Page 104 - talesiz

İMRE KERTES

yerin yanından keçirdi: mәftil hasarın arxasında adi
baraklar vardı, amma barakların arasında qәribә qadınlar
(onlara baxan kimi tez gözümü qaçırtmağa çalışdım,
çünki birinin paltarının yaxası yuxarıdan açıq idi,
tәrtәmiz qırxılmış başı gün işığında parıldayan körpә dә
oradan sallanan döşә yapışmışdı) vә qәribә kişilәr
gәzişirdilәr. Kişilәrin geyimi nimdaş olsa da, düşәrgә
paltarı deyildi, mәftil hasarın o üzündә, necә deyәrlәr,
azad hәyatını yaşayan adamlar kimi geyinmişdilәr. Geri
qayıtdığımız yolda mәn artıq bilirdim ki, bu, qaraçı
köçüdür. Hәtta bir qәdәr tәәccüblәndim dә: mәlum
104 mәsәlәdir ki, evdә hamı (o cümlәdәn özüm dә) qaraçılara
münasibәtdә tәmkinli davranırdı, lakin indiyәcәn bir dәfә
dә olsun eşitmәmişdim ki, onlar nәdәsә günahkar
sayılsınlar. Elә hәmin vaxt, biz oradan ötüb-keçәndә
uşaqlar ora bir araba dartıb gәtirdilәr, özlәri dә ona poni
kimi qoşulmuşdular. Arabanın yanıyla әlindә qamçı
tutmuş şeşәbığ bir kişi addımlayırdı. Arabanın üstünә
çәkilmiş nimdaş adyalın altından çörәk bağlaması
görsәnirdi, özü dә içindәki elә-belә çörәk deyildi, xalis
ağ kömbәlәr idi. Bundan belә nәticә çıxartdım ki, ola
bilsin, qaraçılar bizdәn bir pillә yuxarıda dayanır.

Ayaqyoludan qayıdarkәn gördüyüm bir epizod da
yadımda qalıb: mәftil hasarın o biri üzündә yol boyu
әtrafa baxa-baxa bir adam gәzirdi; ağ pencәkli, orta әsr
rәssamlarının şәkillәrindәki kimi ağ şalvarının yanlarında
qırmızı, enli zolaqlar olan vә әlindә laklı әsa tutmuş bu
adama baxanda heç cür inana bilmirdim ki, o da bizim
kimi dustaqdır, hәrçәnd böyrümdәkilәr israrla onun dus-
taq olduğunu tәsdiqlәyirdilәr.

And içmәyә hazıram ki, o başa, bu başa gedib-
qayıtdığımız yol boyu şәxsәn mәn kәnar adamların heç
biriylә kәlmә kәsmәmişdim. Bununla belә, mәhz bundan