Page 122 - Yuri Trifonov
P. 122
i Trifonov
– Nolub sizә?
– Heç nә olmayıb. Bizdә hәr şey qaydasındadı, – Polina
Karlovna bir az utanırmış kimi vә qismәn dә bicliklә gülümsünәrәk
bildirdi, sözsüz, onun bu cavabından anlaşılırdı ki, nәsә baş verib
vә bunda qarının günahı var. Zina:
– Anam yığışıb qocalar evinә köçmәk istәyir. Yәni әlillәr
evinә, – dedi.
– Yox, Zinacan, әlillәr evi ayrı, İnqilab Veteranları Evi ayrı –
deyә Polina Karlovna barmağını qaldırdı. – Mahiyyәtcә fәrqli
şeylәrdi.
– Ah, ay ana, nә fәrqi var... Bizim hamımız üçün eyni
dәrәcәdә dәhşәtli vә tәhqiredici şeylәrdi...
– Niyә, Zinacan? Ora fәxri yerdi. Ananızın yaxşı bir yerә
yerlәşdiyinә görә siz sevinmәlisiz. Rәbbim elә elәsin ki, alınsın.
Hәlә heç nә mәlum deyil. Hәlә ancaq kağız-kuğuz yığıram.
Zәrbә elә güclü oldu ki, Oleq Vasilyeviç sanki büdrәdi vә
yıxılmasın deyә, kürәyini qapının çәrәngülәsinә söykәdi. Tәbii
ki, qarı hoqqabazın biriydi.
Bu, onun nәyinә lazım idi axı?! Heç nәyinә, sadәcә özünü
göstәrirdi. Özünün evdә әvәzedilmәzliyini gözә soxmaq istәyirdi.
Bәlkә, danışıb yola gәtirmәk mümkün olacaq vә hәr şey bir
qarabasma kimi dağılıb gedәcәk? Başlıcası – alçaq olduğunu
bilsәn dә, talonu deşәcәyiylә qorxudan milislә söhbәtdә olduğu
kimi, nәzakәt vә iltimas göstәrmәk lazımdı.
– Polina Karlovna, әzizim, biz birlikdә pis-yaxşı on beş il
yaşamışıq... Doğrudanmı bәdәlimiz belә ödәnmәlidi? Axı bu,
sarsıdıcı bir haqsızlıqdı. Bundan başqa, hәm dә bizi öldürürsüz.
Mәhz indi, çıxıb getmәk lazım olduğu bir vaxtda, siz elә bir iş
tutacağınızı bildirirsiz ki, yәni utanmadan desәk... – artıq әsәblәri
dözmәdi, düzgün seçim edib alçaq tәrzdә etirazını bildirdiyi
halda, sözünü çılğın bir qәzәblә bitirdi: – Siz bizim başımızı küt
bıçaqla kәsirsiz! Әn pis düşmәn kimi hәrәkәt elәyirsiz!
Qarı çiyinlәrini çәkdi.
– Başa düşürәm, başa düşürәm. Mәn hәr şeyi yaxşı başa
düşürәm, Oleq, elә Zinoçkayla da bütün gecәni bu haqda
danışmışıq ki, necә hәrәkәt edәk? Neylәmәk olar? Amma evdәn
122
– Nolub sizә?
– Heç nә olmayıb. Bizdә hәr şey qaydasındadı, – Polina
Karlovna bir az utanırmış kimi vә qismәn dә bicliklә gülümsünәrәk
bildirdi, sözsüz, onun bu cavabından anlaşılırdı ki, nәsә baş verib
vә bunda qarının günahı var. Zina:
– Anam yığışıb qocalar evinә köçmәk istәyir. Yәni әlillәr
evinә, – dedi.
– Yox, Zinacan, әlillәr evi ayrı, İnqilab Veteranları Evi ayrı –
deyә Polina Karlovna barmağını qaldırdı. – Mahiyyәtcә fәrqli
şeylәrdi.
– Ah, ay ana, nә fәrqi var... Bizim hamımız üçün eyni
dәrәcәdә dәhşәtli vә tәhqiredici şeylәrdi...
– Niyә, Zinacan? Ora fәxri yerdi. Ananızın yaxşı bir yerә
yerlәşdiyinә görә siz sevinmәlisiz. Rәbbim elә elәsin ki, alınsın.
Hәlә heç nә mәlum deyil. Hәlә ancaq kağız-kuğuz yığıram.
Zәrbә elә güclü oldu ki, Oleq Vasilyeviç sanki büdrәdi vә
yıxılmasın deyә, kürәyini qapının çәrәngülәsinә söykәdi. Tәbii
ki, qarı hoqqabazın biriydi.
Bu, onun nәyinә lazım idi axı?! Heç nәyinә, sadәcә özünü
göstәrirdi. Özünün evdә әvәzedilmәzliyini gözә soxmaq istәyirdi.
Bәlkә, danışıb yola gәtirmәk mümkün olacaq vә hәr şey bir
qarabasma kimi dağılıb gedәcәk? Başlıcası – alçaq olduğunu
bilsәn dә, talonu deşәcәyiylә qorxudan milislә söhbәtdә olduğu
kimi, nәzakәt vә iltimas göstәrmәk lazımdı.
– Polina Karlovna, әzizim, biz birlikdә pis-yaxşı on beş il
yaşamışıq... Doğrudanmı bәdәlimiz belә ödәnmәlidi? Axı bu,
sarsıdıcı bir haqsızlıqdı. Bundan başqa, hәm dә bizi öldürürsüz.
Mәhz indi, çıxıb getmәk lazım olduğu bir vaxtda, siz elә bir iş
tutacağınızı bildirirsiz ki, yәni utanmadan desәk... – artıq әsәblәri
dözmәdi, düzgün seçim edib alçaq tәrzdә etirazını bildirdiyi
halda, sözünü çılğın bir qәzәblә bitirdi: – Siz bizim başımızı küt
bıçaqla kәsirsiz! Әn pis düşmәn kimi hәrәkәt elәyirsiz!
Qarı çiyinlәrini çәkdi.
– Başa düşürәm, başa düşürәm. Mәn hәr şeyi yaxşı başa
düşürәm, Oleq, elә Zinoçkayla da bütün gecәni bu haqda
danışmışıq ki, necә hәrәkәt edәk? Neylәmәk olar? Amma evdәn
122
