Page 91 - tomas
P. 91
Dünyanın hörümçək toru
– Sәnin başın işlәyir?.. – deyirәm. – Bunları kim yeyәcәk?..
– Biz yeyәcәyik!.. – deyir. – Uşaqlar hamısını yeyәcәk!..
…o qarpız-qovunu yeyәndәn sonra Lyuk yorğan-döşәyә
düşdü...
– İndi dә hәkiminin xәrcini ver. – deyirәm ona... – Axı nә
qәdәr olar?!..
…evimizin dalında bostanımız ola-ola, orda ürәyin istәyәn
hәr şey bitә-bitә, bir dә görürdün, bir yığın qarğıdalı, pomidor,
sütül lobya, şirin kartof, soğan, turp, çuğundur, cürbәcür meyvә-
tәrәvәz, şaftalı, alma, armud, gavalı, daha nә bilim, nәlәr alıb
gәlirdi... hә, gәl indi başını sındır görüm, necә elәyәsәn ki, bunlar
xarab olmasın... Deyirәm: “bu qәdәr әrzağı gәtirib tökürsәn
üstümә, bәs uşaqlarınla nә vaxt mәşğul olum?..” Özüm dә boy-
lu… tәsәvvür elәyirsәn?.. Burdan dәli kimi konserv bağlayıram…
o isә hәyәtdә piy әridir... bir cür iyi dә gәlir… bilirsәn, belә piy
iyi… lap axırıncı dәqiqәyәcәn, ölüncә işlәdim… dörd yüz otuz
yeddi banka şaftalı, albalı, üzüm, alma, gavalı cemi, heyva
mürәbbәsi, armud kompotu, pomidor sousu, duzlu xiyar, daha nә
bilim nәlәr, nәlәr bağladım… anbarda tәrpәnmәyә yer yox idi…
hәr yan tavana qәdәr dolmuşdu… amma sәnә deyim, yemәyi dә
bacarırdı… mәn hәyatımda yaxşı yeyәnlәri çox görmüşәm, amma
belәsini yox… olsun ki, bu da nәsildәnkeçmәdi, bilirsәn?.. O,
uşaqlıqda çöldәn qayıdandan sonra çox yemәyindәn danışmışdı
mәnә… öküz kimi... bir dәfә onlarda olanda öz gözlәrimlә
gördüm, qarı bütöv bir toyuqla üç dilim piroqu aşırdıb Avqustaya:
– Qızım, mәnә bir qab da çәk, – deyir.
…sәksәn yaşı vardı arvadın… qarnının güdazına da getdi…
o ölәndә “Sәn bir buna bax! – dedim. – Doxsan altı yaşında kres-
lodan yıxılıb qıçını sındırıb, özü dә gör bir nә üstә!.. Әlini
qarğıdalı saçağına uzadanda sürüşüb… tәbii ki, öldü… çox
qocaydı deyә әmәlә gәlmәdi… sümüklәri bitişmirdi... Adamın
heç inanmağı gәlmir!” – dedim.
…vallah, düz sözümdü!.. Lap möcüzә idi… bu qәdәr yemәyә
bәdәn dözәr?!.. Sәhәr yemәyinә cürbәcür yumurta, bifşteks,
çovdar sıyığı, isti kökәlәr, kolbasa vә iki-üç fıncan qәhvә... hәlә
91
– Sәnin başın işlәyir?.. – deyirәm. – Bunları kim yeyәcәk?..
– Biz yeyәcәyik!.. – deyir. – Uşaqlar hamısını yeyәcәk!..
…o qarpız-qovunu yeyәndәn sonra Lyuk yorğan-döşәyә
düşdü...
– İndi dә hәkiminin xәrcini ver. – deyirәm ona... – Axı nә
qәdәr olar?!..
…evimizin dalında bostanımız ola-ola, orda ürәyin istәyәn
hәr şey bitә-bitә, bir dә görürdün, bir yığın qarğıdalı, pomidor,
sütül lobya, şirin kartof, soğan, turp, çuğundur, cürbәcür meyvә-
tәrәvәz, şaftalı, alma, armud, gavalı, daha nә bilim, nәlәr alıb
gәlirdi... hә, gәl indi başını sındır görüm, necә elәyәsәn ki, bunlar
xarab olmasın... Deyirәm: “bu qәdәr әrzağı gәtirib tökürsәn
üstümә, bәs uşaqlarınla nә vaxt mәşğul olum?..” Özüm dә boy-
lu… tәsәvvür elәyirsәn?.. Burdan dәli kimi konserv bağlayıram…
o isә hәyәtdә piy әridir... bir cür iyi dә gәlir… bilirsәn, belә piy
iyi… lap axırıncı dәqiqәyәcәn, ölüncә işlәdim… dörd yüz otuz
yeddi banka şaftalı, albalı, üzüm, alma, gavalı cemi, heyva
mürәbbәsi, armud kompotu, pomidor sousu, duzlu xiyar, daha nә
bilim nәlәr, nәlәr bağladım… anbarda tәrpәnmәyә yer yox idi…
hәr yan tavana qәdәr dolmuşdu… amma sәnә deyim, yemәyi dә
bacarırdı… mәn hәyatımda yaxşı yeyәnlәri çox görmüşәm, amma
belәsini yox… olsun ki, bu da nәsildәnkeçmәdi, bilirsәn?.. O,
uşaqlıqda çöldәn qayıdandan sonra çox yemәyindәn danışmışdı
mәnә… öküz kimi... bir dәfә onlarda olanda öz gözlәrimlә
gördüm, qarı bütöv bir toyuqla üç dilim piroqu aşırdıb Avqustaya:
– Qızım, mәnә bir qab da çәk, – deyir.
…sәksәn yaşı vardı arvadın… qarnının güdazına da getdi…
o ölәndә “Sәn bir buna bax! – dedim. – Doxsan altı yaşında kres-
lodan yıxılıb qıçını sındırıb, özü dә gör bir nә üstә!.. Әlini
qarğıdalı saçağına uzadanda sürüşüb… tәbii ki, öldü… çox
qocaydı deyә әmәlә gәlmәdi… sümüklәri bitişmirdi... Adamın
heç inanmağı gәlmir!” – dedim.
…vallah, düz sözümdü!.. Lap möcüzә idi… bu qәdәr yemәyә
bәdәn dözәr?!.. Sәhәr yemәyinә cürbәcür yumurta, bifşteks,
çovdar sıyığı, isti kökәlәr, kolbasa vә iki-üç fıncan qәhvә... hәlә
91
