Page 148 - tomas
P. 148
as Vulf
Baskom Hok susdu, uzaqdan gәlәn şeiri ucadan söylәyib ki-
şilәri titrәdәn coşqun sәsiylә davam elәdi: “Mәn hәm Alfa, hәm
Omeqa, hәm әvvәl, hәm axır, hәm birinci, hәm axırıncıyam”1, –
oğlum, bu, әn qüdrәtli dünyәvi şairlәrdәn birinin zәfәr nәğmәsi,
Allahın, Göyün vә Cәhәnnәmin sirrini açdığı insanın ali nitqidi,
qüdrәtli sözlәrdi, böyük poeziyadı. – Sonra üzünü sümüyü çıxmış
әllәriylә qapayıb, xırıltılı sәslә zarıdı.
– Ah, ilahi! İlahi! Necә gözәl, necә kәdәrlidi… Sәn mәni
bağışla, – gözlәrini pencәyinin sürtülmüş, rәngi getmiş qoluyla
silib pıçıldadı. – Bağışla. Yadıma düşdü… Xatirәlәrdi.
Axırı çox da ağıllı olmayan sözlәrlә bitәn gülünc mәnzәrә
olsa da, bütün bunlardan pis bir şeyin qoxusu gәlirdi, axı cәmi
iyirmi yaşım vardı, mәn pәrt olur, utanc duyurdum. Bir az
keçәndәn sonrasa Baskom dayı özünü elә aparırdı, sanki heç nә
olmamışdı, sanki bir dәqiqә әvvәl burada hönkürәn o deyildi.
Nәzәrlәrini üzümә qaldırmadan, sәsindә duyulan әzabla
ahәngdarcasına soruşdu:
– Uşaqlarımı… bu yaxınlarda görmüsәnmi?
Sualdan tәәccüblәndim, adi vaxtlar elә bil onların varlığını
unudurdu, necә yaşadıqları vecinә deyildi. Dedim ki, ötәn hәftә
qızlarından birini görmüşәm.
– Uşaqlarım mәni әclafcasına vә murdarcasına… әclafcasına
vә murdarcasına tәrk elәdilәr, – dayım tәәssüflә dillәndi. Sonra
sanki olub-keçәnlәrә daha ciddi, daha tәmkinlә yanaşaraq rahat,
laqeyd halda davam elәdi. – Heç birini görmürәm. Mәnә baş
çәkmirlәr, mәn dә evlәrinә getmirәm. Bu, mәni narahat elәmir.
Bәli, ser, narahat elәmir. Vecimә deyil. Qәtiyyәn! Qәtiyyәn! –
Sonra әl hәrәkәtiylә bu mövzunu süpürüb atdı. – Anaları, yәqin,
onları yoluxur... Şübhәsiz ki, çağıranda evlәrinә gedir.
Onun sәsindә yenә nifrәtlә dolu әzab duyurdum, elә bil
arvadı öz doğma uşaqlarının yanına getmәklә dayıma xәyanәt
elәmişdi. Amma bütövlükdә sәs etinasız, laqeyd idi: arvad-uşağı
barәdә yad adamlar kimi danışırdı, sanki onları uzaqdan, içindә
yaşadığı, fәaliyyәt göstәrdiyi gizli alәminin kandarında dәrk
elәyirdi.
1Mәhşәr günündәn ifadә
148
Baskom Hok susdu, uzaqdan gәlәn şeiri ucadan söylәyib ki-
şilәri titrәdәn coşqun sәsiylә davam elәdi: “Mәn hәm Alfa, hәm
Omeqa, hәm әvvәl, hәm axır, hәm birinci, hәm axırıncıyam”1, –
oğlum, bu, әn qüdrәtli dünyәvi şairlәrdәn birinin zәfәr nәğmәsi,
Allahın, Göyün vә Cәhәnnәmin sirrini açdığı insanın ali nitqidi,
qüdrәtli sözlәrdi, böyük poeziyadı. – Sonra üzünü sümüyü çıxmış
әllәriylә qapayıb, xırıltılı sәslә zarıdı.
– Ah, ilahi! İlahi! Necә gözәl, necә kәdәrlidi… Sәn mәni
bağışla, – gözlәrini pencәyinin sürtülmüş, rәngi getmiş qoluyla
silib pıçıldadı. – Bağışla. Yadıma düşdü… Xatirәlәrdi.
Axırı çox da ağıllı olmayan sözlәrlә bitәn gülünc mәnzәrә
olsa da, bütün bunlardan pis bir şeyin qoxusu gәlirdi, axı cәmi
iyirmi yaşım vardı, mәn pәrt olur, utanc duyurdum. Bir az
keçәndәn sonrasa Baskom dayı özünü elә aparırdı, sanki heç nә
olmamışdı, sanki bir dәqiqә әvvәl burada hönkürәn o deyildi.
Nәzәrlәrini üzümә qaldırmadan, sәsindә duyulan әzabla
ahәngdarcasına soruşdu:
– Uşaqlarımı… bu yaxınlarda görmüsәnmi?
Sualdan tәәccüblәndim, adi vaxtlar elә bil onların varlığını
unudurdu, necә yaşadıqları vecinә deyildi. Dedim ki, ötәn hәftә
qızlarından birini görmüşәm.
– Uşaqlarım mәni әclafcasına vә murdarcasına… әclafcasına
vә murdarcasına tәrk elәdilәr, – dayım tәәssüflә dillәndi. Sonra
sanki olub-keçәnlәrә daha ciddi, daha tәmkinlә yanaşaraq rahat,
laqeyd halda davam elәdi. – Heç birini görmürәm. Mәnә baş
çәkmirlәr, mәn dә evlәrinә getmirәm. Bu, mәni narahat elәmir.
Bәli, ser, narahat elәmir. Vecimә deyil. Qәtiyyәn! Qәtiyyәn! –
Sonra әl hәrәkәtiylә bu mövzunu süpürüb atdı. – Anaları, yәqin,
onları yoluxur... Şübhәsiz ki, çağıranda evlәrinә gedir.
Onun sәsindә yenә nifrәtlә dolu әzab duyurdum, elә bil
arvadı öz doğma uşaqlarının yanına getmәklә dayıma xәyanәt
elәmişdi. Amma bütövlükdә sәs etinasız, laqeyd idi: arvad-uşağı
barәdә yad adamlar kimi danışırdı, sanki onları uzaqdan, içindә
yaşadığı, fәaliyyәt göstәrdiyi gizli alәminin kandarında dәrk
elәyirdi.
1Mәhşәr günündәn ifadә
148
