Page 208 - tomas
P. 208
as Vulf
evindә tutqun fasilәlәrә, gecә sayıqlığına mәhkum olmuş tәnhalıq
içindә oturub gözlәyirik.
Bunlar hansı әşyalar, örtüklәr, hәyat әks-sәdalarıdı? Bunlar
hansı unudulmuş zamanların yadigarlarıdı? Ciyә sarğıları, sap
yumaqları, düymәlәrlә dolu qutular, ölmüş adamların qarma-qa-
rışıq, rәngi solğun yazılarıyla cızıq-cızıq edilmiş köhnә mәktub
dәstlәri... Sınmış, yapışdırılmış qab-qacaqla dolu köhnә bufetdә
köhnә hәyat evinin tirlәri sәssiz-sәmirsiz tökülәnәcәn Zamanın
bütün gecә әrzindә xüsusi hesabını apardığı qәdimi taxta saat...
Burada, bütün bu qәribә şeylәrin arasında yaşı çoxdan ötmüş,
keçmişә bağlı bir qadın oturub. Evin külәkdәn silkәlәndiyi, ciyә
sarğılarının astaca yırğalandığı, stәkanların cingildәdiyi müddәtdә
xatirәlәrә cumub: unudulmaz bir gündә tozun havaya qalxdığını,
günәşin işıq saçdığını, indi ölü olan sәslәrin eşidildiyini, bu
gecәyarısı ayıqlıqlarında sözlәrin yarandığını, qulağına gah yaxın,
gah da uzaq addım sәslәrinin gәldiyini, köhnә qapıların cırıltıyla
çökdüyünü, tәk-tәnha gözlәdiyi köhnә Hәyat vә Zaman evindә
nәyinsә baş verdiyini xatırlayır.
Zәngin çılpaq, qәfil zәrbәsi onun xәyallarına partlayış kimi
soxuldu. Qadın diksindi, elә bil kimsә arxa tәrәfindә dillәndi.
Şişmiş, eybәcәr hala düşmüş ayaqları qızdırdığı ocağın qırağından
bir andaca yox oldu, ürkmüş quş kimi әtrafa, sonra yuxarı
boylanıb qeyri-iradi sәslәndi:
– Hey? Orada kim var?
Sonra gözlüyünün üstündәn taxta saata baxıb asta-asta qalxdı,
işdәn kobudlaşmış enli әllәrini böyürlәrinә dayayıb dәhlizә çıxdı,
fikirli-fikirli, hәyәcanlı halda baxa-baxa bağlı giriş qapısına doğru
getdi. Qapının önündә yenә dayandı, hәlә dә әllәrini yançaqlarının
üstündә saxlaya-saxlaya inamsız, çaşqın düşüncә içindә bir dәqiqә
gözlәdi. Sonra ağır tunc dәstәkdәn yapışıb qapını bir az araladı,
maraq, hәm dә qorxu içindә qaranlığa diqqәtlә baxa-baxa iki
dәqiqә әvvәl öz-özünә söylәdiyi hәmin sözlәri gözünә dәyәn
adama tәkrar elәdi.
– Hey? Orada kim var?
Dәrhal da açıq-aşkar inamsız tәrzdә әlavә elәdi:
208
evindә tutqun fasilәlәrә, gecә sayıqlığına mәhkum olmuş tәnhalıq
içindә oturub gözlәyirik.
Bunlar hansı әşyalar, örtüklәr, hәyat әks-sәdalarıdı? Bunlar
hansı unudulmuş zamanların yadigarlarıdı? Ciyә sarğıları, sap
yumaqları, düymәlәrlә dolu qutular, ölmüş adamların qarma-qa-
rışıq, rәngi solğun yazılarıyla cızıq-cızıq edilmiş köhnә mәktub
dәstlәri... Sınmış, yapışdırılmış qab-qacaqla dolu köhnә bufetdә
köhnә hәyat evinin tirlәri sәssiz-sәmirsiz tökülәnәcәn Zamanın
bütün gecә әrzindә xüsusi hesabını apardığı qәdimi taxta saat...
Burada, bütün bu qәribә şeylәrin arasında yaşı çoxdan ötmüş,
keçmişә bağlı bir qadın oturub. Evin külәkdәn silkәlәndiyi, ciyә
sarğılarının astaca yırğalandığı, stәkanların cingildәdiyi müddәtdә
xatirәlәrә cumub: unudulmaz bir gündә tozun havaya qalxdığını,
günәşin işıq saçdığını, indi ölü olan sәslәrin eşidildiyini, bu
gecәyarısı ayıqlıqlarında sözlәrin yarandığını, qulağına gah yaxın,
gah da uzaq addım sәslәrinin gәldiyini, köhnә qapıların cırıltıyla
çökdüyünü, tәk-tәnha gözlәdiyi köhnә Hәyat vә Zaman evindә
nәyinsә baş verdiyini xatırlayır.
Zәngin çılpaq, qәfil zәrbәsi onun xәyallarına partlayış kimi
soxuldu. Qadın diksindi, elә bil kimsә arxa tәrәfindә dillәndi.
Şişmiş, eybәcәr hala düşmüş ayaqları qızdırdığı ocağın qırağından
bir andaca yox oldu, ürkmüş quş kimi әtrafa, sonra yuxarı
boylanıb qeyri-iradi sәslәndi:
– Hey? Orada kim var?
Sonra gözlüyünün üstündәn taxta saata baxıb asta-asta qalxdı,
işdәn kobudlaşmış enli әllәrini böyürlәrinә dayayıb dәhlizә çıxdı,
fikirli-fikirli, hәyәcanlı halda baxa-baxa bağlı giriş qapısına doğru
getdi. Qapının önündә yenә dayandı, hәlә dә әllәrini yançaqlarının
üstündә saxlaya-saxlaya inamsız, çaşqın düşüncә içindә bir dәqiqә
gözlәdi. Sonra ağır tunc dәstәkdәn yapışıb qapını bir az araladı,
maraq, hәm dә qorxu içindә qaranlığa diqqәtlә baxa-baxa iki
dәqiqә әvvәl öz-özünә söylәdiyi hәmin sözlәri gözünә dәyәn
adama tәkrar elәdi.
– Hey? Orada kim var?
Dәrhal da açıq-aşkar inamsız tәrzdә әlavә elәdi:
208
