Page 244 - tomas

as Vulf

lodan sonra hәtta gülümsәmәyi dә yadırğadıq. Әvvәllәr gәnc
әsgәrlәr idik – Şaylo bizi veteranlara çevirdi.

Hәmin vaxtdan da döyüşlәr ara vermirdi. Şaylo altında
başımız әlhәd daşına dәydi. Elә onda da bizә aydın oldu ki,
axıracan belә olacaq.

Cimi Şaylo altında yaraladılar. Yara yüngül idi, hәr halda, o
qәdәr ağır deyildi ki, Cimi, istәdiyi kimi, tamam buraxaydılar.
Yara qıçının yumşaq yerindәydi, amma onu dәrhal götürmәmişdilәr –
çöldә yıxılıb qalmalı olmuş, xeyli qan itirmişdi. Cimi tapanda
huşu özündә deyildi. Kәnara çәkib elә ordaca baxdılar. Deyәsәn,
ancaq yarasını yuyub qıçını bintlә sarımışdılar: sanitarların işi
başlarından aşırdı, bundan artığına bel bağlamaq olmazdı. Başa
düşürsәnmi, çox az şeylә kömәk elәyә bilirdilәr. Mәn açıq talvar
altında hәkimlәrin necә işlәdiklәrini görmüşәm: xloroformsuz-
zadsız, qolları-qıçları adi mişarlarla kәsir, taxta parçaları kimi
üst-üstә atırdılar, adamlarsa elә inildәyir, qışqırırdılar ki, az
qalırdı, saçın ağarsın. Bax bütün kömәk bundan ibarәt idi. Ölmәk,
ya da sağ qalmaq bәxtinin gәtirmәyindәn asılıydı; çoxlarının
yarası Cimin yarasından ağır idi, onu, ümumiyyәtlә, diqqәt
göstәrdiklәrinә görә xoşbәxt adam saymaq olar.

Mәnә sonra danışırdılar ki, Cim orada köhnә çirkli adyalın
üstündә uzanıbmış – adyal elә quru torpağın üstünәcә atılıbmış –
yuxarıdan-aşağıyacan bintlә sarınmış qıçına baxırmış, hәkimsә
onu ürәklәndirmәkçün dedi: “Boş şeydi, sәni ayağa qaldırarıq:
iki hәftәdәn sonra yenә yankilәrin quyruğunu-yalmanını çırpa-
caqsan”.

Cimsә bunu eşidәn kimi dәrhal söymәyә başlayıb. Onun
söyüşlәrindәn orada olan uşaqların, az qala, tüklәri biz-biz
olubmuş. Deyirlәr, lap ağlını itirdi, dartındı, sarığını qoparıb
qışqırdı: “Rәdd olun!” Deyirlәr, qan әmәlli-başlı fışqırdı, hәkimsә
özündәn çıxdı, Cimi arxası üstә yıxıb üstündә oturdu, tamam qan
içindә olan biçarә sarğını götürüb qıçını tәzәdәn sarıdı, dedi:
“Sәni lәnәtә gәlәsәn, sarğıya bir dә әl vursan, qan itirib gәbәrә-
cәksәn”.

244