Page 74 - talesiz
P. 74
İMRE KERTES
orasını da bilirdik ki, o, qoca vә xәstә idi; yәni hamımız,
o cümlәdәn mәn dә bu hadisәni tәbii saydıq.
Tam әminliklә tәsdiq edә bilәrәm ki, uzun çәkәn
gözlәnti yaxşı ovqata gәtirib çıxartmır – buna mәn, әn
azından, getdiyimiz yerә gәlib çatanda әmin oldum.
Düzdür, ola bilsin, mәn, sadәcә olaraq, bәrk yorul-
muşdum; hәm dә, yәqin ki, bu hadisәnin baş verәcәyini
gözlәyәrkәn keçirdiyimiz gәrginlik, nәhayәt, mәni mәq-
sәdә yetişmәk mәsәlәsini müәyyәn dәrәcәdә unutmağa
vadar elәmişdi – bir sözlә, mәnzilbaşına çatanda
sevincdәn çox biganәlik hiss edirdim. Elә gәlişimizin özü
dә sanki mәndәn yan keçmişdi. Yadımdadır ki, qәfildәn
74 ayıldım – yәqin, hәyәcan siqnalının qulaq batıran
çığırtısından. Pәncәrә vә dәliklәrdәn düşәn solğun işıq
dördüncü günün erkәn sübh çağından xәbәr verirdi.
Qurşağımda bir az ağrı hiss edirdim. Yadımdadır ki, bu
vaxtacan qatar yolboyu dәfәlәrlә dayanmışdı, hava
hәyәcanı siqnalında isә hәmişә dayanmışdı. Adamlar
pәncәrәnin qabağına yığışmışdılar – bu da әvvәlki bütün
dayanacaqlarda olan kimiydi. Hәr kәsә elә gәlirdi ki, o
nәsә yeni, qeyri-adi bir şey görür. Nәhayәt, mәnim dә
pәncәrәdәn baxmaq növbәm yetişdi, amma bir şey
görmәdim. Sәhәrin sәrin havasından tәzә-tәr qoxu gә-
lirdi, geniş sahәlәrin üzәrinә isә bozumtul duman çök-
müşdü. Sonra bizim arxa tәrәfimizdәn qәflәtәn şeypur
sәdası kimi gözlәnilmәz, aydın, nazik, qırmızı şәfәq
düşdü vә anladım ki, dan yerinin sökülmәsini, günәşin
doğmasını görürәm.
Bu, çox gözәl mәnzәrәydi vә ümumiyyәtlә, maraqlı
idi. Evdә bu vaxtlar mәn, adәtәn, yuxuda olurdum. Düz
qarşımızda, bir az sol tәrәfdә hansısa tikiliyә dә diqqәt
yetirdim: ucqardakı hansısa yarımstansiyaya da oxşa-
yırdı, iri bir vağzala da. Kiçik pәncәrәlәri olan binanın
özü dә balaca vә adamsız idi, әyri-üyrü, dimdik, hündür,
orasını da bilirdik ki, o, qoca vә xәstә idi; yәni hamımız,
o cümlәdәn mәn dә bu hadisәni tәbii saydıq.
Tam әminliklә tәsdiq edә bilәrәm ki, uzun çәkәn
gözlәnti yaxşı ovqata gәtirib çıxartmır – buna mәn, әn
azından, getdiyimiz yerә gәlib çatanda әmin oldum.
Düzdür, ola bilsin, mәn, sadәcә olaraq, bәrk yorul-
muşdum; hәm dә, yәqin ki, bu hadisәnin baş verәcәyini
gözlәyәrkәn keçirdiyimiz gәrginlik, nәhayәt, mәni mәq-
sәdә yetişmәk mәsәlәsini müәyyәn dәrәcәdә unutmağa
vadar elәmişdi – bir sözlә, mәnzilbaşına çatanda
sevincdәn çox biganәlik hiss edirdim. Elә gәlişimizin özü
dә sanki mәndәn yan keçmişdi. Yadımdadır ki, qәfildәn
74 ayıldım – yәqin, hәyәcan siqnalının qulaq batıran
çığırtısından. Pәncәrә vә dәliklәrdәn düşәn solğun işıq
dördüncü günün erkәn sübh çağından xәbәr verirdi.
Qurşağımda bir az ağrı hiss edirdim. Yadımdadır ki, bu
vaxtacan qatar yolboyu dәfәlәrlә dayanmışdı, hava
hәyәcanı siqnalında isә hәmişә dayanmışdı. Adamlar
pәncәrәnin qabağına yığışmışdılar – bu da әvvәlki bütün
dayanacaqlarda olan kimiydi. Hәr kәsә elә gәlirdi ki, o
nәsә yeni, qeyri-adi bir şey görür. Nәhayәt, mәnim dә
pәncәrәdәn baxmaq növbәm yetişdi, amma bir şey
görmәdim. Sәhәrin sәrin havasından tәzә-tәr qoxu gә-
lirdi, geniş sahәlәrin üzәrinә isә bozumtul duman çök-
müşdü. Sonra bizim arxa tәrәfimizdәn qәflәtәn şeypur
sәdası kimi gözlәnilmәz, aydın, nazik, qırmızı şәfәq
düşdü vә anladım ki, dan yerinin sökülmәsini, günәşin
doğmasını görürәm.
Bu, çox gözәl mәnzәrәydi vә ümumiyyәtlә, maraqlı
idi. Evdә bu vaxtlar mәn, adәtәn, yuxuda olurdum. Düz
qarşımızda, bir az sol tәrәfdә hansısa tikiliyә dә diqqәt
yetirdim: ucqardakı hansısa yarımstansiyaya da oxşa-
yırdı, iri bir vağzala da. Kiçik pәncәrәlәri olan binanın
özü dә balaca vә adamsız idi, әyri-üyrü, dimdik, hündür,
