Page 26 - talesiz
P. 26
İMRE KERTES
dayının qoltuğu altından boylanıb sakitcә tәzim edir, belә
düşünmәk olardı ki, barmaqlarını qıra-qıra sanki ona
bәraәt istәyir. Amma, çәtin ki, onun bu hәrәkәti Şteyner
dayıya görә olsun. Onlar bir-biri ilә daim höcәtlәşsәlәr
dә, әslindә, ayrılmaz dostlar idilәr. Elә bir mәsәlә yoxdur
ki, bu qocalar eyni fikirdә olsunlar. İndi hәr ikisi növbә
ilә atama yaxınlaşıb, onun әlini sıxdı. Şteyner dayı hәtta
әrklә atamın kürәyinә vurub, onu “qoca dost” adlandırdı
vә Allah bilir, neçәnci dәfә öz sevimli zarafatını
tәkrarladı: “Hә, qoca, başını dik tut, ruhdan düşmәk bizә
yaraşmaz!” Vә әlavә elәdi ki – bu yerdә Fleyşman dayı
26 da hәvәslә başını yellәdi – onlar yenә mәnimlә “ma-
dam”ın (Şteyner dayı ögey anama belә müraciәt edirdi)
qayğısına qalacaqlar. Sonra qırışlar içindә itib-batmış
gözünü qıyıb, zarafatla göz vurdu vә atamı bәrk-bәrk
qucaqlayıb özünә sıxdı.
Qocalar sağollaşıb çıxan kimi hәr şey mәtbәx әşya-
larının cingiltisinә, sәslәrin uğultusuna, nimçәlәrin
qoxusuna, qatı tәnbәki tüstüsünә qәrq oldu. Mәn yalnız
arabir kiminsә sifәtini dumanlı şәkildә görür, yaxud bu
tüstü-dumanın içindә nәdәnsә qәfildәn edilәn hansısa
hәrәkәti sezә bilirdim. Gözümә әn çox sataşan bircә şey
idi – ögey anamın heç kәsin nimçәsinin boş qalmamasına
göz qoyan qoca anasının sarışın, sümüklü vә titrәk başı.
Sonra nәzәrlәrim Layoş dayının üzәrindә dayandı: o,
әllәrini qәti etirazla yuxarı qaldırıb әtdәn imtina edirdi,
çünki bu әt donuz әti idi, din isә donuz әti yemәyi
qadağan edirdi. Yadımda qalan bir dә ögey anamın bacı-
sının şişkin ovurdları, çeynәyәn çәnәlәri, yaşaran gözlәri
idi. Sonra çilçırağın altında, işığın çәhrayı halqasında
qәfildәn Vili dayının daz kәllәsi peyda oldu vә mәn onun
ümidverici perspektivә dair nikbin nitqinin parçalarını
eşitdim; ardınca “lap tezliklә hamımızın bir ailә masası
dayının qoltuğu altından boylanıb sakitcә tәzim edir, belә
düşünmәk olardı ki, barmaqlarını qıra-qıra sanki ona
bәraәt istәyir. Amma, çәtin ki, onun bu hәrәkәti Şteyner
dayıya görә olsun. Onlar bir-biri ilә daim höcәtlәşsәlәr
dә, әslindә, ayrılmaz dostlar idilәr. Elә bir mәsәlә yoxdur
ki, bu qocalar eyni fikirdә olsunlar. İndi hәr ikisi növbә
ilә atama yaxınlaşıb, onun әlini sıxdı. Şteyner dayı hәtta
әrklә atamın kürәyinә vurub, onu “qoca dost” adlandırdı
vә Allah bilir, neçәnci dәfә öz sevimli zarafatını
tәkrarladı: “Hә, qoca, başını dik tut, ruhdan düşmәk bizә
yaraşmaz!” Vә әlavә elәdi ki – bu yerdә Fleyşman dayı
26 da hәvәslә başını yellәdi – onlar yenә mәnimlә “ma-
dam”ın (Şteyner dayı ögey anama belә müraciәt edirdi)
qayğısına qalacaqlar. Sonra qırışlar içindә itib-batmış
gözünü qıyıb, zarafatla göz vurdu vә atamı bәrk-bәrk
qucaqlayıb özünә sıxdı.
Qocalar sağollaşıb çıxan kimi hәr şey mәtbәx әşya-
larının cingiltisinә, sәslәrin uğultusuna, nimçәlәrin
qoxusuna, qatı tәnbәki tüstüsünә qәrq oldu. Mәn yalnız
arabir kiminsә sifәtini dumanlı şәkildә görür, yaxud bu
tüstü-dumanın içindә nәdәnsә qәfildәn edilәn hansısa
hәrәkәti sezә bilirdim. Gözümә әn çox sataşan bircә şey
idi – ögey anamın heç kәsin nimçәsinin boş qalmamasına
göz qoyan qoca anasının sarışın, sümüklü vә titrәk başı.
Sonra nәzәrlәrim Layoş dayının üzәrindә dayandı: o,
әllәrini qәti etirazla yuxarı qaldırıb әtdәn imtina edirdi,
çünki bu әt donuz әti idi, din isә donuz әti yemәyi
qadağan edirdi. Yadımda qalan bir dә ögey anamın bacı-
sının şişkin ovurdları, çeynәyәn çәnәlәri, yaşaran gözlәri
idi. Sonra çilçırağın altında, işığın çәhrayı halqasında
qәfildәn Vili dayının daz kәllәsi peyda oldu vә mәn onun
ümidverici perspektivә dair nikbin nitqinin parçalarını
eşitdim; ardınca “lap tezliklә hamımızın bir ailә masası
