Page 138 - Yuri Trifonov
P. 138
i Trifonov
heç nә pәrәn-pәrәn, ayrı-ayrılıqda mövcud deyil, nә varsa hamısı
uzandıqca uzanır, tamamilә qeyb olmadan bir-birinә sarmaşıb-
hörülür, odur ki, gecәlәr göz yaşlarına sәbәb olan hәmin tamah
obyekti – bu mәnasız ev mәsәlәsi ortaya çıxmalıydı, çıxıb gәldi
dә: haçansa itirdiyin sevimli bir küçüyün mәzlum, yarıcan itә
çevrilib qayıtması kimi qayıdıb gәldi. Qoca güclә eşidilәcәk bir
tәrzdә pıçıldadı:
– Sanya, siz hәyatda heç nә başa düşmәmisiz. – Vә dәstәyi
yerinә qoydu.
...Bir hәftәdәn artıq bağda olan Ruslandan başqa, sәhәrisi
gün hamısı dağılışıb getdi; Ruslan ya mәzuniyyәtdәydi, ya iş gö-
türüb evdә çalışırdı, ya da işlәdiyi yerdә it yiyәsin tanımırdı ki,
pulunu alırdı, amma oraya getmirdi. Heç nәdәn baş açmaq müm-
kün deyildi, aydınlaşdırmağın mәnası yoxuydu, onsuz da ağıllı-
başlı cavab verәn olmayacaqdı. Onların bir xasiyyәti vardı: ömrü
boyu lağ elәmәk! Yeri gәldi-gәlmәdi, hamının üstündә oyunbazlıq
edirdilәr; ah, biz necә dә ağıllıyıq.
İkilikdә sәhәr naharı etdilәr. Günәş yandırırdı. Ruslan ayaqyalın
vә çılpaq idi, bircә alt tumanındaydı, qaşqabaqlı, üzü tüklüydü,
tünd çay içә-içә siqaret çәkir vә susurdu.
Bağdan yanıq qoxusu gәlirdi. Kәdәrli sükut әzab verirdi vә
Pavel Yevqrafoviç özünü saxlaya bilmәyib soruşdu:
– İcazә ver, soruşum, sәn niyә bu gün işә getmәmisәn?
Ruslan boş fincanı masanın üstünә qoydu, barmağıyla silib
yaladı, – vaxtilә Qalya da belә edәrdi, – oturaraq stulda yırğalandı,
guya ki, eşitmirdi, sonra dәm çaynikini götürüb lülәyindәn iki
qurtum içdi. Vә bütün bunlardan sonra cavab verdi:
– Nәdi, yoxsa getmәmәyim dünya inqilabına tәsir edәcәk?
Yaxşı oldu, yenә ilişmә, yenә qoca qurd. Pavel Yevqrafoviç
sakitcә dedi:
– Ruska, sәn onunla bir danışardın, o xuliqan yenә dәmir
çәllәklәrdә zir-zibili yandırır.
– Kim?
– Skandakovu deyirәm. Bir bax, gör necә üfunәt saçılır?
– Skandakov! – Ruslan altdan-altdan gülümsәdi – Skandakovun
ölümü günlәrlә çәkdi. Onun özünü yandırıblar. Miokard infarktıydı.
138
heç nә pәrәn-pәrәn, ayrı-ayrılıqda mövcud deyil, nә varsa hamısı
uzandıqca uzanır, tamamilә qeyb olmadan bir-birinә sarmaşıb-
hörülür, odur ki, gecәlәr göz yaşlarına sәbәb olan hәmin tamah
obyekti – bu mәnasız ev mәsәlәsi ortaya çıxmalıydı, çıxıb gәldi
dә: haçansa itirdiyin sevimli bir küçüyün mәzlum, yarıcan itә
çevrilib qayıtması kimi qayıdıb gәldi. Qoca güclә eşidilәcәk bir
tәrzdә pıçıldadı:
– Sanya, siz hәyatda heç nә başa düşmәmisiz. – Vә dәstәyi
yerinә qoydu.
...Bir hәftәdәn artıq bağda olan Ruslandan başqa, sәhәrisi
gün hamısı dağılışıb getdi; Ruslan ya mәzuniyyәtdәydi, ya iş gö-
türüb evdә çalışırdı, ya da işlәdiyi yerdә it yiyәsin tanımırdı ki,
pulunu alırdı, amma oraya getmirdi. Heç nәdәn baş açmaq müm-
kün deyildi, aydınlaşdırmağın mәnası yoxuydu, onsuz da ağıllı-
başlı cavab verәn olmayacaqdı. Onların bir xasiyyәti vardı: ömrü
boyu lağ elәmәk! Yeri gәldi-gәlmәdi, hamının üstündә oyunbazlıq
edirdilәr; ah, biz necә dә ağıllıyıq.
İkilikdә sәhәr naharı etdilәr. Günәş yandırırdı. Ruslan ayaqyalın
vә çılpaq idi, bircә alt tumanındaydı, qaşqabaqlı, üzü tüklüydü,
tünd çay içә-içә siqaret çәkir vә susurdu.
Bağdan yanıq qoxusu gәlirdi. Kәdәrli sükut әzab verirdi vә
Pavel Yevqrafoviç özünü saxlaya bilmәyib soruşdu:
– İcazә ver, soruşum, sәn niyә bu gün işә getmәmisәn?
Ruslan boş fincanı masanın üstünә qoydu, barmağıyla silib
yaladı, – vaxtilә Qalya da belә edәrdi, – oturaraq stulda yırğalandı,
guya ki, eşitmirdi, sonra dәm çaynikini götürüb lülәyindәn iki
qurtum içdi. Vә bütün bunlardan sonra cavab verdi:
– Nәdi, yoxsa getmәmәyim dünya inqilabına tәsir edәcәk?
Yaxşı oldu, yenә ilişmә, yenә qoca qurd. Pavel Yevqrafoviç
sakitcә dedi:
– Ruska, sәn onunla bir danışardın, o xuliqan yenә dәmir
çәllәklәrdә zir-zibili yandırır.
– Kim?
– Skandakovu deyirәm. Bir bax, gör necә üfunәt saçılır?
– Skandakov! – Ruslan altdan-altdan gülümsәdi – Skandakovun
ölümü günlәrlә çәkdi. Onun özünü yandırıblar. Miokard infarktıydı.
138
