Page 211 - Yuri Trifonov
P. 211
Qoca
verәnlәrin ona dәxli yoxuydu. Amma bәla baş verәndә, bir qәdәr
iltifatlı olmaq gәrәkdi... O, Valentinaya qarşı özündә bir qәzәb
hiss elәdi... Belә bir mәqamda haqq-hesab çәkmәk vaxtıdımı?!
– Tәcili ünvanını verin! Mәn gedirәm... – Pavel Yevqrafoviç
tәlәsik masa arxasından ayağa qalxdı.
Hamısı hay-küy qaldırdı. Üstünә tökülüşdülәr. Riyakarcasına
әl-qollarını ölçdülәr. Pavel Yevqrafoviç, demәk olar, onları eşit-
mirdi, Qalya haqda fikirlәşirdi ki, nә yaxşı yaşayıb bunları gör-
mәdi. Qoca xәstәxanaya gedәcәk, çünki oğlunun başını otuz ildi
xarab elәyәn arvadlar onu bölüşә bilmirlәr. Ah, Rәbbim, özüdür
günahkar! Özüdür, özü – sәfehin, prinsipsizin biri. Bütün ömrü
boyu ürәyi istәyәn kimi yaşayanda cәzası belә olur, yanıb-ölәsәn,
üstünә su tökәn tapılmır... Yadlar arasında it kimi gәbәrirsәn...
Eyni zamanda inanılmaz dәrәcәdә oğluna canının yanması Pavel
Yevqrafoviçi göz yaşlarına boğdu. İndi abajurun yanında rahatca
necә oturub çay içmәk olar? Valentina mürәbbә gәtirdi. Veroçka
tumsuzlarını seçib mürәbbә nәlbәkisinә qoydu. Demәli, bu an,
hәtta tumlu, ya tumsuz mürәbbәnin dә onlar üçün fәrqi var. Bu
qadınlar onun üstünә әl-qol yellәyir, çığırırdılar, elә bil hәyәtdәn
aynabәndә uçub qonmuş bir toyuğa acıqlanırlar.
Onların әl-qol ölçmәlәrinә, qışqırtı vә hәdә-qorxularına rәğ-
mәn, Pavel Yevqrafoviç töyşüyә-töyşüyә deyinirdi:
– Niyә gedirsiz... Bu mürәbbә nәdi?
– Vitya! – Vera qışqırdı. – Damcı dәrmanını gәtir! Masasının
üstündәdi!
Vera onu otaqda yatağa uzatdı. Hamı getdi. Sakitlik çökdü.
Bilәyindәn yapışıb nәbzini yoxladıqca, hәyәcanlı gözlәrini gizlәdә
bilmirdi. Pıçıltıyla başa salmağa başladı:
– Atacan, narahat olma, o, artıq yaxşıdı. Qәtiyyәn fikir
elәmә... Valya onunla danışıb...
– Bәs bu qәdәr adam ola-ola, niyә belә elәyirsiz?..
– Özü belә istәyirsә, neylәmәk olar axı... – Bir az da sakit
sәslә davam etdi: – Yanına heç kimin gәlmәsini istәmir... Heç
kimin... Әlbәttә, Valentina inciyib, Myuda getmәyә qorxur, mәn
dә istәmirәm...
Sevincәk tәxmin etdi:
– Demәli, o, tәk deyil?
211
verәnlәrin ona dәxli yoxuydu. Amma bәla baş verәndә, bir qәdәr
iltifatlı olmaq gәrәkdi... O, Valentinaya qarşı özündә bir qәzәb
hiss elәdi... Belә bir mәqamda haqq-hesab çәkmәk vaxtıdımı?!
– Tәcili ünvanını verin! Mәn gedirәm... – Pavel Yevqrafoviç
tәlәsik masa arxasından ayağa qalxdı.
Hamısı hay-küy qaldırdı. Üstünә tökülüşdülәr. Riyakarcasına
әl-qollarını ölçdülәr. Pavel Yevqrafoviç, demәk olar, onları eşit-
mirdi, Qalya haqda fikirlәşirdi ki, nә yaxşı yaşayıb bunları gör-
mәdi. Qoca xәstәxanaya gedәcәk, çünki oğlunun başını otuz ildi
xarab elәyәn arvadlar onu bölüşә bilmirlәr. Ah, Rәbbim, özüdür
günahkar! Özüdür, özü – sәfehin, prinsipsizin biri. Bütün ömrü
boyu ürәyi istәyәn kimi yaşayanda cәzası belә olur, yanıb-ölәsәn,
üstünә su tökәn tapılmır... Yadlar arasında it kimi gәbәrirsәn...
Eyni zamanda inanılmaz dәrәcәdә oğluna canının yanması Pavel
Yevqrafoviçi göz yaşlarına boğdu. İndi abajurun yanında rahatca
necә oturub çay içmәk olar? Valentina mürәbbә gәtirdi. Veroçka
tumsuzlarını seçib mürәbbә nәlbәkisinә qoydu. Demәli, bu an,
hәtta tumlu, ya tumsuz mürәbbәnin dә onlar üçün fәrqi var. Bu
qadınlar onun üstünә әl-qol yellәyir, çığırırdılar, elә bil hәyәtdәn
aynabәndә uçub qonmuş bir toyuğa acıqlanırlar.
Onların әl-qol ölçmәlәrinә, qışqırtı vә hәdә-qorxularına rәğ-
mәn, Pavel Yevqrafoviç töyşüyә-töyşüyә deyinirdi:
– Niyә gedirsiz... Bu mürәbbә nәdi?
– Vitya! – Vera qışqırdı. – Damcı dәrmanını gәtir! Masasının
üstündәdi!
Vera onu otaqda yatağa uzatdı. Hamı getdi. Sakitlik çökdü.
Bilәyindәn yapışıb nәbzini yoxladıqca, hәyәcanlı gözlәrini gizlәdә
bilmirdi. Pıçıltıyla başa salmağa başladı:
– Atacan, narahat olma, o, artıq yaxşıdı. Qәtiyyәn fikir
elәmә... Valya onunla danışıb...
– Bәs bu qәdәr adam ola-ola, niyә belә elәyirsiz?..
– Özü belә istәyirsә, neylәmәk olar axı... – Bir az da sakit
sәslә davam etdi: – Yanına heç kimin gәlmәsini istәmir... Heç
kimin... Әlbәttә, Valentina inciyib, Myuda getmәyә qorxur, mәn
dә istәmirәm...
Sevincәk tәxmin etdi:
– Demәli, o, tәk deyil?
211
