Page 223 - tomas
P. 223
Azğın oğulun qayıtması
Ted tutqun kinayәli tәbәssümlә revolveri sol әlinә ötürüb,
sağ әlini uzatdı. Qatilin әli әtli, güclü, azacıq yapışqanlı, sәrin,
nәmliydi.
– Hә, sәnin bütün ailәni tanıyıram. Amma bu hadisәni
kitablarında yazma ha, yoxsa…
O biri sәslәr qılığına girirlәr:
– Ted, yaxşısı budur, şerif gәlib çıxmamış tәrpәnәsәn. Çıx
get, qanmaz, get.
– … yoxsa, – başını bulayıb xırıltılı gülüşlә әlavә elәyir, –
sәninlә dar cığırda rastlaşarıq.
Sonra yenә sәslәr eşidilir:
– Bu dәfә işin içindәn çıxa bilmәyәcәksәn, Ted. Bu dәfә ağ
elәdin.
– Lәnәt şeytana, Zebulonda elә hakim tapa bilәrsinizmi ki,
Ridi günahkar saysın?
– Çıx get, әşi. Sәni axtaracaqlar.
– Elә bir türmә yoxdu ki, Ted oradan qaça bilmәsin.
– Tәrpәn, tәrpәn.
Sonra o, mavi kombinezonlu kişilәri, iki dәqiqә bundan
qabaq elә onlara oxşayan bir şeyi sәkidә qoyub, әlindә revolver,
gözlәri yarıyuxulu, çәnәsi sallanmış halda çıxıb getdi.
Yucin üzünü çevirdi. Ürәyinә qurğuşunsayaq ağırlıq çökdü.
Sonra yenә dә anasının sәsinin әks-sәdasını eşitdi: “İndi orada
әcaib şeylәr heç qalmayıb”.
***
Axır ki, Yucin tәzәdәn evdә, Altamontdaydı; evdә olmaq
әvvәlcә yaxşıydı. Bu yeddi il әrzindә neçә dәfә evә qayıtmağı
arzulamış, bu qayıdışı xәyalında canlandırmağa cәhd elәmişdi.
İndi o qayıtmışdı, bunun, әslindә, necә olduğunu görmüş, duymuş,
bilmişdi. Hәtta yaddaşın tәhrif elәmәdәn saxladığı şeylәr belә
çox az idi.
Әlbәttә, hәr şey dәyişmәmişdi, bәzi şeylәr әvvәlki kimi
qalmışdı. O, uşaqlığının bütün ötәri, tanış sәslәrini eşidirdi:
223
Ted tutqun kinayәli tәbәssümlә revolveri sol әlinә ötürüb,
sağ әlini uzatdı. Qatilin әli әtli, güclü, azacıq yapışqanlı, sәrin,
nәmliydi.
– Hә, sәnin bütün ailәni tanıyıram. Amma bu hadisәni
kitablarında yazma ha, yoxsa…
O biri sәslәr qılığına girirlәr:
– Ted, yaxşısı budur, şerif gәlib çıxmamış tәrpәnәsәn. Çıx
get, qanmaz, get.
– … yoxsa, – başını bulayıb xırıltılı gülüşlә әlavә elәyir, –
sәninlә dar cığırda rastlaşarıq.
Sonra yenә sәslәr eşidilir:
– Bu dәfә işin içindәn çıxa bilmәyәcәksәn, Ted. Bu dәfә ağ
elәdin.
– Lәnәt şeytana, Zebulonda elә hakim tapa bilәrsinizmi ki,
Ridi günahkar saysın?
– Çıx get, әşi. Sәni axtaracaqlar.
– Elә bir türmә yoxdu ki, Ted oradan qaça bilmәsin.
– Tәrpәn, tәrpәn.
Sonra o, mavi kombinezonlu kişilәri, iki dәqiqә bundan
qabaq elә onlara oxşayan bir şeyi sәkidә qoyub, әlindә revolver,
gözlәri yarıyuxulu, çәnәsi sallanmış halda çıxıb getdi.
Yucin üzünü çevirdi. Ürәyinә qurğuşunsayaq ağırlıq çökdü.
Sonra yenә dә anasının sәsinin әks-sәdasını eşitdi: “İndi orada
әcaib şeylәr heç qalmayıb”.
***
Axır ki, Yucin tәzәdәn evdә, Altamontdaydı; evdә olmaq
әvvәlcә yaxşıydı. Bu yeddi il әrzindә neçә dәfә evә qayıtmağı
arzulamış, bu qayıdışı xәyalında canlandırmağa cәhd elәmişdi.
İndi o qayıtmışdı, bunun, әslindә, necә olduğunu görmüş, duymuş,
bilmişdi. Hәtta yaddaşın tәhrif elәmәdәn saxladığı şeylәr belә
çox az idi.
Әlbәttә, hәr şey dәyişmәmişdi, bәzi şeylәr әvvәlki kimi
qalmışdı. O, uşaqlığının bütün ötәri, tanış sәslәrini eşidirdi:
223
