Page 17 - tomas

Dünyanın hörümçək toru

…mәn elә bil hiss elәyirdim, bala, başa düşürsәn?.. Onun
getmәyini heç istәmirdim… elә bu vaxt yenә eşidirәm... bir sәs
qulağımın dibindә “İki…iki…”, o birisi “İyirmi… iyirmi…” –
deyir… mәnsә hiss elәyirәm, bala, hiss elәyirәm!.. Bәs necә?!.
Pәrvәrdigara?!. Bunu unutmaqmı olar?.. Saatınacan, ilinә, gününә,
dәqiqәsinәcәn hamısı indiki kimi yadımdadı... axı hәmin il
çәyirtkәlәr hücum çәkib bütün ağaclarımızı yemişdilәr... Hәlә
ardına qulaq as!.. Ben… Stiv… Lyuk… Tfu sәni!.. Bala!.. Bu
Lyukdu… özüdü… mәni xatırlayır, ona görә hәr dәqiqә adınızı
qarışdırıram… demәli… hә?.. Sözüm harda qaldı?..

– Deyirdin, sәslәr eşidirsәn…
– Hә, hә, sәslәr… Bәs necә?.. Demәk, mәn… dayan bir!.. Bu
nәdi belә, hә?..
– Liman gәmilәridi, ana.
– Necә dedin?.. Liman?.. Gәmilәr?.. Hә, hә, olsun ki, onlardı…
liman o tәrәflәrdәydi axı!..
– Yox, ana, bu biri tәrәfdәdi. Sәn o yana çöndün. Әksinә, bu
biri tәrәfdәdi, bu yanda.
– Hә?.. Bu biri tәrәfdә?.. Yox, bala, ola bilmәz… sәn düzünü
deyirsәn?.. Hә, indi deyim sәnә… lap dolaşıb qaldım… hamısı
da, yәqin, onnandı ki, tunellә gәlmişik… amma açıq havada
mәni yolumdan azdıra bilmәzdin… mәnә bircә yerini nişan ver,
haranı desәn, gedib tapım… bax sәnә deyim… bәli dә-ә… odu
ha, yenә uladı!.. Lәnәtә gәlәsәn!.. Lap elә bil qoca inәkdi,
böyürür... özü dә lap qulağımın dibindә!.. Hansı ağılla gәlib belә
bir yerә çıxmısan, başa düşә bilmirәm… ay Allah?!.. Qulaq as…
eşidirsәn?.. Bu, yәqin, әn yekәsidi… dәnizlә yola düşür… İlahi,
pәrvәrdigara!.. Hamınız bir bezin qırağısız!.. Atan da belәydi…
mәqam axtarırdı, ipini qırıb aradan çıxsın… mәn olmasaydım,
ömrünün axırınacan düz-dünyanı boş-boşuna veyillәnmәkdәn
savayı, әlindәn bir iş gәlmәyәcәkdi… odu ki, sәnә deyirәm…
bala, bala, sәn ömrün boyu sәrgәrdan veyillәnә bilmәzsәn…
ürәyim çox narahatdı… sәn burda mәndәn uzaqlarda – yad
adamların arasındasan... axı ömrün boyu bu yad adamların
arasında tәk-tәnha yaşaya bilmәzsәn, oğul!.. Geriyә qayıt, bala…
doğmalarının yanına dön, oğul… ürәyim yaman narahatdı…
evinә qayıt…

17