Page 195 - tomas
P. 195
Ölüm – məğrur bacı
– Düz sözә nә deyәsәn! – italiyalı cavab verdi.
– Mәn bunu elә bu yaxınlarda bir nәfәrә demişdim, – cavan
brodveyli qalibanә görkәmlә sözünә yekun vurdu. – Heç nә
mәlum deyil. Heç nә. Heç vaxt başına nә gәlәcәyini bilmirsәn.
Bu gün varsan, sabah yoxsan, ona görә dә hamısı boş şeydi.
İtirmәli nәyimiz var ki?!
Hamısı da razılaşdı ki, o, haqlıdı. Sonra tutqun, valeh nәzәr-
lәrini ölünün üzünә dikdilәr.
***
Artıq hәr yerdә camaat kiçik qruplarla yığışmışdı. Filosofluq
elәyir, mühakimә yürüdür, söhbәtlәşir, hәtta vәcdlә gülür,
gülümsünürdülәr. Kimsә adamların acgözlüklә qulaq asan dәstәsinә
ölünü görәndә nә duyduğunu, nә düşündüyünü, neylәdiyini
yüzüncü dәfә danışırdı.
– Hә dә! Hә dә! – o deyirdi. – Bәs nәdәn danışıram. Mәn
onun necә öldüyünü gözümlә gördüm. Üç addım aralıda dayan-
mışdım! Hә dә! Görürәm, ağzını açıb nәfәs almaq istәyir. Mәnsә
burada durmuşam. Hә, polisә deyirәm ki, o kişiyә fikir verin,
nәsә, deyirәm, halı xarabdı. Hә dә! Hәr şey elә buradaca baş
verdi. Mәn dә elә bunu deyirәm dә. Mәn bax burada durmuşdum.
Bu zaman iki kişi, iki qadın yaxınlaşdı. Onların yöndәmsiz
tökmә bәdәnlәri, yanmış kәrpic rәngindә dәrilәri, qalın sarışın
saçları, slavyanlarda, litvalılarda olduğu kimi tutqun baxışlı,
qeyri-müәyyәn, qaba cizgili enli sifәtlәri vardı. Bir dәqiqәliyә
mәnasız nәzәrlәrlә ölüyә baxdılar, sonrasa namәlum, kәlә-kötür
dildә nәsә danışdılar.
Camaatın evә tәlәsәn axını adamları az-az qoparıb tunelә
aparırdı. Mәrhumun әtrafındakı tamaşaçı kütlәsi dә bir qәdәr
seyrәlib azaldı, yalnız qonub qopmayan әt milçәklәrinә oxşayanlar
meyiti aparanacan qaldılar.
Gәnc zәnci fahişә nazik, boyalı dodaqlarındakı qorxunc,
mәnasız tәbәssümlә gözlәrini hәr tәrәfә gәzdirә-gәzdirә mey-
dançadan keçdi. Avaralar dairәsini görüb yaxınlaşdı, etinasız
195
– Düz sözә nә deyәsәn! – italiyalı cavab verdi.
– Mәn bunu elә bu yaxınlarda bir nәfәrә demişdim, – cavan
brodveyli qalibanә görkәmlә sözünә yekun vurdu. – Heç nә
mәlum deyil. Heç nә. Heç vaxt başına nә gәlәcәyini bilmirsәn.
Bu gün varsan, sabah yoxsan, ona görә dә hamısı boş şeydi.
İtirmәli nәyimiz var ki?!
Hamısı da razılaşdı ki, o, haqlıdı. Sonra tutqun, valeh nәzәr-
lәrini ölünün üzünә dikdilәr.
***
Artıq hәr yerdә camaat kiçik qruplarla yığışmışdı. Filosofluq
elәyir, mühakimә yürüdür, söhbәtlәşir, hәtta vәcdlә gülür,
gülümsünürdülәr. Kimsә adamların acgözlüklә qulaq asan dәstәsinә
ölünü görәndә nә duyduğunu, nә düşündüyünü, neylәdiyini
yüzüncü dәfә danışırdı.
– Hә dә! Hә dә! – o deyirdi. – Bәs nәdәn danışıram. Mәn
onun necә öldüyünü gözümlә gördüm. Üç addım aralıda dayan-
mışdım! Hә dә! Görürәm, ağzını açıb nәfәs almaq istәyir. Mәnsә
burada durmuşam. Hә, polisә deyirәm ki, o kişiyә fikir verin,
nәsә, deyirәm, halı xarabdı. Hә dә! Hәr şey elә buradaca baş
verdi. Mәn dә elә bunu deyirәm dә. Mәn bax burada durmuşdum.
Bu zaman iki kişi, iki qadın yaxınlaşdı. Onların yöndәmsiz
tökmә bәdәnlәri, yanmış kәrpic rәngindә dәrilәri, qalın sarışın
saçları, slavyanlarda, litvalılarda olduğu kimi tutqun baxışlı,
qeyri-müәyyәn, qaba cizgili enli sifәtlәri vardı. Bir dәqiqәliyә
mәnasız nәzәrlәrlә ölüyә baxdılar, sonrasa namәlum, kәlә-kötür
dildә nәsә danışdılar.
Camaatın evә tәlәsәn axını adamları az-az qoparıb tunelә
aparırdı. Mәrhumun әtrafındakı tamaşaçı kütlәsi dә bir qәdәr
seyrәlib azaldı, yalnız qonub qopmayan әt milçәklәrinә oxşayanlar
meyiti aparanacan qaldılar.
Gәnc zәnci fahişә nazik, boyalı dodaqlarındakı qorxunc,
mәnasız tәbәssümlә gözlәrini hәr tәrәfә gәzdirә-gәzdirә mey-
dançadan keçdi. Avaralar dairәsini görüb yaxınlaşdı, etinasız
195
