Page 337 - tomas
P. 337
Günəş və yağış
– Orlean. Sizin qatarınız odur.
Cavan oğlan minnәtdarlığını bildirib, siqaret qutusunu qalan
siqaretlәrlә birgә ona verdi. Kәndli oğlana qızğın halda, uzun-
uzadı tәşәkkür elәdi, vidalaşanda bir daha günәşi, yağışı, torpağı
göstәrib mehriban, dostyana tәbәssümlә dillәndi:
– Le so-leil, la pluie, la terre.
Cavan oğlan da hәr şeyi anladığını bildirib başını tәrpәtdi,
qocanın sözlәrini tәkrar elәdi, qocasa başını razılıqla tәrpәdib
dedi:
– Hә, hә, çox yaxşı. İşiniz avand olacaq.
Ata-anasından irәlidә olan qız bunu eşidib elә hәmin tutqun,
sәrbәst görkәmiylә geri boylandı, hiddәtli ümidsizlik içindә qışqırdı:
– Mәn axı sәnә dedim, müsyö bunları bilir… sәn onu rahat
burax… Özünü axmaq yerinә qoyursan!
Amma qocayla qarı elә bil onu eşitmirdilәr, dostyana tәbәssümlә
cavan oğlana baxır, onunla әl verib sәmimi-qәlbdәn vidalaşırdılar.
Sonra oğlan yolu keçib, başqa qatarın kupesinә girdi. Bir
daha pәncәrәdәn baxanda kәndliylә arvadı platformada dayan-
mışdılar, qoca sifәtlәrindәki xeyirxah maraqla ona baxırdılar.
Qoca onun baxışlarını tutdu, yenә iri barmaqlarıyla günәşi göstә-
rib qışqırdı:
– Le so-leil!
– Le so-leil! – cavan oğlan cavab verdi.
– Hә, hә, – qoca qışqırıb güldü. – Çox gözәl.
Bu zaman qız cavan oğlana tutqun baxış bәxş elәdi, qısaca,
ümidsizcәsinә gülüb, acıqlı üzünü çevirdi. Qatar tәrpәndi, amma
qocalar hәlә dә onun ardınca baxırdılar. Oğlan onlara әl elәdi,
qoca da cavabında әlini yellәdәrәk, gülә-gülә günәşi göstәrdi.
Cavan oğlansa başını tәrpәdib, anladığını bildirәn nәsә qışqırdı.
Qız incik tәrzdә çiyinlәrini çәkib, arxasını çevirdi, artıq stansiya
binalarının yanından ötüb-gedirdi.
Sonra onlar gözdәn itdilәr, qatar cәld silkinib şәhәri üstündәn
atdı, çöllәrdәn, torpaqdan, tüstülü, sirli әnginliklәrdәn başqa heç
nә qalmadı. Yağışsa hәlә yağırdı.
337
– Orlean. Sizin qatarınız odur.
Cavan oğlan minnәtdarlığını bildirib, siqaret qutusunu qalan
siqaretlәrlә birgә ona verdi. Kәndli oğlana qızğın halda, uzun-
uzadı tәşәkkür elәdi, vidalaşanda bir daha günәşi, yağışı, torpağı
göstәrib mehriban, dostyana tәbәssümlә dillәndi:
– Le so-leil, la pluie, la terre.
Cavan oğlan da hәr şeyi anladığını bildirib başını tәrpәtdi,
qocanın sözlәrini tәkrar elәdi, qocasa başını razılıqla tәrpәdib
dedi:
– Hә, hә, çox yaxşı. İşiniz avand olacaq.
Ata-anasından irәlidә olan qız bunu eşidib elә hәmin tutqun,
sәrbәst görkәmiylә geri boylandı, hiddәtli ümidsizlik içindә qışqırdı:
– Mәn axı sәnә dedim, müsyö bunları bilir… sәn onu rahat
burax… Özünü axmaq yerinә qoyursan!
Amma qocayla qarı elә bil onu eşitmirdilәr, dostyana tәbәssümlә
cavan oğlana baxır, onunla әl verib sәmimi-qәlbdәn vidalaşırdılar.
Sonra oğlan yolu keçib, başqa qatarın kupesinә girdi. Bir
daha pәncәrәdәn baxanda kәndliylә arvadı platformada dayan-
mışdılar, qoca sifәtlәrindәki xeyirxah maraqla ona baxırdılar.
Qoca onun baxışlarını tutdu, yenә iri barmaqlarıyla günәşi göstә-
rib qışqırdı:
– Le so-leil!
– Le so-leil! – cavan oğlan cavab verdi.
– Hә, hә, – qoca qışqırıb güldü. – Çox gözәl.
Bu zaman qız cavan oğlana tutqun baxış bәxş elәdi, qısaca,
ümidsizcәsinә gülüb, acıqlı üzünü çevirdi. Qatar tәrpәndi, amma
qocalar hәlә dә onun ardınca baxırdılar. Oğlan onlara әl elәdi,
qoca da cavabında әlini yellәdәrәk, gülә-gülә günәşi göstәrdi.
Cavan oğlansa başını tәrpәdib, anladığını bildirәn nәsә qışqırdı.
Qız incik tәrzdә çiyinlәrini çәkib, arxasını çevirdi, artıq stansiya
binalarının yanından ötüb-gedirdi.
Sonra onlar gözdәn itdilәr, qatar cәld silkinib şәhәri üstündәn
atdı, çöllәrdәn, torpaqdan, tüstülü, sirli әnginliklәrdәn başqa heç
nә qalmadı. Yağışsa hәlә yağırdı.
337
