Page 332 - tomas

as Vulf

GÜNӘŞ VӘ YAĞIŞ

Oyananda onu sәssiz hәyәcan boğurdu. Qış günü sәma tutqun
idi, havada qar qoxusu duyulurdu, nәsә baş vermәliydi. Bu duyğu –
qüssәnin, evsizliyin, daxili boşluğun, anlaşılmazlığın (niyә bura
gәlib çıxıb?) qәribә qarışıq duyğusu, eyni zamanda da sevincin,
ümidin, intizarın qabarması (hәrçәnd nәyә ümid elәdiyini, nәyin
intizarını çәkdiyini bilmirdi) әyalәt Fransasında onu tez-tez
bürüyürdü.

Nahardan sonra stansiyaya yollanıb Orleana gedәn qatara
mindi. Orleanın harada yerlәşdiyini bilmirdi. Qatarda yük vaqonları,
kreslolu vaqonlar, ayrıca kupelәrdәn ibarәt vaqonlar vardı. O,
üçüncüdәrәcәli vaqona bilet alıb kupeyә girdi, bu vaxt qulaqbatırıcı
fit sәsi eşidildi, qatar kiçik Fransa qatarları kimi siqnalsız-filansız
Şartrdan kәndә doğru yola düşdü, bu da, hәmişәki kimi, onu
hәyәcanlandırırdı.

Çölün üstünә nazik qar örtüyü sәrilmişdi, hava tüstülüydü,
adama elә gәlirdi, bütün torpaqdan tüstü, buxar qalxır, pәncәrәdәn
dә yaş torpaq, әkilmiş çöllәrin zolaqlı sahәlәri, bir dә nadir
hallarda ferma – sahibkarın evi vә xidmәti tikililәr – görünürdü.
Amerikaya heç oxşamırdı: torpaq şirәliydi, hәtta elә bil tüstülü
meşәlәrә dә yaxşı qulluq edilmişdi. Aradabir uzaqlarda hündür
qovaqlar zolağı boy verir, bu da orada çayın, yaxud gölün
olduğunu bildirirdi.

Kupedә üç nәfәr oturmuşdu: kәndli qoca, arvadı, bir dә qızı.
Qocanın pırtlaşıq bığı, külәk döymüş qırışlı sifәti, xırda, iltihablı
gözlәri vardı. Ağır, sanki daş kimi möhkәm әllәrini sıxıb dizlәrinin
üstündә saxlamışdı. Arvadının sifәti şümal, qәhvәyi rәngdәydi,
incә qırışlar toru gözlәrini dövrәlәmişdi, bütün sifәti qәdim tunc
vazanı xatırladırdı. Qızının görkәmi tutqun, qaşqabaqlıydı:
pәncәrәnin qabağında, ata-anasından aralı oturmuşdu, sanki
onlardan utanırdı. Danışanda ata-anasına baxmadan, az qala,
hiddәtli sәslә cavab verirdi.

Kupeyә girәn kimi, kәndli onunla mehribancasına söhbәtә
girişdi. Bir söz başa düşmәsә dә, qocanın tәbәssümünә tәbәssümlә

332