Page 189 - Yuri Trifonov
P. 189
Qoca
qadınlar vә uşaqlar nәsә qışqırır, fәryad edir, hәtta ağlaşırdılar.
Polinanın nәvәsi, yaşı keçmiş Alyona hönkürә-hönkürә Pavel
Yevqrafoviçin üstünә yüyürdü.
– Xilas edin! Onlar öldürürlәr!
– Kimi? – deyә Pavel Yevqrafoviç heyrәtlәndi.
– Artıq Qusliki öldürdülәr! İndi dә öldürmәk üçün Arapkanı
axtarırlar! Bunlar vәhşidilәr! İlahi, vәhşidilәr, vәhşi!
Çiyni ov tüfәngli adam anbarlar, odunluqlar tәrәfә üz tutdu,
yanında, deyәsәn, hәsir şlyapalı, ağ geyimi yellәnәn Prixodko
gözә dәyirdi, arxalarınca da uşaqlar qaçışırdı. Pavel Yevqrafoviç
coşquyla dolu bir qışqırıq eşitdi:
– Tolya! Haydı, Arapkanı güllәlәmәyә!
O, dәhşәt içindә nәvәsinin sәsini tanıdı. Kuzovun arxa
bortunun yanında tanış oğlan – yaramazın, әyyaşın biri, sovxozdan
olan Mitka durmuşdu, görünürdü ki, o, elә indi dә keflidi, sifәti
qıpqırmızıydı, dilini güclә sürüyürdü, mıqqıldaya-mıqqıldaya
qadınlara nәsә izah edirdi, qadınlarsa әllәrini yellәyә-yellәyә
onun üstünә qışqırırdılar. Güllәlәnmiş itlәr kuzovda sәrәlәnmişdi.
Uşaqlar bortun üstündәn onları görmәkdәn ötrü atılıb-düşürdülәr.
Pavel Yevqrafoviç tövşüyә-tövşüyә anbarlara doğru gedirdi, orada
tüfәngli adam anbarlar arasında vurnuxur, Arapkanı axtarırdı.
Hansısa bir oğlan uşağı ağlayırdı. O biri sevincәk çığırırdı:
– Odeey! Odeey! Odu haa!
Qatil bir yığın taxta qalağını töküşdürürdü.
– Neylәyә bilәrik? – deyirdi Prixodko. – Bağlar Tresti İdarә-
sinin әmridi... Bizlik heç nә yoxdu, yoldaşlar, bu iş asılıdı...
– Әl saxlayın! – Pavel Yevqrafoviç var gücüylә bağırdı.
Nәyә görәsә bu sәsi eşidәn olmadı. O, deyәsәn, taxta bir
yeşiyin üstә çökdü, ayaqları sözünә baxmadı. Sinәsindә bir ağrı
düyünlәnmişdi. Birdәn ağlına gәldi ki, nәsә tabuta oxşayan,
taxtadan olan uzun bir qutunun üstündә oturub. Qәfildәn taxtaların
arasından Arapka sıçrayıb zingildәyәrәk Pavel Yevqrafoviçә sarı
götürüldü. Sahibinin dizlәri üstünә atıldı, burnunu onun qoynuna
soxdu. O, köpәyi bağrına basdı, onun necә titrәdiyini duydu.
Pavel Yevqrafoviç boğulurdu, sinәsindә ağrı düyünlәnmişdi.
189
qadınlar vә uşaqlar nәsә qışqırır, fәryad edir, hәtta ağlaşırdılar.
Polinanın nәvәsi, yaşı keçmiş Alyona hönkürә-hönkürә Pavel
Yevqrafoviçin üstünә yüyürdü.
– Xilas edin! Onlar öldürürlәr!
– Kimi? – deyә Pavel Yevqrafoviç heyrәtlәndi.
– Artıq Qusliki öldürdülәr! İndi dә öldürmәk üçün Arapkanı
axtarırlar! Bunlar vәhşidilәr! İlahi, vәhşidilәr, vәhşi!
Çiyni ov tüfәngli adam anbarlar, odunluqlar tәrәfә üz tutdu,
yanında, deyәsәn, hәsir şlyapalı, ağ geyimi yellәnәn Prixodko
gözә dәyirdi, arxalarınca da uşaqlar qaçışırdı. Pavel Yevqrafoviç
coşquyla dolu bir qışqırıq eşitdi:
– Tolya! Haydı, Arapkanı güllәlәmәyә!
O, dәhşәt içindә nәvәsinin sәsini tanıdı. Kuzovun arxa
bortunun yanında tanış oğlan – yaramazın, әyyaşın biri, sovxozdan
olan Mitka durmuşdu, görünürdü ki, o, elә indi dә keflidi, sifәti
qıpqırmızıydı, dilini güclә sürüyürdü, mıqqıldaya-mıqqıldaya
qadınlara nәsә izah edirdi, qadınlarsa әllәrini yellәyә-yellәyә
onun üstünә qışqırırdılar. Güllәlәnmiş itlәr kuzovda sәrәlәnmişdi.
Uşaqlar bortun üstündәn onları görmәkdәn ötrü atılıb-düşürdülәr.
Pavel Yevqrafoviç tövşüyә-tövşüyә anbarlara doğru gedirdi, orada
tüfәngli adam anbarlar arasında vurnuxur, Arapkanı axtarırdı.
Hansısa bir oğlan uşağı ağlayırdı. O biri sevincәk çığırırdı:
– Odeey! Odeey! Odu haa!
Qatil bir yığın taxta qalağını töküşdürürdü.
– Neylәyә bilәrik? – deyirdi Prixodko. – Bağlar Tresti İdarә-
sinin әmridi... Bizlik heç nә yoxdu, yoldaşlar, bu iş asılıdı...
– Әl saxlayın! – Pavel Yevqrafoviç var gücüylә bağırdı.
Nәyә görәsә bu sәsi eşidәn olmadı. O, deyәsәn, taxta bir
yeşiyin üstә çökdü, ayaqları sözünә baxmadı. Sinәsindә bir ağrı
düyünlәnmişdi. Birdәn ağlına gәldi ki, nәsә tabuta oxşayan,
taxtadan olan uzun bir qutunun üstündә oturub. Qәfildәn taxtaların
arasından Arapka sıçrayıb zingildәyәrәk Pavel Yevqrafoviçә sarı
götürüldü. Sahibinin dizlәri üstünә atıldı, burnunu onun qoynuna
soxdu. O, köpәyi bağrına basdı, onun necә titrәdiyini duydu.
Pavel Yevqrafoviç boğulurdu, sinәsindә ağrı düyünlәnmişdi.
189
