Page 218 - tomas

as Vulf

– Oğlum, oğlum… Axı indicә buradaydı… bu uşaq haradadı
axı? Ay oğlan, hardasan?.. Ah, budur, buradadır! Ay oğlan, әmin
Vakx gәlib Zebulondan – sәnin qohumlarının, mәnim qohumlarımın
çıxdığı yerdәn. Atam neçә illәr Zebulonda yaşayıb, yüz il qabaq
elә orada da doğulub, Vakx әmisә onun qardaşıydı.

Dәrhal da Vakx әminin yeknәsәq, tәmkinli sәsi eşidilir, elә
bil әtrafa qış külü sәpilir. O sәsdә hәmişә çoxdan ölmüş
qohumlarımın bütün yaddaşı әlavә sәs çalarlarıyla qorunub
saxlanır: “Liza, mәn onu görәn kimi tanıdım. O, sәnә oxşayır?”
Sәs şәfqәtli, özünәinamlı, qalibanә, adamlar yatanacan nәsihәtamiz
sözlәr pıçıldayan hәmin riyakar sәslәr kimi unudulmaz – nifrәtamiz
idi. Hәmin sәs, doğrudan da, xәstәnin yatağı yanındakı baxıcının
sәsi, başqaları ölәndә sevinә-sevinә keşik çәkәn, gözlәyәn, sonrasa
dağ komasında ölülәrin başı üstündә növbәdә duran, bu mәnasız
işi ocaqda çırthaçırtla yanan şam ağacı budaqlarının, asta-asta
sәpәlәnәn külün müşayiәtiylә uzadan adamın sәsi idi.

– Sәnin әmindi, oğlum, Zebulondandı…
Yucin Qantın yaddaşı belәcә qayıdırdı. Bax bu da Zebulon.
Sonra yolun bir hissәsi aşağı gedir – bu, evin yoludu. Sağda-sol-
da Şimali Amerikanın şәrq hissәsindәki әn hündür dağlar ucalırdı.
Yol xәstә şabalıd ağaclarının, qәdim Zebulonun daşlıq dağlarından
gurultu sala-sala axan çayların böyrüylә sәrt enişә uzanırdı.
Yenә dә Vakx әmisinin sәsi gәldi:
– Oğlum, baban mәnim doğma qardaşım idi. O, hamımız
kimi Zebulondakı Cәnub talasında anadan olub. Orada nәnәnlә
evlәnib. Onun atasısa ora hәlә bunlar baş verәndәn çox-çox illәr
әvvәl gәlib. Yadımdadı, o deyirdi ki, onda oralar vәhşi yerlәr
imiş. Ulu baban gәlәndә orada çerokilәr1 yaşayırdılar. Hә-ә, belә.
O da ov elәyib, balıq tutub, ayılara tәlә qurub. Yediyinin hamısını
ya özü yetişdirirdi, ya özü tuturdu. Mәşhur ovçu idi, deyirlәr, bir
vaxt itlәrlә ov elәyә-elәyә düz Tennesiyәcәn gәlibmiş.
Yenә dә anasının sәsi:

1çerokilәr – Amerikanın yerli hindu tayfalarından biri

218