Page 116 - Yuri Trifonov
P. 116
i Trifonov
Belә sual vermәk lazım deyildi, başqa mәna verirdi. Zәiflik
özünü göstәrdi. Әsәblәr dәmirdәn deyil axı.
– Harda? – soruşdu Svetlana. – Maşındamı?
Әsl qıza mәxsus bir çılğınlıqla püskürdü o. Bir az köpü
alındı elә bil. İqorun inanılmaz dәrәcәdә bürkülü mәnzilinә gәl-
dikdә isә gördülәr ki, ötәn dәfә sәfehlik elәyib pәncәrәlәri pәr-
dәlәmәyiblәr deyә, otaqların ikisi dә adamı yandırır, hava istilik-
xanadakı kimi otuz dәrәcәyә yaxındı, Svetlana da “halsızam”
deyib, duşa girmәkdәn imtina etdi. Olsun ki, hiylәgәrlik edirdi.
Ona nәsә olmuşdu. Soyuq su kranından isti su gәlirdi. Demәli,
torpaq, su boruları keçәn dәrinliyә qәdәr qızmışdı. “Yazlıq әkin
necә olacaq, görәn? Axı hamısı yana bilәr!” – deyә o, mәhsul
barәdә mükalimә yürütmәyi sevәn Polina Karlovnanın ağlıyla
düşündü. Qayınanasını xatırlamaq onda narahatlıq yaratdı – Al-
yonkanı ona hәvalә ediblәr. Onlara qulaq asmayan qızı, nәnәsinimi
eşidәcәkdi? Tәhlükәli, çılğın yaşdaydı. Zina deyirdi: “Sözün
düzü, bizim mәhz indi çıxıb getmәyә haqqımız yoxdu. Axı anam
tәrbiyәçi kimi heç nәyә yaramır. Çünki hәddәn ziyadә mәrhә-
mәtlidi”. Zina üçün belә mülahizәlәr, әhәmiyyәtsiz şeylәrdi.
Onsuz da gedәcәklәrini gözәl bilirdi. Çıxış yolu yoxuydu. İnternata
vermәyәcәkdi ki. Oleq Vasilyeviç әn tәrli yerlәrini sabunlaya-
sabunlaya, sәrinlik gәtirmәyәn suyun ucbatından canında bir
rahatlıq hiss etmәdәn bunları düşünürdü. Ayaqyalın otağa çıxıb
hәsirin üstüylә yeriyәndә (tozlu da olsa, İqorun mәnzilindә hәr
tәrәfә hәsir sәrilmişdi), Svetlana necә oturmuşdusa, elә dә
qalmışdı, mәlәfәni sәrmәmişdi, otaqda isә hava bir qәdәr dәyiş-
mişdi: iki yapon ventilyatorunun vızıltısı hәr yanı bürümüşdü. O,
Svetlanadan niyә Loroleya kimi düşüncәli oturduğunu soruşdu.
Nolub axı? Que pasa?1 O, cavabında: “bu gün heç nә ola bilmәz,” –
dedi. Eybi yoxdu, sadәcә elә-belә uzanaq. Dincәlәk. Hәyat haqda
söhbәtlәşәk. O, mәlәfәni qutudan bir qәdәr lәng, hәvәssiz çıxar-
dı, baş tәrәfә atdığı yastıqlardan toz qalxdı, Svetlana bundan
iyrәnirmiş kimi üz-gözünü qırışdırdı, bu hal Oleq Vasilyeviçi
qәfil әsәbilәşdirdi, az qaldı desin: “Ağız-burun әymәkdәnsә,
1Que pasa? – Nə baş verir? (ispan.)
116
Belә sual vermәk lazım deyildi, başqa mәna verirdi. Zәiflik
özünü göstәrdi. Әsәblәr dәmirdәn deyil axı.
– Harda? – soruşdu Svetlana. – Maşındamı?
Әsl qıza mәxsus bir çılğınlıqla püskürdü o. Bir az köpü
alındı elә bil. İqorun inanılmaz dәrәcәdә bürkülü mәnzilinә gәl-
dikdә isә gördülәr ki, ötәn dәfә sәfehlik elәyib pәncәrәlәri pәr-
dәlәmәyiblәr deyә, otaqların ikisi dә adamı yandırır, hava istilik-
xanadakı kimi otuz dәrәcәyә yaxındı, Svetlana da “halsızam”
deyib, duşa girmәkdәn imtina etdi. Olsun ki, hiylәgәrlik edirdi.
Ona nәsә olmuşdu. Soyuq su kranından isti su gәlirdi. Demәli,
torpaq, su boruları keçәn dәrinliyә qәdәr qızmışdı. “Yazlıq әkin
necә olacaq, görәn? Axı hamısı yana bilәr!” – deyә o, mәhsul
barәdә mükalimә yürütmәyi sevәn Polina Karlovnanın ağlıyla
düşündü. Qayınanasını xatırlamaq onda narahatlıq yaratdı – Al-
yonkanı ona hәvalә ediblәr. Onlara qulaq asmayan qızı, nәnәsinimi
eşidәcәkdi? Tәhlükәli, çılğın yaşdaydı. Zina deyirdi: “Sözün
düzü, bizim mәhz indi çıxıb getmәyә haqqımız yoxdu. Axı anam
tәrbiyәçi kimi heç nәyә yaramır. Çünki hәddәn ziyadә mәrhә-
mәtlidi”. Zina üçün belә mülahizәlәr, әhәmiyyәtsiz şeylәrdi.
Onsuz da gedәcәklәrini gözәl bilirdi. Çıxış yolu yoxuydu. İnternata
vermәyәcәkdi ki. Oleq Vasilyeviç әn tәrli yerlәrini sabunlaya-
sabunlaya, sәrinlik gәtirmәyәn suyun ucbatından canında bir
rahatlıq hiss etmәdәn bunları düşünürdü. Ayaqyalın otağa çıxıb
hәsirin üstüylә yeriyәndә (tozlu da olsa, İqorun mәnzilindә hәr
tәrәfә hәsir sәrilmişdi), Svetlana necә oturmuşdusa, elә dә
qalmışdı, mәlәfәni sәrmәmişdi, otaqda isә hava bir qәdәr dәyiş-
mişdi: iki yapon ventilyatorunun vızıltısı hәr yanı bürümüşdü. O,
Svetlanadan niyә Loroleya kimi düşüncәli oturduğunu soruşdu.
Nolub axı? Que pasa?1 O, cavabında: “bu gün heç nә ola bilmәz,” –
dedi. Eybi yoxdu, sadәcә elә-belә uzanaq. Dincәlәk. Hәyat haqda
söhbәtlәşәk. O, mәlәfәni qutudan bir qәdәr lәng, hәvәssiz çıxar-
dı, baş tәrәfә atdığı yastıqlardan toz qalxdı, Svetlana bundan
iyrәnirmiş kimi üz-gözünü qırışdırdı, bu hal Oleq Vasilyeviçi
qәfil әsәbilәşdirdi, az qaldı desin: “Ağız-burun әymәkdәnsә,
1Que pasa? – Nə baş verir? (ispan.)
116
