Page 318 - tomas
P. 318
as Vulf
***
Amma bizim cavan oğlan o qәdәr ruhdan düşdü ki, ağzını
açıb bir kәlmә dә söylәyә bilmәdi. Maşından çıxdı, hәrlәnib-
fırlandı, sonrasa bunun nәdәn baş verdiyini, belә şeyin yüz ildә
bir dәfә ola bilәcәyini söylәdi. Mәsәlә, sәn demә, ondaymış,
mәsәlә, sәn demә, bundaymış. Bizsә onun bir sözünü dә başa
düşmürdük, amma oğlana yazığımız gәlir, başımızı tәrpәdirdik.
Sonra maşında әllәşmәyә başladı: gah bir şeyi çevirir, gah o
birini qurdalayır, maşını işә salan dәstәkdәn yapışıb elә hey
fırladırdı – qolunun çiynindәn çıxacağından әmәlli-başlı qorxurdum.
Gah da arxası üstә uzanıb maşının altına girir, aşağıdan
yumruqlarıyla döyәclәyirdi. Bunun da xeyri olmurdu. Yenә çıxır,
maşının yanında hәrlәnir-fırlanır, burnunun altında nәsә mızıldanırdı.
Axırda tәslim oldu, dedi, maşından düşmәli, fayton tutmalıyıq.
Biz dә düşmәyә başladıq, mexaniksә bәrk hirslәndi, maşınının
anlaşılmaz hәrәkәtindәn özünü elә pis hiss elәyirdi ki, hәtta sözә
baxmayan uşaq kimi, onu vurdu da. Bunun da faydası olmadı.
Sonra oğlan sonuncu cәhdi elәdi. Dәstәkdәn yapışıb dәli
kimi fırlatmağa başladı, şüurunu itirәnәcәn hey fırlatdı. Amma
bunun da faydası olmayanda qәfildәn bağırdı: “Ay sәni, yaramaz”,
var-gücüylә şinә tәpik vurdu, radiatorun üstünә yıxılıb ağladı,
elә bil indicә ürәyi partlayacaqdı. Düzü, bilmirәm, sonra nә baş
verdi ki, maşın qәfildәn tәzәdәn fınxırdı, fısıldadı. Budur, yenidәn
maşınla getmәk olar. Cavan oğlanın ağzı tәbәssümdәn qulaqlarının
dibinә getmişdi.
***
Sonra hәmin dağı aşdıq, o biri dağacan üzüenişә getdik, indi,
doğrudan da, uçurduq. Havada qanad çalırdıq, elә bil qәfildәn
qanadlarımız peyda olmuşdu, sadәcә әvvәllәr o qanadlardan
xәbәrimiz yox idi. Sanki belә olduğunu hәmişә bilirdik, hamısı
yuxumuza girirdi, bax indisә qәfildәn yuxumuz çin oldu. Yәqin
ki, parkı başdan-başa gәzmişdik, amma hәtta harada olduğumuzu,
318
***
Amma bizim cavan oğlan o qәdәr ruhdan düşdü ki, ağzını
açıb bir kәlmә dә söylәyә bilmәdi. Maşından çıxdı, hәrlәnib-
fırlandı, sonrasa bunun nәdәn baş verdiyini, belә şeyin yüz ildә
bir dәfә ola bilәcәyini söylәdi. Mәsәlә, sәn demә, ondaymış,
mәsәlә, sәn demә, bundaymış. Bizsә onun bir sözünü dә başa
düşmürdük, amma oğlana yazığımız gәlir, başımızı tәrpәdirdik.
Sonra maşında әllәşmәyә başladı: gah bir şeyi çevirir, gah o
birini qurdalayır, maşını işә salan dәstәkdәn yapışıb elә hey
fırladırdı – qolunun çiynindәn çıxacağından әmәlli-başlı qorxurdum.
Gah da arxası üstә uzanıb maşının altına girir, aşağıdan
yumruqlarıyla döyәclәyirdi. Bunun da xeyri olmurdu. Yenә çıxır,
maşının yanında hәrlәnir-fırlanır, burnunun altında nәsә mızıldanırdı.
Axırda tәslim oldu, dedi, maşından düşmәli, fayton tutmalıyıq.
Biz dә düşmәyә başladıq, mexaniksә bәrk hirslәndi, maşınının
anlaşılmaz hәrәkәtindәn özünü elә pis hiss elәyirdi ki, hәtta sözә
baxmayan uşaq kimi, onu vurdu da. Bunun da faydası olmadı.
Sonra oğlan sonuncu cәhdi elәdi. Dәstәkdәn yapışıb dәli
kimi fırlatmağa başladı, şüurunu itirәnәcәn hey fırlatdı. Amma
bunun da faydası olmayanda qәfildәn bağırdı: “Ay sәni, yaramaz”,
var-gücüylә şinә tәpik vurdu, radiatorun üstünә yıxılıb ağladı,
elә bil indicә ürәyi partlayacaqdı. Düzü, bilmirәm, sonra nә baş
verdi ki, maşın qәfildәn tәzәdәn fınxırdı, fısıldadı. Budur, yenidәn
maşınla getmәk olar. Cavan oğlanın ağzı tәbәssümdәn qulaqlarının
dibinә getmişdi.
***
Sonra hәmin dağı aşdıq, o biri dağacan üzüenişә getdik, indi,
doğrudan da, uçurduq. Havada qanad çalırdıq, elә bil qәfildәn
qanadlarımız peyda olmuşdu, sadәcә әvvәllәr o qanadlardan
xәbәrimiz yox idi. Sanki belә olduğunu hәmişә bilirdik, hamısı
yuxumuza girirdi, bax indisә qәfildәn yuxumuz çin oldu. Yәqin
ki, parkı başdan-başa gәzmişdik, amma hәtta harada olduğumuzu,
318
