Page 319 - tomas
P. 319
Parkda
hara getdiyimizi xatırlamırdıq. Yuxudakı tәki uçurduq, yuxuda
nәsә gözlәyәn, hәmin nәsnәnin gerçәklәşdiyi vaxtda olduğu kimi,
döngәnin arxasından çıxdıq, irәlidә dağda ötüb-keçmәk istәdiyimiz
hәmin faytonu gördük. Mәn onu görәn kimi anladım ki, belә dә
olacaq, bu, lap ağlagәlmәzdi, hәtta çox yaxşıdı, amma onsuz da,
bilirdim, hәmişә bilirdim ki, mәhz belә dә olacaq. Hamımızın da
başına eyni şey gәlmişdi, dönüb baxdıq, qәhqәhә çәkә-çәkә
uladıq. İnildәyir, faytondakılara әl elәyirdik. Onların böyründәn
şütüyüb keçdik, elә bil torpağa batmışdılar, atamsa geri dönüb
qışqırdı:
– Eybi yoxdu, dostlar, dayanıb gözlәyәn Allaha az xidmәt
elәmir!1
Sonra onları çox uzaqda qoyduq, faytonlar da gözdәn itdilәr.
Bax indi heç nә yoxdu – yalnız gecә, gözqamaşdırıcı ulduzlar,
parkdakı bәnövşәyi zülmәt, bir dә İlahi var! Necә gözәldi! Mayın
lap әvvәliydi, bütün yarpaqlar, tumurcuqlar açılmışdı, hamısı
çox tüklü, mehriban idi, sәmadasa Ayın nazik yonqarı vardı, çox
sәriniydi, yarpaqların qoxusu da, tәzә otun iyi dә lap gözәl idi,
çiçәklәr dә torpaqdan üzә çıxırdılar. İndiyәcәn özümü belә yaxşı
hiss elәmәmişdim. Sonra atama baxdım: gözlәrindә yaş vardı. O
qışqırdı: “Lәzzәt! Ah! Lәzzәt!” – ardınca da qәribә bir sәslә
başladı:
– “İnsan tәbiәtin ağlagәlmәz möcüzәsidi! Ağlı ilә çox nәcibdi!
Nә qәdәr hüdudsuz qabiliyyәtlәri var! Xasiyyәtinә, hәrәkәtlәrinә
görә nә qәdәr dәqiq, heyrәtamizdi. Əmәllәriylә mәlәyә nә qәdәr
yaxındı! Baxışlarına görә Allaha necә yaxındı!”2
Lap sehrli sözlәrdi, az qala, musiqidi, mәn ağlamaq istәyirdim.
Atam sözünü bitirib bir daha “Lәzzәt!” qışqıranda qaranlıqda
coşqun, gözәl sifәtini gördüm, nәzәrlәrimi sәmaya, kәdәrli
ulduzlara sarı qaldırdım, onun başı üzәrindә, gözlәrindә taleyin
namәlum kölgәsi vardı, ona baxa-baxa anladım ki, tezliklә ölәcәk.
O isә “Lәzzәt! Lәzzәt!” – qışqırırdı, biz dә gecәnin içindәn
dönә-dönә bütün park boyu uçub keçirdik. Sonrasa hava işıqlaşdı,
1Con Miltonun “Korluq haqqında” şeirindәn ifadә
2“Hamlet”, II pәrdә, II sәhnә
319
hara getdiyimizi xatırlamırdıq. Yuxudakı tәki uçurduq, yuxuda
nәsә gözlәyәn, hәmin nәsnәnin gerçәklәşdiyi vaxtda olduğu kimi,
döngәnin arxasından çıxdıq, irәlidә dağda ötüb-keçmәk istәdiyimiz
hәmin faytonu gördük. Mәn onu görәn kimi anladım ki, belә dә
olacaq, bu, lap ağlagәlmәzdi, hәtta çox yaxşıdı, amma onsuz da,
bilirdim, hәmişә bilirdim ki, mәhz belә dә olacaq. Hamımızın da
başına eyni şey gәlmişdi, dönüb baxdıq, qәhqәhә çәkә-çәkә
uladıq. İnildәyir, faytondakılara әl elәyirdik. Onların böyründәn
şütüyüb keçdik, elә bil torpağa batmışdılar, atamsa geri dönüb
qışqırdı:
– Eybi yoxdu, dostlar, dayanıb gözlәyәn Allaha az xidmәt
elәmir!1
Sonra onları çox uzaqda qoyduq, faytonlar da gözdәn itdilәr.
Bax indi heç nә yoxdu – yalnız gecә, gözqamaşdırıcı ulduzlar,
parkdakı bәnövşәyi zülmәt, bir dә İlahi var! Necә gözәldi! Mayın
lap әvvәliydi, bütün yarpaqlar, tumurcuqlar açılmışdı, hamısı
çox tüklü, mehriban idi, sәmadasa Ayın nazik yonqarı vardı, çox
sәriniydi, yarpaqların qoxusu da, tәzә otun iyi dә lap gözәl idi,
çiçәklәr dә torpaqdan üzә çıxırdılar. İndiyәcәn özümü belә yaxşı
hiss elәmәmişdim. Sonra atama baxdım: gözlәrindә yaş vardı. O
qışqırdı: “Lәzzәt! Ah! Lәzzәt!” – ardınca da qәribә bir sәslә
başladı:
– “İnsan tәbiәtin ağlagәlmәz möcüzәsidi! Ağlı ilә çox nәcibdi!
Nә qәdәr hüdudsuz qabiliyyәtlәri var! Xasiyyәtinә, hәrәkәtlәrinә
görә nә qәdәr dәqiq, heyrәtamizdi. Əmәllәriylә mәlәyә nә qәdәr
yaxındı! Baxışlarına görә Allaha necә yaxındı!”2
Lap sehrli sözlәrdi, az qala, musiqidi, mәn ağlamaq istәyirdim.
Atam sözünü bitirib bir daha “Lәzzәt!” qışqıranda qaranlıqda
coşqun, gözәl sifәtini gördüm, nәzәrlәrimi sәmaya, kәdәrli
ulduzlara sarı qaldırdım, onun başı üzәrindә, gözlәrindә taleyin
namәlum kölgәsi vardı, ona baxa-baxa anladım ki, tezliklә ölәcәk.
O isә “Lәzzәt! Lәzzәt!” – qışqırırdı, biz dә gecәnin içindәn
dönә-dönә bütün park boyu uçub keçirdik. Sonrasa hava işıqlaşdı,
1Con Miltonun “Korluq haqqında” şeirindәn ifadә
2“Hamlet”, II pәrdә, II sәhnә
319
