Page 350 - tomas
P. 350
as Vulf
– Hә.
– Belә dә bilirdim, – sәrgәrdan kobud gülüşlә dillәndi. –
İlahi! Mәn sizi – kәnddәn tәzә gәlәnlәri bir mil uzaqdan yerişindәn
tanıyıram. Yaxşı, nә olar, – o, kobudtәhәr әrklә әlavә elәdi. – Bir
halda ki Böyük şәhәrә üz tutubsan, mәndәn yapış. Mәn dә ora
gedirәm.
– Hә, – balaca kişi cırıltılı sәslә, çapığa oxşar ağzıyla söhbәtә
qarışıb rişxәndlә güldü.
– Hә, Öküzdәn yapış, uşaq. Onun yanında itib-batmazsan. O,
sәnә… dünyanı göstәrәr, zarafatsız deyirәm. Sәni Limonad
gölünә, Ağ-qara çörәk vadisinә aparar. Apararsan, hә, Öküz?
Mal әti ağaclarının bitdiyi, hindtoyuğularının kolluqlarda çiçәk
açdığı yerlәri göstәrәr. Göstәrәrsәn, Öküz? – o, davam elәyir,
sanki abırsız bir şeyә işarә vurur, amma yaltaqlanmaqdan da әl
çәkmirdi. – Uşaq, sәn Öküzdәn bәrk yapış, qızıl içindә üzәcәksәn.
Ay sәni, yaramaz, – qәfildәn acıqlı bağırtıya keçdi. – Nәdi, elә
bilirsәn, bu yaramaz bizә çox lazımdı?... Bәdbәxtlik dә elә
bundadı da. Bu gәdalar gәlmәmiş, hәr şey yaxşıydı, bütün
mәnzәrәni korladılar. Nәyimizә lazımdılar? – acıqla nәrildәdi. –
Lәnәt şeytana, indi dayәlik elәmәliyәm mәn? Rәdd ol burdan,
yaramaz! – o, bir dә qışqırıb, elә bil oğlanı vurmaq üçün yumruğunu
ona yaxınlaşdırdı. – Cәhәnnәm ol burdan! Burada sәnlik bir şey
yoxdu. Dedim ki, rәdd ol! Cәhәnnәm ol, yoxsa әngini әzәrәm…
Öküz ayamalı adam geri dönüb bir müddәt dinmәzcә ona
baxdı.
– Gör nә deyirәm, idbar, – astadan dillәndi. – Bu uşaqla işin
olmasın. Bizimlә qalacaq. Aydındı?
– Arrr, – o, hiddәtlә bağırdı. – Bizim dәstәmiz nәdi, uşaq
bağçasıdı?
– Bax belә, – sәrgәrdan dillәndi. – Mәni başa düşdün dә?
– Arrr, lәnәt şeytana, – balaca kişi get-gedә yumşalıb
donquldandı. – Mәn hәr yaramazın nәnnisini yırğalayası deyilәm.
– Eşitmәdin, nә dedim? – “Öküz” ayamalı adam ağır,
hәdәlәyici sәslә tәkrar elәdi.
– Hә, eşitdim, – balaca kişi lap asta sәslә mızıldadı.
350
– Hә.
– Belә dә bilirdim, – sәrgәrdan kobud gülüşlә dillәndi. –
İlahi! Mәn sizi – kәnddәn tәzә gәlәnlәri bir mil uzaqdan yerişindәn
tanıyıram. Yaxşı, nә olar, – o, kobudtәhәr әrklә әlavә elәdi. – Bir
halda ki Böyük şәhәrә üz tutubsan, mәndәn yapış. Mәn dә ora
gedirәm.
– Hә, – balaca kişi cırıltılı sәslә, çapığa oxşar ağzıyla söhbәtә
qarışıb rişxәndlә güldü.
– Hә, Öküzdәn yapış, uşaq. Onun yanında itib-batmazsan. O,
sәnә… dünyanı göstәrәr, zarafatsız deyirәm. Sәni Limonad
gölünә, Ağ-qara çörәk vadisinә aparar. Apararsan, hә, Öküz?
Mal әti ağaclarının bitdiyi, hindtoyuğularının kolluqlarda çiçәk
açdığı yerlәri göstәrәr. Göstәrәrsәn, Öküz? – o, davam elәyir,
sanki abırsız bir şeyә işarә vurur, amma yaltaqlanmaqdan da әl
çәkmirdi. – Uşaq, sәn Öküzdәn bәrk yapış, qızıl içindә üzәcәksәn.
Ay sәni, yaramaz, – qәfildәn acıqlı bağırtıya keçdi. – Nәdi, elә
bilirsәn, bu yaramaz bizә çox lazımdı?... Bәdbәxtlik dә elә
bundadı da. Bu gәdalar gәlmәmiş, hәr şey yaxşıydı, bütün
mәnzәrәni korladılar. Nәyimizә lazımdılar? – acıqla nәrildәdi. –
Lәnәt şeytana, indi dayәlik elәmәliyәm mәn? Rәdd ol burdan,
yaramaz! – o, bir dә qışqırıb, elә bil oğlanı vurmaq üçün yumruğunu
ona yaxınlaşdırdı. – Cәhәnnәm ol burdan! Burada sәnlik bir şey
yoxdu. Dedim ki, rәdd ol! Cәhәnnәm ol, yoxsa әngini әzәrәm…
Öküz ayamalı adam geri dönüb bir müddәt dinmәzcә ona
baxdı.
– Gör nә deyirәm, idbar, – astadan dillәndi. – Bu uşaqla işin
olmasın. Bizimlә qalacaq. Aydındı?
– Arrr, – o, hiddәtlә bağırdı. – Bizim dәstәmiz nәdi, uşaq
bağçasıdı?
– Bax belә, – sәrgәrdan dillәndi. – Mәni başa düşdün dә?
– Arrr, lәnәt şeytana, – balaca kişi get-gedә yumşalıb
donquldandı. – Mәn hәr yaramazın nәnnisini yırğalayası deyilәm.
– Eşitmәdin, nә dedim? – “Öküz” ayamalı adam ağır,
hәdәlәyici sәslә tәkrar elәdi.
– Hә, eşitdim, – balaca kişi lap asta sәslә mızıldadı.
350
