Page 200 - tomas
P. 200
as Vulf
İndi ölünün qarnına bağlanmış qolu hәrәkәtsiz idi, amma
xәrәkçilәrin hәr addımında onun nimdaş paltarı yellәnir, sarı-boz
yanaqları tәrpәnirdi. Yaxalığının ucları titrәyir, düymәlәri yarıyacan
açılmış çirkli ağ köynәyindәn solğun, sümük rәngli sinәsi görünür,
düz burnunacan sürüşmüş köhnә boz şlyapası, batıq nazikdodaqlı
tәbәssümüsә sәrxoşla gülmәli oxşarlığı daha da artırırdı.
Ondakı qalan şeylәrsә – әvvәlcә cisim olan, sonra isә
dağılmağa başlamış maddә – sanki soğulub yoxa çıxmışdı. Bәdәni
öz mövcudluğunu heç nәylә xatırlatmırdı. O bәdәn yox olmuşdu,
itib-batmışdı, miskin, köhnә paltar yığınında – köhnә boz palto,
köhnә gen şalvar, köhnә şlyapa, bir cüt altı yeyilmiş, cırılmış
ayaqqabı – ayırdedilmәz olmuşdu. Adama elә gәlirdi, bu adamda
daha başqa bir şey yoxdu: yalnız şlyapa, istehzalı-sәrxoş tәbәssüm,
iki titrәyәn yanaq, yaxalığın iki yırğalanan ucu, qalstuk bağıyla
bağlanmış iki çirkli-boz әl, bir dә xәrәkçilәrin hәr addımında
zәif-zәif dartınıb yellәnәn süzülmüş paltarının miskin yığını var.
Onlar ehtiyatlı, cәld addımlarla turniketlәrin arxasından keçib
pillәkәnlә yuxarı, yan tәrәfindә “Çıxış” yazısı olan qaranlıq sәm-
tә yönәldilәr. Xәrәkçilәr qara dәmir pillәkәnlә qalxanda cәsәd,
az qala, xәrәkdәn düşәcәkdi, köhnә qәhvәyi şlyapa da ölünün
dolaşıq çirkli-ağ saçlarını açıqda qoyub yerә düşdü. Polislәrdәn
biri şlyapanı götürdü, xәrәkçi: “Hәr şey qaydasındadı, götürdüm”
– deyib onların arxasınca yuxarı qalxdı.
***
Tәxminәn saat dördün yarısıydı, sәhәrә az qalırdı, sәmanın
ucsuz-bucaqsız yasәmәni zülmәtindә uzaq zәrif ulduzlar parıldayırdı.
Gecә çox sәrin, az qala, soyuq idi, amma artıq yaz sevinci, yaz
әzginliyi duyulurdu. Uzaqlarda gәmi güclә eşidilәcәk tәrzdә,
vәhşi kәdәr vә sevinclә fit verirdi – körfәzin boğazındakı әjdaha
yanıqlı-yanıqlı böyüyürdü.
Әn sakit saatlarını yaşayan küçә qaranlıq, dinc, demәk olar,
bomboş idi, adama elә gәlirdi, onun dәlisov sәs-küyü, hәrәkәti
bir anlığa nәfәsini içinә çәkәrәk sabahkı günә hazırlaşa-hazırlaşa
200
İndi ölünün qarnına bağlanmış qolu hәrәkәtsiz idi, amma
xәrәkçilәrin hәr addımında onun nimdaş paltarı yellәnir, sarı-boz
yanaqları tәrpәnirdi. Yaxalığının ucları titrәyir, düymәlәri yarıyacan
açılmış çirkli ağ köynәyindәn solğun, sümük rәngli sinәsi görünür,
düz burnunacan sürüşmüş köhnә boz şlyapası, batıq nazikdodaqlı
tәbәssümüsә sәrxoşla gülmәli oxşarlığı daha da artırırdı.
Ondakı qalan şeylәrsә – әvvәlcә cisim olan, sonra isә
dağılmağa başlamış maddә – sanki soğulub yoxa çıxmışdı. Bәdәni
öz mövcudluğunu heç nәylә xatırlatmırdı. O bәdәn yox olmuşdu,
itib-batmışdı, miskin, köhnә paltar yığınında – köhnә boz palto,
köhnә gen şalvar, köhnә şlyapa, bir cüt altı yeyilmiş, cırılmış
ayaqqabı – ayırdedilmәz olmuşdu. Adama elә gәlirdi, bu adamda
daha başqa bir şey yoxdu: yalnız şlyapa, istehzalı-sәrxoş tәbәssüm,
iki titrәyәn yanaq, yaxalığın iki yırğalanan ucu, qalstuk bağıyla
bağlanmış iki çirkli-boz әl, bir dә xәrәkçilәrin hәr addımında
zәif-zәif dartınıb yellәnәn süzülmüş paltarının miskin yığını var.
Onlar ehtiyatlı, cәld addımlarla turniketlәrin arxasından keçib
pillәkәnlә yuxarı, yan tәrәfindә “Çıxış” yazısı olan qaranlıq sәm-
tә yönәldilәr. Xәrәkçilәr qara dәmir pillәkәnlә qalxanda cәsәd,
az qala, xәrәkdәn düşәcәkdi, köhnә qәhvәyi şlyapa da ölünün
dolaşıq çirkli-ağ saçlarını açıqda qoyub yerә düşdü. Polislәrdәn
biri şlyapanı götürdü, xәrәkçi: “Hәr şey qaydasındadı, götürdüm”
– deyib onların arxasınca yuxarı qalxdı.
***
Tәxminәn saat dördün yarısıydı, sәhәrә az qalırdı, sәmanın
ucsuz-bucaqsız yasәmәni zülmәtindә uzaq zәrif ulduzlar parıldayırdı.
Gecә çox sәrin, az qala, soyuq idi, amma artıq yaz sevinci, yaz
әzginliyi duyulurdu. Uzaqlarda gәmi güclә eşidilәcәk tәrzdә,
vәhşi kәdәr vә sevinclә fit verirdi – körfәzin boğazındakı әjdaha
yanıqlı-yanıqlı böyüyürdü.
Әn sakit saatlarını yaşayan küçә qaranlıq, dinc, demәk olar,
bomboş idi, adama elә gәlirdi, onun dәlisov sәs-küyü, hәrәkәti
bir anlığa nәfәsini içinә çәkәrәk sabahkı günә hazırlaşa-hazırlaşa
200
