Page 40 - talesiz
P. 40
İMRE KERTES
ğını duydum, hәtta bu yumşaqlığı yaxından hiss etdim:
sanki bu dodaqlar nәsә pıçıldamaq istәdi, amma heç nә
demәdi. Әvәzindә başqa şey baş verdi, daha qәribә olan
tam başqa bir şey: qız qәfildәn ağladı! Üzünü masanın
üstünә qoyduğu dirsәyinә sıxmışdı, çiyinlәri isә yüngülcә
titrәyirdi. Mәn tәәccüb içindә idim, çünki bunu qәti
gözlәmirdim, üstәlik dә, bu mәnzәrә mәni yoldan çıxart-
dı. Yerimdәn sıçrayıb qızın üzәrinә әyildim, saçlarına,
çiyninә, әlinә yüngülcә toxunub yalvardım ki, ağlamasın.
Amma o daha bәrk hönkürdü, sonra da üzünü dirsә-
yindәn çәkmәdәn çığıra-çığıra dedi ki, әgәr bizim öz
şәxsi xüsusiyyәtimiz burada heç bir әhәmiyyәt kәsb
40 etmirsә, onda bütün bunlar hansısa axmaq tәsadüfdür vә
әgәr o, başqa adama, olmağa mәcbur olduğundan başqa-
sına çevrilә bilsәydi, onda “bütün bunlar heç bir әhә-
miyyәt kәsb etmir” vә ümumiyyәtlә, “dözülәsi deyil”.
Әmәlli-başlı çaşmışdım, axı hәr şeyin günahkarı
özüm idim. Amma mәn haradan bilәydim ki, bu fikir
ondan ötrü bu qәdәr vacibdir. Artıq demәyә hazır idim
ki, fikir vermә, bütün bunlar mәnim üçün heç bir
әhәmiyyәt kәsb etmir, dәxli yoxdur ki, sәnin qanın
necәdir, mәn heç dә buna görә sәndәn iyrәnmirәm; amma
sözlәrimin bir qәdәr gülünc çıxacağını hiss edib, yaxşı
ki, özümü saxlaya bildim vә heç nә demәdim. Bununla
belә, necә olsa da, deyә bilmәdiyimә heyifsilәnirdim,
çünki hәmin mәqamda öz şәxsi vәziyyәtimdәn – burada
daha başqa nә deyәsәn – asılı olmayaraq, hәqiqәtәn dә,
bunların hamısını qәlbimdә hiss edirdim. Hәrçәnd,
әlbәttә ki, fәrqli bir situasiyada, ola bilsin, mәnim fikrim
ayrı cür olardı. Bilmirәm. Әvәzindә qәti әminәm ki, bunu
yoxlamaq iqtidarında deyilәm. Amma necә olsa da, bu,
mәni qayğılandırırdı. Dәqiq deyә bilmәrәm ki, hansı
sәbәbdәn, amma mәnimlә ilk dәfә belә bir şey baş verdi:
ğını duydum, hәtta bu yumşaqlığı yaxından hiss etdim:
sanki bu dodaqlar nәsә pıçıldamaq istәdi, amma heç nә
demәdi. Әvәzindә başqa şey baş verdi, daha qәribә olan
tam başqa bir şey: qız qәfildәn ağladı! Üzünü masanın
üstünә qoyduğu dirsәyinә sıxmışdı, çiyinlәri isә yüngülcә
titrәyirdi. Mәn tәәccüb içindә idim, çünki bunu qәti
gözlәmirdim, üstәlik dә, bu mәnzәrә mәni yoldan çıxart-
dı. Yerimdәn sıçrayıb qızın üzәrinә әyildim, saçlarına,
çiyninә, әlinә yüngülcә toxunub yalvardım ki, ağlamasın.
Amma o daha bәrk hönkürdü, sonra da üzünü dirsә-
yindәn çәkmәdәn çığıra-çığıra dedi ki, әgәr bizim öz
şәxsi xüsusiyyәtimiz burada heç bir әhәmiyyәt kәsb
40 etmirsә, onda bütün bunlar hansısa axmaq tәsadüfdür vә
әgәr o, başqa adama, olmağa mәcbur olduğundan başqa-
sına çevrilә bilsәydi, onda “bütün bunlar heç bir әhә-
miyyәt kәsb etmir” vә ümumiyyәtlә, “dözülәsi deyil”.
Әmәlli-başlı çaşmışdım, axı hәr şeyin günahkarı
özüm idim. Amma mәn haradan bilәydim ki, bu fikir
ondan ötrü bu qәdәr vacibdir. Artıq demәyә hazır idim
ki, fikir vermә, bütün bunlar mәnim üçün heç bir
әhәmiyyәt kәsb etmir, dәxli yoxdur ki, sәnin qanın
necәdir, mәn heç dә buna görә sәndәn iyrәnmirәm; amma
sözlәrimin bir qәdәr gülünc çıxacağını hiss edib, yaxşı
ki, özümü saxlaya bildim vә heç nә demәdim. Bununla
belә, necә olsa da, deyә bilmәdiyimә heyifsilәnirdim,
çünki hәmin mәqamda öz şәxsi vәziyyәtimdәn – burada
daha başqa nә deyәsәn – asılı olmayaraq, hәqiqәtәn dә,
bunların hamısını qәlbimdә hiss edirdim. Hәrçәnd,
әlbәttә ki, fәrqli bir situasiyada, ola bilsin, mәnim fikrim
ayrı cür olardı. Bilmirәm. Әvәzindә qәti әminәm ki, bunu
yoxlamaq iqtidarında deyilәm. Amma necә olsa da, bu,
mәni qayğılandırırdı. Dәqiq deyә bilmәrәm ki, hansı
sәbәbdәn, amma mәnimlә ilk dәfә belә bir şey baş verdi:
