Page 205 - tomas
P. 205
AZĞIN OĞULUN QAYITMASI
1. Tәxәyyülün tәlqin elәdiyi kimi
Yucin Qant yazıçıydı, kitablarıyla da gen dünyada müәyyәn
qәdәr tanınmışdı. Zaman keçdikcә hәtta şöhrәt dә qazanmışdı.
Kitabını oxuyurdular, hara gedirdisә, mәlum olurdu ki, adı artıq
oranı fәth elәyib. Daha düzünü desәk, onu şöhrәtlәnmәyi daha
çox istәdiyi yerdәn – vәtәnindәn, evindәn başqa, hәr yerdә
tanıyırdılar.
Bunun sәbәbini anlamaq çәtin deyildi. Onun ilk romanı,
daha çox uşaq vaxtı kiçik şәhәrcikdә tanıdığı adamlara aid idi.
Kitab çapdan çıxanda hәmin yerin sakinlәri oxudular vә elә
bildilәr ki, kitabdakı obrazlar onlardı. Bundan sonra bütün şәhәr,
demәk olar, ona qarşı qalxdı.
Yucin hәdә dolu çoxlu mәktub aldı. Adamlar yazırdılar ki,
hünәri varsa, anadan olduğu o yerlәrә bir dә gәlsin, onda görәr
başına nә oyun açacaqlar.
Bu, Yucindәn ötrü tamam gözlәnilmәz hadisә, tәsirindәn
uzun müddәt özünә gәlә bilmәdiyi zәrbәydi. O, çox әzab çәkirdi,
düz yeddi ildi, evә qayıtmırdı. Sürgün olunmuş, sәrgәrdana
çevrilmişdi.
O yeddi ildә düşüncәlәri elә hey evә can atırdı. Gecәlәr ya
uzaq şәhәrlәrin küçәlәriylә addımlayır, ya da yad diyarlarda
yatağında yuxusuz halda o tәrәf-bu tәrәfә çevrilirdi – doğma evi
barәdә düşünür, şәhәrciyin tanış simasındakı hәr cizgini xatırlayır,
nәhayәt, yenidәn doğma yerlәrә baş çәkmәk qәrarına gәlsә, onu
necә qarşılayacaqlarını tәxmin elәmәyә çalışırdı.
Yucin bu barәdә tez-tez, hәm dә elә böyük hәsrәtlә düşünürdü
ki, axırda tәxәyyülü bir vaxtlar yaşadığından daha inandırıcı
görünәn mәnzәrә yaratmağa başladı. Evә qayıtdığı halda görәcәyi
hәmin mәnzәrә gözlәrinin qabağında min dәfәlәrlә canlanırdı.
205
1. Tәxәyyülün tәlqin elәdiyi kimi
Yucin Qant yazıçıydı, kitablarıyla da gen dünyada müәyyәn
qәdәr tanınmışdı. Zaman keçdikcә hәtta şöhrәt dә qazanmışdı.
Kitabını oxuyurdular, hara gedirdisә, mәlum olurdu ki, adı artıq
oranı fәth elәyib. Daha düzünü desәk, onu şöhrәtlәnmәyi daha
çox istәdiyi yerdәn – vәtәnindәn, evindәn başqa, hәr yerdә
tanıyırdılar.
Bunun sәbәbini anlamaq çәtin deyildi. Onun ilk romanı,
daha çox uşaq vaxtı kiçik şәhәrcikdә tanıdığı adamlara aid idi.
Kitab çapdan çıxanda hәmin yerin sakinlәri oxudular vә elә
bildilәr ki, kitabdakı obrazlar onlardı. Bundan sonra bütün şәhәr,
demәk olar, ona qarşı qalxdı.
Yucin hәdә dolu çoxlu mәktub aldı. Adamlar yazırdılar ki,
hünәri varsa, anadan olduğu o yerlәrә bir dә gәlsin, onda görәr
başına nә oyun açacaqlar.
Bu, Yucindәn ötrü tamam gözlәnilmәz hadisә, tәsirindәn
uzun müddәt özünә gәlә bilmәdiyi zәrbәydi. O, çox әzab çәkirdi,
düz yeddi ildi, evә qayıtmırdı. Sürgün olunmuş, sәrgәrdana
çevrilmişdi.
O yeddi ildә düşüncәlәri elә hey evә can atırdı. Gecәlәr ya
uzaq şәhәrlәrin küçәlәriylә addımlayır, ya da yad diyarlarda
yatağında yuxusuz halda o tәrәf-bu tәrәfә çevrilirdi – doğma evi
barәdә düşünür, şәhәrciyin tanış simasındakı hәr cizgini xatırlayır,
nәhayәt, yenidәn doğma yerlәrә baş çәkmәk qәrarına gәlsә, onu
necә qarşılayacaqlarını tәxmin elәmәyә çalışırdı.
Yucin bu barәdә tez-tez, hәm dә elә böyük hәsrәtlә düşünürdü
ki, axırda tәxәyyülü bir vaxtlar yaşadığından daha inandırıcı
görünәn mәnzәrә yaratmağa başladı. Evә qayıtdığı halda görәcәyi
hәmin mәnzәrә gözlәrinin qabağında min dәfәlәrlә canlanırdı.
205
