Page 99 - talesiz

TALESİZ 99

baxanda, bizimlә müqayisәdә o, burada daha çoxdandı
vә demәli, daha tәcrübәli idi. Uzun, arıq bir adamdı, bir
qәdәr әzgin görünsә dә, zahiri görünüşü ümumәn rәğbәt
doğururdu. Fikir verdim ki, o hәm dә bizdәn bir az kәnar-
da dayanmağa çalışır, hәrdәn isә, fikirlәşәndә ki, onu
görәn yoxdur, bizi nә cürsә qәribә baxışlarla, anlaşıl-
mazlıqla süzür, dodaqlarında qәribә tәbәssüm yaranır,
başını bulayır, sanki nәyisә anlaya bilmir. Amma nәyi
anlamadığını heç özüm dә bilmirdim. Sonradan biz onun
әslәn Slovakiyadan olduğunu eşitdik. Aramızda slovakca
danışan bir neçәsi vardı, birazdan onlar bir yerdә toplaşıb
balaca bir dövrә yaratdılar.

Şorbanı bizim qabımıza uzunsaplı çömçә ilә o özü
tökürdü. Yanında bizlәrdәn olmayan iki kömәkçisi dә
vardı, onlar bizә qırmızı nimçә, köhnә, әyiş-üyüş qaşıq
paylayırdı – daha doğrusu, iki adama bir nimçә vә bir
qaşıq. Sәbәbini belә izah elәdilәr ki, qab-qacaq azdır,
hamıya çatmır, ona görә dә istifadә edәn kimi qaytarmaq
lazımdır. Növbә mәnә çatdı. Şorbanı, qaşığı vә nimçәni
Dabbaqla şәrikli aldım. Deyә bilmәrәm ki, ürәyimcә
oldu, çünki indiyәcәn heç vaxt kiminlәsә eyni qabdan
yemәk yemәmişdim, üstәlik dә, eyni qaşıqla. Amma
neylәmәk olardı, başa düşürdüm ki, ehtiyac adamı bun-
dan da betәrinә öyrәdir. Şorbanın dadına әvvәlcә Dabbaq
baxası oldu, dilinә vuran kimi dә qabı o dәqiqә mәnә
qaytardı. Onun sifәtindә nәsә qәribә ifadә vardı.
Soruşdum ki, necәdir, yaxşıdırmı? “Özün dadına bax”, –
dedi. Amma bu vaxt gördüm ki, әtrafımızdakı uşaqlar
hamısı bir-birinә baxıb üz-gözünü büzüşdürür: kimisi
ağzını әyir, kimisi uğunub-gedir. Qaşığı ağzıma aparıb
şorbanın dadına baxmaq istәdim – hәqiqәtәn dә, nәinki
yeyilәsi, heç dilә vurulası deyildi. “Neylәyәcәyik?” – Dab-
baqdan soruşdum. “Heç nә, bunu rahatca yerә әndәrmәk