Page 307 - tomas
P. 307
Vaxt da meşə zülməti kimi qəribədi
onu ölçüsüz-biçisiz süstlük, laqeydlik dәrәsinә salıb. Üstәlik,
qatar da sürәtini azaltdı, şәhәrin ilk işıqları göründü: bu, sәyahәtin
sonu idi.
Bax budur, qatar get-gedә sürәtini daha da azaldıb stansiyaya
yaxınlaşır. Yolda relslәrin parıltısı, yolgöstәrәnlәrin, işıqforların
parlaq işıqla yanan kiçik fәnәrlәri, bir qәdәr uzaqda alçaq yük
platformaları gözә dәyir. Bir dә boş, qaranlıq, hәyatın bayaq tәrk
elәdiyi qәribә intizarla donub-qalmış qatarların yedәklәri. Sonra
sürәt qatarının pәncәrәlәri yanından uzun stansiya perronları
asta-asta ötüb-keçdi, ardınca möhkәmbәdәnli yükdaşıyanlar
sәbirsiz halda әl-qollarını oynada-oynada, bir-biriylә danışa-
danışa, öz yüklәrini pәncәrәdәn vermәyә başlayan sәrnişinlәri
sәslәyә-sәslәyә keçi cәldliyi ilә qaçdılar.
Oğlan başının üzәrindәki tordan çamadanını ehtiyatla çıxardı,
paltosunu götürüb ensiz dәhlizә çıxdı. Arxasınca kupenin qapısını
sәssizcә çәkdi. Sonra qapını yenә açdı, tәrәddüdlә kupeyә baxa-
baxa iki saniyә dayandı. Yarıqaranlıqdakı kiçik divanında meyit
hәrәkәtsizliyi ilә uzanmış adamın xәyali cizgisi görünürdü.
Yolun sonunda hәr şeyi olduğu kimi, sәssiz-sәmirsiz qoymaq
xeyirliyәdimi? Bәlkә dә, içindә yaşadığımız, içindә hamımız –
hәrәkәt elәyәn kölgәlәr – olan bu zamanın böyük yuxusu mütlәq
yәqinliklә bizә yalnız bir şeyi tәsdiqlәmәyә imkan verir: görüşdük,
danışdıq, bu torpağın üzәriylә zülmәtdәn keçib harasa irәli,
zamanın bir nöqtәsindәn digәr nöqtәsinә şığıdığımız müddәtdә o
anlar bizә tanış idi. Bununla kifayәtlәnmәyi faydalı hesab elәmәk,
görüşdüyümüz kimi ayrılmaq lazımdı. Qoy tәyin olunmuş hәdәfә
doğru hәr kәs tәklikdә, yalnız bir şeyi qәti bilә-bilә – hamımıza
sükut vә boşluq qismәt olacaq, yolun sonunda sükutdan başqa nә
var – getsin.
Qatar tamam dayandı. Gәnc oğlan dәhlizin axırına getdi. Bir
an sonra o, artıq buz kimi soyuq külәyin can verәn yanığını dәri-
siylә duyaraq, qar qoxuyan havanı ciyәrlәrinә çәkә-çәkә hamısı
eyni tәrәfә – kimisi evinә vә aydınlığa, kimisi yeni yerlәrә vә
ümidlәrә, aclığa vә xәyalı dolduran sevincә, şәhәr işıqlarının
vәdlәrinә – gedәn yüzlәrlә adamla birgә perronla addımlayırdı.
Bildiyi o idi ki, indi evә gedir.
307
onu ölçüsüz-biçisiz süstlük, laqeydlik dәrәsinә salıb. Üstәlik,
qatar da sürәtini azaltdı, şәhәrin ilk işıqları göründü: bu, sәyahәtin
sonu idi.
Bax budur, qatar get-gedә sürәtini daha da azaldıb stansiyaya
yaxınlaşır. Yolda relslәrin parıltısı, yolgöstәrәnlәrin, işıqforların
parlaq işıqla yanan kiçik fәnәrlәri, bir qәdәr uzaqda alçaq yük
platformaları gözә dәyir. Bir dә boş, qaranlıq, hәyatın bayaq tәrk
elәdiyi qәribә intizarla donub-qalmış qatarların yedәklәri. Sonra
sürәt qatarının pәncәrәlәri yanından uzun stansiya perronları
asta-asta ötüb-keçdi, ardınca möhkәmbәdәnli yükdaşıyanlar
sәbirsiz halda әl-qollarını oynada-oynada, bir-biriylә danışa-
danışa, öz yüklәrini pәncәrәdәn vermәyә başlayan sәrnişinlәri
sәslәyә-sәslәyә keçi cәldliyi ilә qaçdılar.
Oğlan başının üzәrindәki tordan çamadanını ehtiyatla çıxardı,
paltosunu götürüb ensiz dәhlizә çıxdı. Arxasınca kupenin qapısını
sәssizcә çәkdi. Sonra qapını yenә açdı, tәrәddüdlә kupeyә baxa-
baxa iki saniyә dayandı. Yarıqaranlıqdakı kiçik divanında meyit
hәrәkәtsizliyi ilә uzanmış adamın xәyali cizgisi görünürdü.
Yolun sonunda hәr şeyi olduğu kimi, sәssiz-sәmirsiz qoymaq
xeyirliyәdimi? Bәlkә dә, içindә yaşadığımız, içindә hamımız –
hәrәkәt elәyәn kölgәlәr – olan bu zamanın böyük yuxusu mütlәq
yәqinliklә bizә yalnız bir şeyi tәsdiqlәmәyә imkan verir: görüşdük,
danışdıq, bu torpağın üzәriylә zülmәtdәn keçib harasa irәli,
zamanın bir nöqtәsindәn digәr nöqtәsinә şığıdığımız müddәtdә o
anlar bizә tanış idi. Bununla kifayәtlәnmәyi faydalı hesab elәmәk,
görüşdüyümüz kimi ayrılmaq lazımdı. Qoy tәyin olunmuş hәdәfә
doğru hәr kәs tәklikdә, yalnız bir şeyi qәti bilә-bilә – hamımıza
sükut vә boşluq qismәt olacaq, yolun sonunda sükutdan başqa nә
var – getsin.
Qatar tamam dayandı. Gәnc oğlan dәhlizin axırına getdi. Bir
an sonra o, artıq buz kimi soyuq külәyin can verәn yanığını dәri-
siylә duyaraq, qar qoxuyan havanı ciyәrlәrinә çәkә-çәkә hamısı
eyni tәrәfә – kimisi evinә vә aydınlığa, kimisi yeni yerlәrә vә
ümidlәrә, aclığa vә xәyalı dolduran sevincә, şәhәr işıqlarının
vәdlәrinә – gedәn yüzlәrlә adamla birgә perronla addımlayırdı.
Bildiyi o idi ki, indi evә gedir.
307
