikilikdә söhbәt edirdilәr. Bәs niyә bu adamlar çıxıb getmir? Saat
on birdi axı.
Nadya qonaqların yanına getmәkdә hәm dә ona görә çәtinlik
çәkirdi ki, onlar mәtbәxdәydilәr. Sәhәrdәn axşamacan anasının
dolaşdığı bu otaqların görünüşü dözülmәz idi vә az qala hәr şey
qәlbini yaralayırdı. Nadya divarın o üzündәn kiminsә mәtbәx
stolunun siyirmәsini necә açdığını, bıçaqları, çәngәllәri necә
cingildәtdiyini eşitdi. Ürәyi titrәdi, çünki anasının tez-tez sәliqәyә
saldığı, dibinә tәmiz ağ kağız sәrdiyi, qaşığı, çәngәli, bıçağı
243
“Sәn neylәyirsәn?” O, Volodyanı qonaqların yanına göndәrdi:
“Yaxşı deyil, get ora”. Divarın o üzündә onun Nadyanın dayısı
qızı Zinanın әri Arkadi ilә parapsixologiya haqda necә söhbәt
etmәsi eşidilirdi. “Demәk olar ki, Nadya zәng etmәmişdәn bir
saat öncә, ürәyim möhkәm sancdı. Özü dә mәn heç vaxt ürәyimdәn
şikayәtçi olmamışam. Sonra mәn tәxmin etdim ki...” Frosya
xalanın sәsi eşidildi: “Ço-ox çәtin uşaqlardı. Uşaq deyillәr e-ey,
bәladılar...” “Tamamilә doğru tәxmin etmisәn: bu, mәhz Antonina
Vasilyevnanı infarkt vuran anda baş verib. Belә bir hadisә
Qurzufda mәnim dә başıma gәlib...” Arkadi ilә Zinanı, elәcә dә
anası Yevgeniya Qlebovnanı (bunlar hamısı Antonina Vasilyevnanın
müharibәdә hәlak olmuş qardaşının ailә üzvlәriydi) Nadya beş
ildә bir dәfә görәrdi, ya görmәzdi. O, küçәdә Arkadiyә rast
gәlsәydi, yәqin ki, tanımazdı. Bax, indi bu yad adamlar mәtbәxdә
yeyir, içir, rәğbәtlә baxışır, nәlәrisә yada salırdılar. Üzlәri
kәdәrliydi, amma bir dә görürdün, hәr şeyi unudub tamam başqa
mövzuda cidd-cәhdlә söhbәti qızışdırırdılar. Bircә Frosya xala
daim göz yaşı tökürdü. O, Nadyanın az tanıdığı, uzaq qohumu
Mariya Davıdovna deyilәn qarıyla ikilikdә gәlmişdi. Yuridәn isә
Petrozavodskdan teleqram gәlmişdi ki, qulaq iltihabından әziyyәt
çәkir vә hospitaldadı. Bir qadın da vardı, Nadya adını bilmirdi.
O, haçansa arteldә ipәk örpәklәrin boyanmasında Antonina Vasil-
yevnayla birlikdә işlәmişdi. Bu qadın indi arağı kişilәrlә bәrabәr
içirdi, bir neçә dәfә danışanların sözünü kәsib, anilin boyağıyla
ipәk örpәklәri evdә boyamağın necә gözәl bir iş olduğunu vә
buna görә yaxşı pul ödәnildiyini dә qeyd etdi. Orada Nadyanın
rәfiqәsi Larisa da vardı. Levinlә әvvәllәr tanışlığı olmasa da, bu
gün krematoriyada tapışmışdılar, bütün axşamı bir kәnara çәkilib
ikilikdә söhbәt edirdilәr. Bәs niyә bu adamlar çıxıb getmir? Saat
on birdi axı.
Nadya qonaqların yanına getmәkdә hәm dә ona görә çәtinlik
çәkirdi ki, onlar mәtbәxdәydilәr. Sәhәrdәn axşamacan anasının
dolaşdığı bu otaqların görünüşü dözülmәz idi vә az qala hәr şey
qәlbini yaralayırdı. Nadya divarın o üzündәn kiminsә mәtbәx
stolunun siyirmәsini necә açdığını, bıçaqları, çәngәllәri necә
cingildәtdiyini eşitdi. Ürәyi titrәdi, çünki anasının tez-tez sәliqәyә
saldığı, dibinә tәmiz ağ kağız sәrdiyi, qaşığı, çәngәli, bıçağı
243
