Page 123 - Yuri Trifonov
P. 123
Qoca
ötrü, Alyonadan ötrü cavabdehliyi öz üzәrimә götürә bilmәrәm.
Mәn kifayәt qәdәr qocayam, gücüm yoxdu.
Bunları çox sakit tәrzdә dedi, Oleq Vasilyeviç başa düşdü ki,
xeyri yoxdu. O, qarının hәr şeydә göstәrdiyi inadcıllıqlara bәlәd
idi – mәsәlәn, soğanı necә doğramalı: belә, yoxsa, elә – bilirdi
ki, heç vaxt heç nәyi sübut etmәk mümkün deyil, başqasının
fikrini qәtiyyәn eşitmir, ondan yan keçir vә indi o, fikrә getmişdi,
ağzına su alıb susurdu. Birdәn xatırladı ki, Zina bir dәfә anasının
adamı olduğu barәdә üstüörtülü bildirmişdi. Hansısa qoca bir
artistlә dostluq edir, demişdi. Hә, mәsәlә aydındı! Әlillәr evinә
dostunun yanına gedir, yәqin? Nәvәsiylә qalmağa yaramır, deyir,
özünü qoca sanır, qocafәndi utancverici eşqbazlığa isә yarayır
amma. Bu fikri dilinә gәtirib üzünә çırpmaq istәdi, amma özünü
saxladı. Yox, yox, aradakı pәrdәni әlimyandıda yırtmaq olmaz.
Bu dәlillәri sonraya da saxlamaq olar. İndi yatıb yuxu almaq
gәrәkdi. Hәr şey ayıq başla götür-qoy edilmәlidi.
Alyonka qaşqabaqlı, qәzәbli halda masa arxasında oturub
başını aşağı salaraq eynәkli gözlәrini kağıza dikib, karandaşla
nәsә cızmaqara edirdi. İnadcıllığına görә bu mәxluq qarıdan son-
ra ikinci yerdәydi. Görünür, onlar burada ağızlaşıblar vә Alyonka
da buna görә dolub. Oleq Vasilyeviç bu kifir qıza dilxorçuluqla,
bir göz qırpımında ağrıya çevrilәn tәәssüflә baxdı. Bu necә ola-
caq? İnternatamı gedәcәk? Neynәk, başqaları necә, o da elә.
Çoxları kimi. Sabah, sabah... Aydın şüurla. Zina soruşdu:
– Bu vaxtacan hardaydın? Evә zәng elәdim, Leonid Vasilyeviçә
zәng elәdim... – Onun gözlәrindә diri, iti bir maraq göründü.
Oleq Vasilyeviç birdәn çığırdı:
– Nә fәrqi var axı hardaydım?! İndi bundan narahat olmağın
yeridi? Bu boyda faciәnin, dәhşәtin içindәyik, bütün planlarımız,
hәyatımız alt-üst olur! Bununsa danışığına bax: hardaydın? Niyә
bu qәdәr gec... – Әlini yellәyib bu sәfeh adamlardan aralandı,
alma ağacının altındakı çarpayısına sarı – bağçaya getdi.
...Birdәn zәng gәldi: “Sanya İzvarinlә danışa bilәrәmmi?
Bağışlayın ki, sizә Sanya deyә müraciәt edirәm. Siz yetkin bir
kişisiz, amma mәnimçün qırx il әvvәlki kimi Sanyasız, Çin
almalarını bağçamdan yoluşduranda olduğu kimi, yadınıza gәlirmi
123
ötrü, Alyonadan ötrü cavabdehliyi öz üzәrimә götürә bilmәrәm.
Mәn kifayәt qәdәr qocayam, gücüm yoxdu.
Bunları çox sakit tәrzdә dedi, Oleq Vasilyeviç başa düşdü ki,
xeyri yoxdu. O, qarının hәr şeydә göstәrdiyi inadcıllıqlara bәlәd
idi – mәsәlәn, soğanı necә doğramalı: belә, yoxsa, elә – bilirdi
ki, heç vaxt heç nәyi sübut etmәk mümkün deyil, başqasının
fikrini qәtiyyәn eşitmir, ondan yan keçir vә indi o, fikrә getmişdi,
ağzına su alıb susurdu. Birdәn xatırladı ki, Zina bir dәfә anasının
adamı olduğu barәdә üstüörtülü bildirmişdi. Hansısa qoca bir
artistlә dostluq edir, demişdi. Hә, mәsәlә aydındı! Әlillәr evinә
dostunun yanına gedir, yәqin? Nәvәsiylә qalmağa yaramır, deyir,
özünü qoca sanır, qocafәndi utancverici eşqbazlığa isә yarayır
amma. Bu fikri dilinә gәtirib üzünә çırpmaq istәdi, amma özünü
saxladı. Yox, yox, aradakı pәrdәni әlimyandıda yırtmaq olmaz.
Bu dәlillәri sonraya da saxlamaq olar. İndi yatıb yuxu almaq
gәrәkdi. Hәr şey ayıq başla götür-qoy edilmәlidi.
Alyonka qaşqabaqlı, qәzәbli halda masa arxasında oturub
başını aşağı salaraq eynәkli gözlәrini kağıza dikib, karandaşla
nәsә cızmaqara edirdi. İnadcıllığına görә bu mәxluq qarıdan son-
ra ikinci yerdәydi. Görünür, onlar burada ağızlaşıblar vә Alyonka
da buna görә dolub. Oleq Vasilyeviç bu kifir qıza dilxorçuluqla,
bir göz qırpımında ağrıya çevrilәn tәәssüflә baxdı. Bu necә ola-
caq? İnternatamı gedәcәk? Neynәk, başqaları necә, o da elә.
Çoxları kimi. Sabah, sabah... Aydın şüurla. Zina soruşdu:
– Bu vaxtacan hardaydın? Evә zәng elәdim, Leonid Vasilyeviçә
zәng elәdim... – Onun gözlәrindә diri, iti bir maraq göründü.
Oleq Vasilyeviç birdәn çığırdı:
– Nә fәrqi var axı hardaydım?! İndi bundan narahat olmağın
yeridi? Bu boyda faciәnin, dәhşәtin içindәyik, bütün planlarımız,
hәyatımız alt-üst olur! Bununsa danışığına bax: hardaydın? Niyә
bu qәdәr gec... – Әlini yellәyib bu sәfeh adamlardan aralandı,
alma ağacının altındakı çarpayısına sarı – bağçaya getdi.
...Birdәn zәng gәldi: “Sanya İzvarinlә danışa bilәrәmmi?
Bağışlayın ki, sizә Sanya deyә müraciәt edirәm. Siz yetkin bir
kişisiz, amma mәnimçün qırx il әvvәlki kimi Sanyasız, Çin
almalarını bağçamdan yoluşduranda olduğu kimi, yadınıza gәlirmi
123
