Page 213 - Yuri Trifonov
P. 213
Qoca
– Mәsәlә belәdi: Ruslana deyin, onun ev uğrunda döyüşdәki
әsas rәqibi, deyәsәn, çökdü. Kandaurovu deyirәm.
– Necә yәni çökdü?
– Çökdü – deyә Qrafçik pıçıltıyla tәkrarladı vә üzünü ciddi-
lәşdirdi: gözlәri girdәlәndi, dodaqları qabağa uzandı. – Mәn belә
düşünürәm. Onun bu dәqiqә ev yadına düşmür. Ağır xәstәdi.
– Hә? – Pavel Yevqrafoviç soruşdu. İnanmırdı ki, cavan
adam ağır xәstәlik tapa bilәr. Qrafçik başıyla “hә” cavabı verdi.
Sifәti ciddiydi. Bu görünüşünün çömbәlibmiş kimi uşaq
skamyasında oturmasıyla heç bir bağlılığı yoxuydu. – Nә xәstәliyi
tapıb?
– Nәsә pis xәstәlikdi. Mәn ona dәrd arzulamıram. Tanrı elә
etsin ki, qurtulsun bu bәladan, amma, mәncә, işi fırıqdı.
Pavel Yevqrafoviç çarpayıda oturaraq, susub fikrә getmişdi.
– Bәs siz, Anatoli Zaxaroviç, tәsadüfәn, oyunçu deyilsiz ki?
– Mәn? Nә danışırsız! – Qrafçik gülümsündü, tәkan verib
skamyadan qalxdı. – Nә danışırsız, nә danışırsız! Mәnim ailәm
var, elә şeylәrә vaxtım yoxdu. Amma hesab elәyin ki, mәn sizә
heç nә demәmişәm. Әslindә... necә dә axmaqlıqdı!
Vә o, sürәtlә aradan çıxdı. Pavel Yevqrafoviç nәyә görәsә,
ağır-ağır Polinanın yanına getmәyә hazırlaşdı. Hava qaranlıq idi,
sanki gecәydi, ulduzlar toranlığın arasından bәrq vururdu. Hәr
gün әtrafı tüstülü toranlıq basırdı. Polinanın yanına niyә gedirdi?
İşlәr pisdisә, nә demәk olar? Uzun illәr öncә, Polina hәlә cavan
olanda, yәni әlli yaşındaykәn әri Kolya öldü, o istәsәydi, hәyatını
yenidәn qura bilәrdi, amma istәmәdi. Qalya ona yenidәn ailә
qurmağı mәslәhәt görürdü. Özü dә tәcili, vaxtı itirmәdәn. Onun
üçün bir tanışını da gözaltı elәmişdi, – uşaq xәstәliklәri üzrә bir
hәkimi. Polina imtina etmişdi. İş ondadı ki, Miqulinә oxşar
adamlar ömürlәrindә ancaq birini sevirlәr. Onlar yalnız bir şeyә
könül verirlәr: bir qadına, bir ideyaya, bir inqilaba. Seçim lazım
gәlәndә, müxtәlif istiqamәtlәrә dartışdırılanda çeviklik lazımdı,
toxum cücәrәndә torpaq da yumşalır, açılır, belә adamlarsa
sınırlar. Mәgәr Miqulin onu sevmәyә bilәrdimi! Hökm oxundu –
güllәlәnmә hökmü, bütün komandirlәrә güllәlәnmә verdilәr –
213
– Mәsәlә belәdi: Ruslana deyin, onun ev uğrunda döyüşdәki
әsas rәqibi, deyәsәn, çökdü. Kandaurovu deyirәm.
– Necә yәni çökdü?
– Çökdü – deyә Qrafçik pıçıltıyla tәkrarladı vә üzünü ciddi-
lәşdirdi: gözlәri girdәlәndi, dodaqları qabağa uzandı. – Mәn belә
düşünürәm. Onun bu dәqiqә ev yadına düşmür. Ağır xәstәdi.
– Hә? – Pavel Yevqrafoviç soruşdu. İnanmırdı ki, cavan
adam ağır xәstәlik tapa bilәr. Qrafçik başıyla “hә” cavabı verdi.
Sifәti ciddiydi. Bu görünüşünün çömbәlibmiş kimi uşaq
skamyasında oturmasıyla heç bir bağlılığı yoxuydu. – Nә xәstәliyi
tapıb?
– Nәsә pis xәstәlikdi. Mәn ona dәrd arzulamıram. Tanrı elә
etsin ki, qurtulsun bu bәladan, amma, mәncә, işi fırıqdı.
Pavel Yevqrafoviç çarpayıda oturaraq, susub fikrә getmişdi.
– Bәs siz, Anatoli Zaxaroviç, tәsadüfәn, oyunçu deyilsiz ki?
– Mәn? Nә danışırsız! – Qrafçik gülümsündü, tәkan verib
skamyadan qalxdı. – Nә danışırsız, nә danışırsız! Mәnim ailәm
var, elә şeylәrә vaxtım yoxdu. Amma hesab elәyin ki, mәn sizә
heç nә demәmişәm. Әslindә... necә dә axmaqlıqdı!
Vә o, sürәtlә aradan çıxdı. Pavel Yevqrafoviç nәyә görәsә,
ağır-ağır Polinanın yanına getmәyә hazırlaşdı. Hava qaranlıq idi,
sanki gecәydi, ulduzlar toranlığın arasından bәrq vururdu. Hәr
gün әtrafı tüstülü toranlıq basırdı. Polinanın yanına niyә gedirdi?
İşlәr pisdisә, nә demәk olar? Uzun illәr öncә, Polina hәlә cavan
olanda, yәni әlli yaşındaykәn әri Kolya öldü, o istәsәydi, hәyatını
yenidәn qura bilәrdi, amma istәmәdi. Qalya ona yenidәn ailә
qurmağı mәslәhәt görürdü. Özü dә tәcili, vaxtı itirmәdәn. Onun
üçün bir tanışını da gözaltı elәmişdi, – uşaq xәstәliklәri üzrә bir
hәkimi. Polina imtina etmişdi. İş ondadı ki, Miqulinә oxşar
adamlar ömürlәrindә ancaq birini sevirlәr. Onlar yalnız bir şeyә
könül verirlәr: bir qadına, bir ideyaya, bir inqilaba. Seçim lazım
gәlәndә, müxtәlif istiqamәtlәrә dartışdırılanda çeviklik lazımdı,
toxum cücәrәndә torpaq da yumşalır, açılır, belә adamlarsa
sınırlar. Mәgәr Miqulin onu sevmәyә bilәrdimi! Hökm oxundu –
güllәlәnmә hökmü, bütün komandirlәrә güllәlәnmә verdilәr –
213
