Page 228 - talesiz
P. 228
İMRE KERTES
dörd saatını, yәni bunu üç yüz altmış beş günә vurub... hәr
nәysә... yәni әvvәldәn axıradәk o yazıqlar hәr an, hәr
dәqiqә, hәr saat vaxtlarını keçirmәyә çalışırdılar, amma
necә edәcәklәrini bilmirdilәr. Başqa tәrәfdәn isә, onlara elә
bu vәziyyәtin özü kömәk edirdi. Çünki hәmin o zamanı on
ikiyә, üç yüz altmış beşә, iyirmi dördә, altmışa vurmaq,
sonra yenidәn, yenidәn, yenidәn vurmaq hәr dәfә onları dәli
elәyәrdi; cismәn dә, ruhәn dә sındırardı. Belәdә isә bu
yükün ağırlığına davam gәtirә bilmişdilәr”.
Kişinin susduğunu görüb davam elәdim: “Bax oraları,
tәxminәn, bu şәkildә tәsәvvür elәmәk lazımdır”. Bu arada
o, imkan tapıb siqareti tullamışdı. Bununla belә, üzünü
228 ovuclarının arasına almışdı deyә sәsi bayaqkı kimi boğuq
çıxdı: “Yox, bunu tәsәvvür elәmәk olmaz”. Mәn dә öz
növbәmdә onunla razılaşdım, hәlә üstәlik, fikirlәşdim ki,
görünür, insanlar mәhz buna görә düşәrgә әvәzinә
cәhәnnәm deyirlәr.
Bir qәdәr sonra o, başını qaldırıb saatına nәzәr saldı
vә üzünün ifadәsi dәyişdi. Jurnalist olduğunu bildirib, әlavә
elәdi ki, “demokratik nәşrlәrdәn birindә” işlәyir. Bu yerdә
onun uzaqdan-uzağa kimi xatırlatdığını (xüsusәn dә bәzi
sözlәrini eşidәndә) başa düşdüm: әlbәttә ki, Vili dayını!
Amma etiraf elәmәliyәm ki, aralarında müәyyәn fәrqlәr dә
vardı.
Jurnalistin sözlәrindә bir әminlik, hәtta mәn deyәrdim,
öz dediklәrinә dәrin inam görürdüm. Bir zamanlar ravvinin
sözlәrini vә hәrәkәtlәrindәki qәtiyyәti, inamı vә Layoş dayı
ilә (başqası da ola bilәr) müqayisәdә çox fәrqli olan
inadkarlığı xatırladırdı mәnә. Bu fikir uzun zaman әrzindә
ilk dәfә düz bir il әvvәl ayrıldığım adamlarla mәni görüş
gözlәdiyini yadıma saldı (özü dә xәyali yox, gerçәk görüş)
vә mәcbur elәdi ki, bu mәnzәrәni aydın şәkildә dәrk edim.
Hәmin andan etibarәn daha jurnalisti eşitmirdim. Deyirdi
ki, “görüşümüzün bir tәsadüf yox, xoşbәxt hadisә olmasını
istәrdim”. Tәklif elәdi ki, bәlkә, bir, ya bir neçә mәqalә
dörd saatını, yәni bunu üç yüz altmış beş günә vurub... hәr
nәysә... yәni әvvәldәn axıradәk o yazıqlar hәr an, hәr
dәqiqә, hәr saat vaxtlarını keçirmәyә çalışırdılar, amma
necә edәcәklәrini bilmirdilәr. Başqa tәrәfdәn isә, onlara elә
bu vәziyyәtin özü kömәk edirdi. Çünki hәmin o zamanı on
ikiyә, üç yüz altmış beşә, iyirmi dördә, altmışa vurmaq,
sonra yenidәn, yenidәn, yenidәn vurmaq hәr dәfә onları dәli
elәyәrdi; cismәn dә, ruhәn dә sındırardı. Belәdә isә bu
yükün ağırlığına davam gәtirә bilmişdilәr”.
Kişinin susduğunu görüb davam elәdim: “Bax oraları,
tәxminәn, bu şәkildә tәsәvvür elәmәk lazımdır”. Bu arada
o, imkan tapıb siqareti tullamışdı. Bununla belә, üzünü
228 ovuclarının arasına almışdı deyә sәsi bayaqkı kimi boğuq
çıxdı: “Yox, bunu tәsәvvür elәmәk olmaz”. Mәn dә öz
növbәmdә onunla razılaşdım, hәlә üstәlik, fikirlәşdim ki,
görünür, insanlar mәhz buna görә düşәrgә әvәzinә
cәhәnnәm deyirlәr.
Bir qәdәr sonra o, başını qaldırıb saatına nәzәr saldı
vә üzünün ifadәsi dәyişdi. Jurnalist olduğunu bildirib, әlavә
elәdi ki, “demokratik nәşrlәrdәn birindә” işlәyir. Bu yerdә
onun uzaqdan-uzağa kimi xatırlatdığını (xüsusәn dә bәzi
sözlәrini eşidәndә) başa düşdüm: әlbәttә ki, Vili dayını!
Amma etiraf elәmәliyәm ki, aralarında müәyyәn fәrqlәr dә
vardı.
Jurnalistin sözlәrindә bir әminlik, hәtta mәn deyәrdim,
öz dediklәrinә dәrin inam görürdüm. Bir zamanlar ravvinin
sözlәrini vә hәrәkәtlәrindәki qәtiyyәti, inamı vә Layoş dayı
ilә (başqası da ola bilәr) müqayisәdә çox fәrqli olan
inadkarlığı xatırladırdı mәnә. Bu fikir uzun zaman әrzindә
ilk dәfә düz bir il әvvәl ayrıldığım adamlarla mәni görüş
gözlәdiyini yadıma saldı (özü dә xәyali yox, gerçәk görüş)
vә mәcbur elәdi ki, bu mәnzәrәni aydın şәkildә dәrk edim.
Hәmin andan etibarәn daha jurnalisti eşitmirdim. Deyirdi
ki, “görüşümüzün bir tәsadüf yox, xoşbәxt hadisә olmasını
istәrdim”. Tәklif elәdi ki, bәlkә, bir, ya bir neçә mәqalә
