Page 213 - tomas
P. 213
Azğın oğulun qayıtması
***
O gedәndәn sonra kişi yerindә hәrәkәtsiz, sәssiz qaldı. Sonra
asta-asta әtrafa nәzәr salıb әlini düşüncәli halda tüklü üzünә
çәkdi. Nәhayәt, çaşqın nәzәrlәri güzgüdәki әksinin üzәrindә
dayandı, özünә dik-dik, anlaşılmaz küt tәәccüblә baxdı. Qәfildәn
cizgilәri әldәn düşmüş vәhşi heyvanın cizgilәri kimi әzablı
görkәmlә әyildi.
Amma bu ifadә, demәk olar ki, dәrhal yoxa çıxdı. O, әllәriylә
pırtlaşmış saçlarını sığalladı, incik halda, ağrıyırmış kimi başını
buladı. Sonra cәld, sәbirsizliklә paltosunu soyunub stulun üstünә
atdı, çarpayıda әylәşdi, әyilib palçıqlı çәkmәlәrinin qaytanını
açdı, onları kәnara atdı, gözlәrini divara zillәyib bir neçә dәqiqә
belәcә oturdu. Otağın soyuq, bәyaz çılpaqlığı onu bürüyür, sanki
ruhunu ovsunlayırdı.
Axır ki, qımıldandı. Dodaqları tәrpәndi. Kişi elә bil nәyisә
tanıya-tanıya, hәm dә inanmaya-inanmaya bәyaz divarları nәzәrdәn
keçirdi. Sonra başını bulaya-bulaya, sanki qeyri-iradi әsintini
silkәlәyib tökә-tökә, iri çiyinlәrini çәkә-çәkә ayağa sıçrayıb işığı
söndürdü, elә paltarlı halda yatağa girib sırınmış adyalı üstünә
örtdü.
Qasırğanın evә soxulmağa cәhd elәdiyi, soyuq sükutun onu
bürüdüyü müddәtdә kişi gözişlәmәz zülmәtә baxa-baxa arxası
üstә, hәrәkәtsiz halda uzanmışdı. Amma axır ki, tutqun sükut
qәlbini tamam-kamal doldurdu, gözlәri yumuldu, yuxuladı.
Gecәlәr Zamanın vә Sükutun köhnә evindә nәsә cırıldayır,
hәrәkәt elәyir.
Adam nәsә sancmış kimi, elә bir hisslә oyandı ki, sanki heç
yatmamışdı. Elә bir hisslә oyandı ki, elә bil heç bu evdәn çıxıb
getmәmişdi, doğma divarların arasını heç vaxt tәrk elәmәmişdi.
Onu qeyri-iradi qorxu bürümüşdü, lal dәhşәt nәfәsini daraldırdı,
sükut әlini onun ürәyinin üstünә qoymuşdu. Çünki kişinin
beynindә elә bil çoxdan unudulmuş bir sәs cingildәyir, qәlbindә
söz әks-sәda verir, qulaqlarında asta addımlar sәslәnir, dәrhal da
kәsilirdi.
213
***
O gedәndәn sonra kişi yerindә hәrәkәtsiz, sәssiz qaldı. Sonra
asta-asta әtrafa nәzәr salıb әlini düşüncәli halda tüklü üzünә
çәkdi. Nәhayәt, çaşqın nәzәrlәri güzgüdәki әksinin üzәrindә
dayandı, özünә dik-dik, anlaşılmaz küt tәәccüblә baxdı. Qәfildәn
cizgilәri әldәn düşmüş vәhşi heyvanın cizgilәri kimi әzablı
görkәmlә әyildi.
Amma bu ifadә, demәk olar ki, dәrhal yoxa çıxdı. O, әllәriylә
pırtlaşmış saçlarını sığalladı, incik halda, ağrıyırmış kimi başını
buladı. Sonra cәld, sәbirsizliklә paltosunu soyunub stulun üstünә
atdı, çarpayıda әylәşdi, әyilib palçıqlı çәkmәlәrinin qaytanını
açdı, onları kәnara atdı, gözlәrini divara zillәyib bir neçә dәqiqә
belәcә oturdu. Otağın soyuq, bәyaz çılpaqlığı onu bürüyür, sanki
ruhunu ovsunlayırdı.
Axır ki, qımıldandı. Dodaqları tәrpәndi. Kişi elә bil nәyisә
tanıya-tanıya, hәm dә inanmaya-inanmaya bәyaz divarları nәzәrdәn
keçirdi. Sonra başını bulaya-bulaya, sanki qeyri-iradi әsintini
silkәlәyib tökә-tökә, iri çiyinlәrini çәkә-çәkә ayağa sıçrayıb işığı
söndürdü, elә paltarlı halda yatağa girib sırınmış adyalı üstünә
örtdü.
Qasırğanın evә soxulmağa cәhd elәdiyi, soyuq sükutun onu
bürüdüyü müddәtdә kişi gözişlәmәz zülmәtә baxa-baxa arxası
üstә, hәrәkәtsiz halda uzanmışdı. Amma axır ki, tutqun sükut
qәlbini tamam-kamal doldurdu, gözlәri yumuldu, yuxuladı.
Gecәlәr Zamanın vә Sükutun köhnә evindә nәsә cırıldayır,
hәrәkәt elәyir.
Adam nәsә sancmış kimi, elә bir hisslә oyandı ki, sanki heç
yatmamışdı. Elә bir hisslә oyandı ki, elә bil heç bu evdәn çıxıb
getmәmişdi, doğma divarların arasını heç vaxt tәrk elәmәmişdi.
Onu qeyri-iradi qorxu bürümüşdü, lal dәhşәt nәfәsini daraldırdı,
sükut әlini onun ürәyinin üstünә qoymuşdu. Çünki kişinin
beynindә elә bil çoxdan unudulmuş bir sәs cingildәyir, qәlbindә
söz әks-sәda verir, qulaqlarında asta addımlar sәslәnir, dәrhal da
kәsilirdi.
213
