Page 294 - tomas
P. 294
as Vulf
VAXT DA MEŞӘ ZÜLMӘTİ KİMİ QӘRİBӘDİ
Bir neçә il qabaq Münhen dәmiryol vağzalı platformalarının
birindә yola düşmәyә hazır duran İsveçrә surәt qatarı vaqonunun
yanında toplaşmış adamlar arasında qadınla kişi – onu görәnlәrin
yaddaşından heç vaxt silinmәyәcәk qәdәr mәlahәtli qadın, bir dә
tutqun sifәtindә qәribә görüşün әlamәti hәkk olunmuş kişi –
dayanmışdı.
Yetkin, qüsursuz gözәlliyinin zirvәsinә çatmış qadın parlaq,
әtli dodaqlarınacan bütün bәdәniylә hәyat, sağlamlıq işığı saçırdı.
Mәlahәtliydi, cazibәdarlığın tәrkib elementlәrini heyrәtamiz
şәkildә birlәşdirmiş, elә incә zövqlә, elә harmonik vәhdәtlә bir
yerә yığmışdı ki, hәtta onu canlı görәndә belә, öz gözlәrinә inan-
maqda çәtinlik çәkirdin.
Üstәlik, boyu çox hündür olmasa da, hәrdәnbir elә bil qәfildәn
әzәmәtlә, hökmlә hamıdan ucaya qalxmağa başlayır, dәrhal da
yolyoldaşına bәrk-bәrk sıxılıb utancaq körpәyә çevrilirdi. Onun
düzgün biçimli bәdәni sanki qızlıq çağının elastikliyini itirmәmişdi,
eyni zamanda qadın cizgilәrinin bütün mükәmmәlliyi sezilirdi,
hәr bir hәrәkәti dә canalıcı gözәlliyin әlamәtiydi.
Qadın dәblә geyinmişdi; sarıtәhәr, mis rәnginә çalan saçının
tacı üstündә kiçik şlyapa vardı. Şlyapa göyümtül tüstüyә
büründüyünә görә daha dәrin görünәn, kәdәrli vaxtlarda, az qala,
qapqara olan, öz rәngini hәr ötәri ovqatla dәyişәn gözlәrinә
kölgә salırdı. O, yolyoldaşıyla dәrin, incә sәslә danışırdı, kişiyә
baxanda sifәtini güclә sezilәn duyğulu gülüş işıqlandırırdı. Qadın
ona qızğınlıqla, ehtirasla, sevinclә nәsә sübut elәyir, ağzından
aradabir asta, sinәdәn gәlәn qurultulu gülüş çıxırdı; gülüş onu
doldurur, daşıb-tökülür, zәrifliklә әriyirdi.
Onlar söhbәt elәyә-elәyә platformada gәzişirdilәr. Hәm dә
qadın kişinin qoluna girmiş, әlcәkli kiçik ovcunu onun ağır pal-
tosunun qolu üstünә qoymuşdu. Kişiyә bәrk-bәrk sıxılır, hәrdәnbir
çiçәk kimi vüqarlı, gözәl başını yanındakına tәrәf әyirdi. Sonra
tәzәdәn bir neçә an diqqәtlә bir-birini gözdәn keçirә-keçirә
294
VAXT DA MEŞӘ ZÜLMӘTİ KİMİ QӘRİBӘDİ
Bir neçә il qabaq Münhen dәmiryol vağzalı platformalarının
birindә yola düşmәyә hazır duran İsveçrә surәt qatarı vaqonunun
yanında toplaşmış adamlar arasında qadınla kişi – onu görәnlәrin
yaddaşından heç vaxt silinmәyәcәk qәdәr mәlahәtli qadın, bir dә
tutqun sifәtindә qәribә görüşün әlamәti hәkk olunmuş kişi –
dayanmışdı.
Yetkin, qüsursuz gözәlliyinin zirvәsinә çatmış qadın parlaq,
әtli dodaqlarınacan bütün bәdәniylә hәyat, sağlamlıq işığı saçırdı.
Mәlahәtliydi, cazibәdarlığın tәrkib elementlәrini heyrәtamiz
şәkildә birlәşdirmiş, elә incә zövqlә, elә harmonik vәhdәtlә bir
yerә yığmışdı ki, hәtta onu canlı görәndә belә, öz gözlәrinә inan-
maqda çәtinlik çәkirdin.
Üstәlik, boyu çox hündür olmasa da, hәrdәnbir elә bil qәfildәn
әzәmәtlә, hökmlә hamıdan ucaya qalxmağa başlayır, dәrhal da
yolyoldaşına bәrk-bәrk sıxılıb utancaq körpәyә çevrilirdi. Onun
düzgün biçimli bәdәni sanki qızlıq çağının elastikliyini itirmәmişdi,
eyni zamanda qadın cizgilәrinin bütün mükәmmәlliyi sezilirdi,
hәr bir hәrәkәti dә canalıcı gözәlliyin әlamәtiydi.
Qadın dәblә geyinmişdi; sarıtәhәr, mis rәnginә çalan saçının
tacı üstündә kiçik şlyapa vardı. Şlyapa göyümtül tüstüyә
büründüyünә görә daha dәrin görünәn, kәdәrli vaxtlarda, az qala,
qapqara olan, öz rәngini hәr ötәri ovqatla dәyişәn gözlәrinә
kölgә salırdı. O, yolyoldaşıyla dәrin, incә sәslә danışırdı, kişiyә
baxanda sifәtini güclә sezilәn duyğulu gülüş işıqlandırırdı. Qadın
ona qızğınlıqla, ehtirasla, sevinclә nәsә sübut elәyir, ağzından
aradabir asta, sinәdәn gәlәn qurultulu gülüş çıxırdı; gülüş onu
doldurur, daşıb-tökülür, zәrifliklә әriyirdi.
Onlar söhbәt elәyә-elәyә platformada gәzişirdilәr. Hәm dә
qadın kişinin qoluna girmiş, әlcәkli kiçik ovcunu onun ağır pal-
tosunun qolu üstünә qoymuşdu. Kişiyә bәrk-bәrk sıxılır, hәrdәnbir
çiçәk kimi vüqarlı, gözәl başını yanındakına tәrәf әyirdi. Sonra
tәzәdәn bir neçә an diqqәtlә bir-birini gözdәn keçirә-keçirә
294
