Page 317 - tomas
P. 317
Parkda
tanıyırmı. Ceyk Ditsin yaxın dostu olduğunu bildirәndә isә polis
nәfәri bir hala düşdü ki... Mәn dә özümü yaman dartırdım!
Sonra polis nәfәri dedi ki, hamımız sağ-salamat Mәrkәzi
parka yollanaq, orada nә qәdәr istәyirik, gәzәk, ancaq onun
özünü belә bir şeyә mindirә bilmәzsәn, hәr an partlaya bilәr axı,
onda siz harada olacaqsınız? Atam da dedi ki, hamımız cәnnәtә
gedәcәyik, hәm dә öz şәxsi ruhanimizlә birgә, üstәlik, bizi
bürokratik әngәlsiz qәbul elәyәcәklәr. Әmәlli-başlı güldük, polis
nәfәri dә qәhqәhә çәkdi, sonrasa atını tәriflәmәyә başladı. İlahi,
atı, doğrudan da, gözәl idi, hәm dә deyirdi – yox, әşi, ona ancaq
at ver, heç vaxt atdan bәrk gedәn bir şey düzәldә bilmәzlәr!
Zavallı polis! İndi nә deyә bilәrdi?
Atamsa onu cırnadırdı ki, vaxt gәlәcәk, atı yalnız zooparkda
görә bilәcәyik. Polis dә cavabında deyirdi ki, onda maşını yalnız
zibillikdә görmәk mümkün olacaq. Atamsa dillәndi: “Biz tarixin
sәhvlәriyik – bәdbәxtlik bax bundadı”. Polis nәfәri dә dedi ki,
yaxşı, bu, onun işinә aid deyil, bizә uğur arzulayır, ümid elәyir
ki, hamımız sağ qalacağıq.
Sonra o, geri döndü, bizsә Mәrkәzi parka girdik, bütün sürәti
işә saldıq, dağa dırmaşmağa başladıq. Sonra maşın buradaca,
polis nәfәrinin dediyi kimi dә sındı. Mәncә, cavan oğlan hәddәn
artıq çox içmiş, әmәlli-başlı vәcdә gәlmişdi, dağın başında bizdәn
irәlidә tәkatlı fayton görәndә oğlan qışqırdı: “Diqqәt, bu dәqiqә
onları keçәrәm!” Sonra maşına nәsә bir şey elәdi, onları haqlayıb
ötmәk istәyәndә maşın öskürdü, boğulub dayandı. Oh, faytondakı
adamların qәhqәhәlәrini eşitdik, biri boylanıb bizә dovşan vә
tısbağa haqqında nәsә qışqırdı. Onlara yaman acığım tutdu, çox
incidim, sürücümüzә isә yazığım gәldi. Atamsa dedi:
– Eybi yoxdu, oğlum, uğurlu qaçış hәmişә sürәtli olmur1 ki,
nә vaxtsa dovşanın da bәxti gәtirәr.
1Ekklesiastdan ifadә, 9,11
317
tanıyırmı. Ceyk Ditsin yaxın dostu olduğunu bildirәndә isә polis
nәfәri bir hala düşdü ki... Mәn dә özümü yaman dartırdım!
Sonra polis nәfәri dedi ki, hamımız sağ-salamat Mәrkәzi
parka yollanaq, orada nә qәdәr istәyirik, gәzәk, ancaq onun
özünü belә bir şeyә mindirә bilmәzsәn, hәr an partlaya bilәr axı,
onda siz harada olacaqsınız? Atam da dedi ki, hamımız cәnnәtә
gedәcәyik, hәm dә öz şәxsi ruhanimizlә birgә, üstәlik, bizi
bürokratik әngәlsiz qәbul elәyәcәklәr. Әmәlli-başlı güldük, polis
nәfәri dә qәhqәhә çәkdi, sonrasa atını tәriflәmәyә başladı. İlahi,
atı, doğrudan da, gözәl idi, hәm dә deyirdi – yox, әşi, ona ancaq
at ver, heç vaxt atdan bәrk gedәn bir şey düzәldә bilmәzlәr!
Zavallı polis! İndi nә deyә bilәrdi?
Atamsa onu cırnadırdı ki, vaxt gәlәcәk, atı yalnız zooparkda
görә bilәcәyik. Polis dә cavabında deyirdi ki, onda maşını yalnız
zibillikdә görmәk mümkün olacaq. Atamsa dillәndi: “Biz tarixin
sәhvlәriyik – bәdbәxtlik bax bundadı”. Polis nәfәri dә dedi ki,
yaxşı, bu, onun işinә aid deyil, bizә uğur arzulayır, ümid elәyir
ki, hamımız sağ qalacağıq.
Sonra o, geri döndü, bizsә Mәrkәzi parka girdik, bütün sürәti
işә saldıq, dağa dırmaşmağa başladıq. Sonra maşın buradaca,
polis nәfәrinin dediyi kimi dә sındı. Mәncә, cavan oğlan hәddәn
artıq çox içmiş, әmәlli-başlı vәcdә gәlmişdi, dağın başında bizdәn
irәlidә tәkatlı fayton görәndә oğlan qışqırdı: “Diqqәt, bu dәqiqә
onları keçәrәm!” Sonra maşına nәsә bir şey elәdi, onları haqlayıb
ötmәk istәyәndә maşın öskürdü, boğulub dayandı. Oh, faytondakı
adamların qәhqәhәlәrini eşitdik, biri boylanıb bizә dovşan vә
tısbağa haqqında nәsә qışqırdı. Onlara yaman acığım tutdu, çox
incidim, sürücümüzә isә yazığım gәldi. Atamsa dedi:
– Eybi yoxdu, oğlum, uğurlu qaçış hәmişә sürәtli olmur1 ki,
nә vaxtsa dovşanın da bәxti gәtirәr.
1Ekklesiastdan ifadә, 9,11
317
