Page 220 - tomas
P. 220
as Vulf
heç nә yoxdu. Hә, siqareti әczaxanadan ala bilәrsәn. Ora hәlә
açıqdı, axı bu gün şәnbә günüdü. Paltonu geyinmәyi mәslәhәt
görürәm. Biz dәniz sәviyyәsindәn üç min yeddi yüz fut hündürdәyik,
Altamontdan min fut hündürdü, bura oralardan sәrindi, özün
görәcәksәn… Mәn dә sәninlә gedirәm.
Axşam dağlar may ayının adamı gümrahlaşdıran soyuğuyla
dolurdu, indi onlar ikilikdә küçәylә gedәndә dә Yucinin qanında
elә bil ruhi yüksәlişi bildirәn anlaşılmaz әsәb cingildәmәyә
başladı. Küçәyә, yeknәsәqliyini yalnız eybәcәr baptist kilsәsinin
pozduğu bir neçә kәrpic mağaza baxırdı. Kilsәdә işıq yanırdı,
bayıra açılan yeganә eybәcәr naxışlı pәncәrә dә günahları
bağışlayan İsanı kobud şüşәnin soyuq rәnglәrindә tәsvir elәyirdi.
Әczaxana tindә, küçәlәrin kәsişmәsindәydi. Böyründә kafe
yerlәşirdi. Әczaxananın qarşısında üç-dörd köhnә, çirkli “ford”
çәpәki, üzü sәkiyә saxlanmışdı. Bir az aralıda, kafenin qarşısında
isә bir neçә kombinezonlu kişi yığışıb, kart oyununa tamaşa
elәyirmişlәr kimi, nәyәsә baxırdı. Hәmin qrupdan dağlılara
mәxsus sakit, qәzәbli sәslәr gәlirdi. Yucinin yolyoldaşı kişilәrdәn
birindәn elә-belә soruşdu:
– Orada nә olub, Bob?
Cavab sapdırıcı, başdansovdu, hәm dә dağlısayaq sakit idi:
– Bilmirәm, әşi. Deyәsәn, dalaşırlar.
– Bu kimdi? – Yucin әczaxanaya girә-girә soruşdu.
– Bob Krismendi. Deyir, kimsә kiminlәsә dalaşıb. Ted Rid
dә oradadı, – әmioğlumun oğludu – yenә keflidi. Hәr şәnbә günü
axşama doğru belә olur. Bu gün gündüz dәstәylә karxanaya
gedib doyunca qarğıdalı arağı içiblәr… Sәn nә içәcәksәn? Koka-
kola?.. Bizә iki kola, iki qutu da “Çesterfild” siqareti ver.
Onlar beş dәqiqә sonra әczaxanadan çıxanda küçәdәki
müşahidәçilәr dәstәsindә bir qәdәr canlanma әmәlә gәldi.
– Bir dәqiqә gözlә, – Co Pentland dillәndi. – Görәk burada
nә baş verir.
Hәr şey elә әvvәlki kimi sakit idi, amma gözlәyәnlәr indi
kafenin pәncәrәsinә doğru geri çәkildilәr, onların qarşısında isә
iki nәfәr üz-üzә dayanmışdı. Oğlanlardan biri – әynindә kombinezon
olanı dillәndi:
220
heç nә yoxdu. Hә, siqareti әczaxanadan ala bilәrsәn. Ora hәlә
açıqdı, axı bu gün şәnbә günüdü. Paltonu geyinmәyi mәslәhәt
görürәm. Biz dәniz sәviyyәsindәn üç min yeddi yüz fut hündürdәyik,
Altamontdan min fut hündürdü, bura oralardan sәrindi, özün
görәcәksәn… Mәn dә sәninlә gedirәm.
Axşam dağlar may ayının adamı gümrahlaşdıran soyuğuyla
dolurdu, indi onlar ikilikdә küçәylә gedәndә dә Yucinin qanında
elә bil ruhi yüksәlişi bildirәn anlaşılmaz әsәb cingildәmәyә
başladı. Küçәyә, yeknәsәqliyini yalnız eybәcәr baptist kilsәsinin
pozduğu bir neçә kәrpic mağaza baxırdı. Kilsәdә işıq yanırdı,
bayıra açılan yeganә eybәcәr naxışlı pәncәrә dә günahları
bağışlayan İsanı kobud şüşәnin soyuq rәnglәrindә tәsvir elәyirdi.
Әczaxana tindә, küçәlәrin kәsişmәsindәydi. Böyründә kafe
yerlәşirdi. Әczaxananın qarşısında üç-dörd köhnә, çirkli “ford”
çәpәki, üzü sәkiyә saxlanmışdı. Bir az aralıda, kafenin qarşısında
isә bir neçә kombinezonlu kişi yığışıb, kart oyununa tamaşa
elәyirmişlәr kimi, nәyәsә baxırdı. Hәmin qrupdan dağlılara
mәxsus sakit, qәzәbli sәslәr gәlirdi. Yucinin yolyoldaşı kişilәrdәn
birindәn elә-belә soruşdu:
– Orada nә olub, Bob?
Cavab sapdırıcı, başdansovdu, hәm dә dağlısayaq sakit idi:
– Bilmirәm, әşi. Deyәsәn, dalaşırlar.
– Bu kimdi? – Yucin әczaxanaya girә-girә soruşdu.
– Bob Krismendi. Deyir, kimsә kiminlәsә dalaşıb. Ted Rid
dә oradadı, – әmioğlumun oğludu – yenә keflidi. Hәr şәnbә günü
axşama doğru belә olur. Bu gün gündüz dәstәylә karxanaya
gedib doyunca qarğıdalı arağı içiblәr… Sәn nә içәcәksәn? Koka-
kola?.. Bizә iki kola, iki qutu da “Çesterfild” siqareti ver.
Onlar beş dәqiqә sonra әczaxanadan çıxanda küçәdәki
müşahidәçilәr dәstәsindә bir qәdәr canlanma әmәlә gәldi.
– Bir dәqiqә gözlә, – Co Pentland dillәndi. – Görәk burada
nә baş verir.
Hәr şey elә әvvәlki kimi sakit idi, amma gözlәyәnlәr indi
kafenin pәncәrәsinә doğru geri çәkildilәr, onların qarşısında isә
iki nәfәr üz-üzә dayanmışdı. Oğlanlardan biri – әynindә kombinezon
olanı dillәndi:
220
