Page 191 - tomas
P. 191
Ölüm – məğrur bacı
danışmağa, pıçıldaşmağa başladılar, bir neçә dәfә “ölüb” sözü
sәslәndi. Hәmin sözü hamı eşidib susdu, sakitlәşdi, üzlәrini asta-
asta ölüyә çevirib maraq dolu hәris nәzәrlәrini ona dikdilәr.
Bu zaman elә bil özlәrinә etiraf elәmәkdәn qorxduqları hәmin
sözü inamla, inandırıcı tәrzdә söylәyәn asta kişi sәsi eşidildi:
– Әlbәttә, ölüb. Adam ölüb. Mәn dәrhal anladım ki, ölüb.
Elә hәmin mәqamda uzun illәr orduda xidmәt elәmiş, qırışlı
sәrt sifәti olan ucaboy әsgәr yanındakı alçaqboylu, yastısifәt ir-
landa sarı döndü, adi bir şey barәdә danışırmış kimi sakit, inamlı
halda dillәndi:
– İnsan harda әyilir-әyilsin, hәmişә özündәn sonra bu kiçik,
qara izi qoyur, düz deyil?
O, bu sözlәri tәmkinli, quru, etinasız tәrzdә söylәyib, yöndәmsiz
halda oturacağın altına qatlanmış ayaqların yanındakı xırdaca
gölmәçәyә başıyla işarә elәdi.
Yastısifәt irland tәlәsik başını tәrpәdib razılıq ifadәsiylә
dillәndi:
– Düz sözә nә deyәsәn!
Bu zaman turniketlәr tәrәfdә, camaatın arasında azacıq qar-
ma-qarışıqlıq, yerdәyişmә başladı, ayaqlar tappıldadı, adamlar
hörmәtlә aralandılar, “tәcili yardım”ın hәkimi, biri qatlanmış
xәrәyi gәtirәn iki sanitarın müşayiәtiylә gәlib çıxdı.
Hәkim şişdodaqlı, azacıq әyriçәnәli, ipәkbığlı, çox yekәxana,
sifәtindә bezgin-etinasız ifadә olan cavan yәhudiydi. Әynindә
göy rәngli pencәk, başında peysәrinә itәlәnmiş yastı mavi furajka
vardı. Asta-asta, laqeyd halda skamyaya yaxınlaşanda stetoskopu
artıq hazır idi, borucuqlarını da qulaqlarına taxmışdı.
Hәkimin hәr hәrәkәtindә darıxma, vәrdiş, hәtta yorğunluq
hiss olunurdu, elә bil onu bu cür hadisәlәrә o qәdәr tez-tez
çağırırdılar ki, artıq heç bir hissini üzә vurmağa qadir deyildi. O,
polislәrә yaxınlaşanda aralanıb yol verdilәr. Hәkim onlarla kәlmә
kәsmәdәn ölünün yanına getdi, әynindәki köynәyin düymәlәrini
açıb, stetoskopla hәr yerdә bir neçә saniyә dayana-dayana boz
rәngli tüksüz sinәsinә qulaq asmağa başladı.
Bu zaman hәkimin sifәti heç nә – nә tәәccüb, nә mәrhәmәt,
nә elmi maraq – ifadә elәmirdi. Әlbәttә, ilk baxışdan anladı ki,
191
danışmağa, pıçıldaşmağa başladılar, bir neçә dәfә “ölüb” sözü
sәslәndi. Hәmin sözü hamı eşidib susdu, sakitlәşdi, üzlәrini asta-
asta ölüyә çevirib maraq dolu hәris nәzәrlәrini ona dikdilәr.
Bu zaman elә bil özlәrinә etiraf elәmәkdәn qorxduqları hәmin
sözü inamla, inandırıcı tәrzdә söylәyәn asta kişi sәsi eşidildi:
– Әlbәttә, ölüb. Adam ölüb. Mәn dәrhal anladım ki, ölüb.
Elә hәmin mәqamda uzun illәr orduda xidmәt elәmiş, qırışlı
sәrt sifәti olan ucaboy әsgәr yanındakı alçaqboylu, yastısifәt ir-
landa sarı döndü, adi bir şey barәdә danışırmış kimi sakit, inamlı
halda dillәndi:
– İnsan harda әyilir-әyilsin, hәmişә özündәn sonra bu kiçik,
qara izi qoyur, düz deyil?
O, bu sözlәri tәmkinli, quru, etinasız tәrzdә söylәyib, yöndәmsiz
halda oturacağın altına qatlanmış ayaqların yanındakı xırdaca
gölmәçәyә başıyla işarә elәdi.
Yastısifәt irland tәlәsik başını tәrpәdib razılıq ifadәsiylә
dillәndi:
– Düz sözә nә deyәsәn!
Bu zaman turniketlәr tәrәfdә, camaatın arasında azacıq qar-
ma-qarışıqlıq, yerdәyişmә başladı, ayaqlar tappıldadı, adamlar
hörmәtlә aralandılar, “tәcili yardım”ın hәkimi, biri qatlanmış
xәrәyi gәtirәn iki sanitarın müşayiәtiylә gәlib çıxdı.
Hәkim şişdodaqlı, azacıq әyriçәnәli, ipәkbığlı, çox yekәxana,
sifәtindә bezgin-etinasız ifadә olan cavan yәhudiydi. Әynindә
göy rәngli pencәk, başında peysәrinә itәlәnmiş yastı mavi furajka
vardı. Asta-asta, laqeyd halda skamyaya yaxınlaşanda stetoskopu
artıq hazır idi, borucuqlarını da qulaqlarına taxmışdı.
Hәkimin hәr hәrәkәtindә darıxma, vәrdiş, hәtta yorğunluq
hiss olunurdu, elә bil onu bu cür hadisәlәrә o qәdәr tez-tez
çağırırdılar ki, artıq heç bir hissini üzә vurmağa qadir deyildi. O,
polislәrә yaxınlaşanda aralanıb yol verdilәr. Hәkim onlarla kәlmә
kәsmәdәn ölünün yanına getdi, әynindәki köynәyin düymәlәrini
açıb, stetoskopla hәr yerdә bir neçә saniyә dayana-dayana boz
rәngli tüksüz sinәsinә qulaq asmağa başladı.
Bu zaman hәkimin sifәti heç nә – nә tәәccüb, nә mәrhәmәt,
nә elmi maraq – ifadә elәmirdi. Әlbәttә, ilk baxışdan anladı ki,
191
