Page 235 - Yuri Trifonov
P. 235
Göbələkli payız
onun sağ qolu hәlә dә dartılırdı. Uşaqlar sәslәrini kәsib, qorxmuş
halda analarına baxırdılar. Nadya pıçıltıyla: “Ya Rәbbim, ya
Rәbbim...” – sözlәrini tәkrarlayırdı. O, çantasını yerә tulladı,
nәrdivanı aynabәndin elә yerinә söykәdi ki, oradakı pәncәrәni
çöl tәrәfdәn asanlıqla açmaq mümkün idi vә bunu o bilirdi.
Nadya nәrdivana dırmaşdı, pәncәrәni itәlәyib açdı, dizlәri üstә
birtәhәr içәri soxulub oradan döşәmәyә elә guppultuyla yumalandı
ki, ikinci mәrtәbәdәkilәr, yәqin, paltar şkafının aşdığını güman
etdilәr. Topuğu möhkәm burxulub ağrıdı, elә axsaya-axsaya da
otağa açılan qapıya sarı atıldı: mәtbәx boş idi, soba yanmasa da,
böyründә döşәmәyә vurulmuş dәmir tәbәqәnin üstünә talaşa
tökülmüşdü vә yarıya qәdәr yanmış qәzet parçası vardı. Mәtbәxdәn
sonrakı otaqda isә döşәmәdә qәribә bir vәziyyәtdә taxtın qırağına
söykәnmiş vә başı geri әyilmiş Antonina Vasilyevna oturmuşdu.
Gözlәrindә hәyat işarәsi vardı. O, ölmәkdәn ötrü Nadyanı
gözlәyirdi. Amma Nadya bunu gec başa düşdü, anasının döşәmәdә
oturduğunu gördüyü anda ona sarı atılaraq әyildi, dizlәri üstә
düşüb, onun çiyinlәrini qucaqlayaraq qışqırdı: “Ana, mәn burda-
yam! Bu saat!..” Vә kor-koranә dörd tәrәfinә baxdı, elә bil heç
nә kәsdirә bilmәdiyi hәmin anda nәsә axtarırdı, amma çox vacib
bir nәsәydi axtardığı: dәrmanmı, ya bir stәkan sumu, ya 3-cü
xәtdә yaşayan, Serpuxova getmiş hәkimin ünvanı olan cib dәftәr-
çәsimi? (İlahi, axı hәkim srağagün Serpuxova getdi!) Qәfil bir
fırtına kimi onu çulğayan vә bu andan varlığına hakim kәsilmiş
hansısa anlaşılmaz, qarma-qarışıq bir qüvvә önündә sanki özünü
günahkar hesab edirdi, bu üzdәn әlindәn gәlәni әsirgәmirdi.
Otaq bütünlüklә toranlığa bürünmüşdü, Nadya işığı
yandırmadan Antonina Vasilyevnanı ağac kimi güclü qolları ara-
sına alıb taxtın üstünә sürüklәdi, dodaqlarında ancaq bu pıçıl-
tıydı: “bu saat, bu saat, ana, bu saat, bu saat...”
Nadyanın әllәri vә bütün vücudu, әvvәllәr hәyatı boyu heç
vaxt hiss etmәdiyi fövqәlbәşәri bir qüvvәnin tәzyiqi altında titrә-
yirdi. Birdәn başa düşdü ki, bü qüvvә qasırğa külәyi kimi reallığa
çevrilmiş zamanın özüdü, onu ağuşuna alıb aparır. Antonina Vasil-
yevnanın donundan pişikotu cövhәrinin kәsif qoxusu, mәtbәxdәn
isә kağız yanığının iyi gәlirdi.
Hәr bir adamda olduğu kimi, onun da elә әmәllәri vardı ki,
235
onun sağ qolu hәlә dә dartılırdı. Uşaqlar sәslәrini kәsib, qorxmuş
halda analarına baxırdılar. Nadya pıçıltıyla: “Ya Rәbbim, ya
Rәbbim...” – sözlәrini tәkrarlayırdı. O, çantasını yerә tulladı,
nәrdivanı aynabәndin elә yerinә söykәdi ki, oradakı pәncәrәni
çöl tәrәfdәn asanlıqla açmaq mümkün idi vә bunu o bilirdi.
Nadya nәrdivana dırmaşdı, pәncәrәni itәlәyib açdı, dizlәri üstә
birtәhәr içәri soxulub oradan döşәmәyә elә guppultuyla yumalandı
ki, ikinci mәrtәbәdәkilәr, yәqin, paltar şkafının aşdığını güman
etdilәr. Topuğu möhkәm burxulub ağrıdı, elә axsaya-axsaya da
otağa açılan qapıya sarı atıldı: mәtbәx boş idi, soba yanmasa da,
böyründә döşәmәyә vurulmuş dәmir tәbәqәnin üstünә talaşa
tökülmüşdü vә yarıya qәdәr yanmış qәzet parçası vardı. Mәtbәxdәn
sonrakı otaqda isә döşәmәdә qәribә bir vәziyyәtdә taxtın qırağına
söykәnmiş vә başı geri әyilmiş Antonina Vasilyevna oturmuşdu.
Gözlәrindә hәyat işarәsi vardı. O, ölmәkdәn ötrü Nadyanı
gözlәyirdi. Amma Nadya bunu gec başa düşdü, anasının döşәmәdә
oturduğunu gördüyü anda ona sarı atılaraq әyildi, dizlәri üstә
düşüb, onun çiyinlәrini qucaqlayaraq qışqırdı: “Ana, mәn burda-
yam! Bu saat!..” Vә kor-koranә dörd tәrәfinә baxdı, elә bil heç
nә kәsdirә bilmәdiyi hәmin anda nәsә axtarırdı, amma çox vacib
bir nәsәydi axtardığı: dәrmanmı, ya bir stәkan sumu, ya 3-cü
xәtdә yaşayan, Serpuxova getmiş hәkimin ünvanı olan cib dәftәr-
çәsimi? (İlahi, axı hәkim srağagün Serpuxova getdi!) Qәfil bir
fırtına kimi onu çulğayan vә bu andan varlığına hakim kәsilmiş
hansısa anlaşılmaz, qarma-qarışıq bir qüvvә önündә sanki özünü
günahkar hesab edirdi, bu üzdәn әlindәn gәlәni әsirgәmirdi.
Otaq bütünlüklә toranlığa bürünmüşdü, Nadya işığı
yandırmadan Antonina Vasilyevnanı ağac kimi güclü qolları ara-
sına alıb taxtın üstünә sürüklәdi, dodaqlarında ancaq bu pıçıl-
tıydı: “bu saat, bu saat, ana, bu saat, bu saat...”
Nadyanın әllәri vә bütün vücudu, әvvәllәr hәyatı boyu heç
vaxt hiss etmәdiyi fövqәlbәşәri bir qüvvәnin tәzyiqi altında titrә-
yirdi. Birdәn başa düşdü ki, bü qüvvә qasırğa külәyi kimi reallığa
çevrilmiş zamanın özüdü, onu ağuşuna alıb aparır. Antonina Vasil-
yevnanın donundan pişikotu cövhәrinin kәsif qoxusu, mәtbәxdәn
isә kağız yanığının iyi gәlirdi.
Hәr bir adamda olduğu kimi, onun da elә әmәllәri vardı ki,
235
