Page 351 - tomas
P. 351
Qürubçağı sərgərdanlar
– Bax belә. Bir dә sәndәn nalayiq söz eşitmәyim! Dedim ki,
bu oğlan mәnimlә qalacaq, vәssalam.
Balaca kişi anlaşılmaz nәsә mızıldasa da, bir söz demәdi.
“Öküz” ağır, tutqun baxışlarla onu bir az da süzdü, sonra dönüb
gedәrәk ehtiyat yolun üstündәki anbarın divarına söykәdilmiş
arabanın üstündә oturdu.
– Bura gәl, uşaq, – incik halda dillәnib siqaret üçün әlini
cibinә saldı. Oğlan arabaya yaxınlaşdı. – Siqaretin var? – kişi
hәlә dә cibini eşәlәyә-eşәlәyә soruşdu. Oğlan siqaret qutusunu
çıxarıb kişiyә uzatdı. “Öküz” qutudan siqaret götürüb bir hәrәkәtlә
kobud, üzgün sifәtiylә iri әli arasında yandırdı vә elә o cür
sәrbәst, hökmlü hәrәkәtlә qutunu cibinә qoydu. – Sağ ol, – acı
tüstünü burun deşiklәrindәn iri halqalarla çıxara-çıxara dedi. –
Otur.
Oğlan onun yanında, arabanın üstündә oturdu. “Öküz” siqaret
çәkdiyi müddәtdә dәstәdәki iki nәfәr bic-bic gülә-gülә bir-birinә
baxdı, sonra çirkli şalvarlı cavan kişi başını buladı, içәri batmış
nazik dodaqlarıyla istehzalı tәrzdә gülüb, mәzәli şәkildә fışıldadı:
– İlahi!
“Öküz” cavab vermәdi. O, oturduğu yerdә, bәrk qaya kimi,
bir qәdәr irәli әyilib siqaret çәkirdi.
Bu müddәtdә hava, demәk olar, tamam qaralmışdı. Hәlә
axşam işığının zәif qalıqları görünsә dә, artıq buludsuz sәmada
iri ulduzlar şölәlәnmәyә başlamışdı. Meşәnin harasındasa su
şırıldayırdı. Uzaqlarda relslәrin zәif titrәyişi ya eşildilir, ya da
adama elә gәlirdi. Oğlan oturub qulaq asır vә susurdu.
351
– Bax belә. Bir dә sәndәn nalayiq söz eşitmәyim! Dedim ki,
bu oğlan mәnimlә qalacaq, vәssalam.
Balaca kişi anlaşılmaz nәsә mızıldasa da, bir söz demәdi.
“Öküz” ağır, tutqun baxışlarla onu bir az da süzdü, sonra dönüb
gedәrәk ehtiyat yolun üstündәki anbarın divarına söykәdilmiş
arabanın üstündә oturdu.
– Bura gәl, uşaq, – incik halda dillәnib siqaret üçün әlini
cibinә saldı. Oğlan arabaya yaxınlaşdı. – Siqaretin var? – kişi
hәlә dә cibini eşәlәyә-eşәlәyә soruşdu. Oğlan siqaret qutusunu
çıxarıb kişiyә uzatdı. “Öküz” qutudan siqaret götürüb bir hәrәkәtlә
kobud, üzgün sifәtiylә iri әli arasında yandırdı vә elә o cür
sәrbәst, hökmlü hәrәkәtlә qutunu cibinә qoydu. – Sağ ol, – acı
tüstünü burun deşiklәrindәn iri halqalarla çıxara-çıxara dedi. –
Otur.
Oğlan onun yanında, arabanın üstündә oturdu. “Öküz” siqaret
çәkdiyi müddәtdә dәstәdәki iki nәfәr bic-bic gülә-gülә bir-birinә
baxdı, sonra çirkli şalvarlı cavan kişi başını buladı, içәri batmış
nazik dodaqlarıyla istehzalı tәrzdә gülüb, mәzәli şәkildә fışıldadı:
– İlahi!
“Öküz” cavab vermәdi. O, oturduğu yerdә, bәrk qaya kimi,
bir qәdәr irәli әyilib siqaret çәkirdi.
Bu müddәtdә hava, demәk olar, tamam qaralmışdı. Hәlә
axşam işığının zәif qalıqları görünsә dә, artıq buludsuz sәmada
iri ulduzlar şölәlәnmәyә başlamışdı. Meşәnin harasındasa su
şırıldayırdı. Uzaqlarda relslәrin zәif titrәyişi ya eşildilir, ya da
adama elә gәlirdi. Oğlan oturub qulaq asır vә susurdu.
351
