Page 214 - talesiz
P. 214
İMRE KERTES
Oğlanın boşalmış çarpayısına tezliklә başqa xәstә (o
da cavan oğlandı) yerlәşdirdilәr. Ayağındakı möhkәm sarğı
(bu sarğı mәnә yaxşı tanış idi) orada bircә dәnә dә barmaq
olmadığından xәbәr verirdi. Petka yanımdan keçәndә ona
pıçıltıyla dedim: “Dzenkuye, Petka!” Amma onun heyrәtlә
“Was?” demәsindәn vә mәnim “Aber früher vorher...” –
yәni “bir az әvvәlki... ” sözlәrimdәn sonra üzündә
yaranmış ifadәdәn (sanki heç nә başa düşmürdü), üstәlik,
başını silkәlәmәsindәn anladım ki, nәsә әdәbsiz hәrәkәt
elәmişәm vә görünür, elә şeylәr var ki, onu ürәyimizdә
özümüz bacardığımız kimi tәhlil etmәli, mәnasını başa
düşmәliyik. Neylәmәk olar, әvvәla, burada hәr şey әdalәtli
214 idi; hәr halda, mәnim qәnaәtimә görә belәydi. Axı mәn
palatada o güllә yarası almış oğlandan әvvәl yatıram.
Üstәlik, o, mәndәn daha sağlamdır vә әlbәttә ki, hospital
divarlarından uzaqda onun sağ qalmaq şansı daha çoxdur.
Amma bütün bunlar bir yana, görünür, özümdәn çox
başqasının bәdbәxtliyi ilә barışmaq mәnim üçün daha asan
idi. Baş verәnlәrә hansı tәrәfdәn yanaşsam da, nә qәdәr
ölçüb-biçsәm dә, belә bir nәticәyә gәlmәyi bacarmır, bu
hadisәdәn dәrs almaya bilmirdim. Әsas mәsәlә isә bu idi
ki, әtrafı güllә sәslәri bürüdüyü halda, bu barәdә
düşünmәyә lüzum vardımı?
İki gün sonra palatamızın pәncәrәsi cingildәdi,
naqafil güllә üzbәüz divara dәydi. Hәmin gün daha bir
hadisә baş verdi. Ondan bir az әvvәl Petka ilә tәlәsik bir-
iki kәlmә danışmaq üçün palataya şübhәli adamlar
gәlmişdi. O gün Petka özü dә uzun müddәtә harasa yoxa
çıxmışdı, axşam isә uzunsov bir şeylә, daha doğrusu,
bağlama ilә gәlmişdi. Mәn onu daha çox uzununa
bükülmüş mәlәfәyә oxşatdım. Amma, yox, içindә taxta
parçası da vardı, böyük ehtimalla, ağ bayraq idi. Bundan
başqa, bağlamanın düz ortasında elә bir şey görünürdü ki,
bu günә qәdәr heç bir dustağın әlindә görmәmişdim. Elә
bir şey ki, bütün palata onu görәndә hәrәkәtә gәldi, sakitcә
Oğlanın boşalmış çarpayısına tezliklә başqa xәstә (o
da cavan oğlandı) yerlәşdirdilәr. Ayağındakı möhkәm sarğı
(bu sarğı mәnә yaxşı tanış idi) orada bircә dәnә dә barmaq
olmadığından xәbәr verirdi. Petka yanımdan keçәndә ona
pıçıltıyla dedim: “Dzenkuye, Petka!” Amma onun heyrәtlә
“Was?” demәsindәn vә mәnim “Aber früher vorher...” –
yәni “bir az әvvәlki... ” sözlәrimdәn sonra üzündә
yaranmış ifadәdәn (sanki heç nә başa düşmürdü), üstәlik,
başını silkәlәmәsindәn anladım ki, nәsә әdәbsiz hәrәkәt
elәmişәm vә görünür, elә şeylәr var ki, onu ürәyimizdә
özümüz bacardığımız kimi tәhlil etmәli, mәnasını başa
düşmәliyik. Neylәmәk olar, әvvәla, burada hәr şey әdalәtli
214 idi; hәr halda, mәnim qәnaәtimә görә belәydi. Axı mәn
palatada o güllә yarası almış oğlandan әvvәl yatıram.
Üstәlik, o, mәndәn daha sağlamdır vә әlbәttә ki, hospital
divarlarından uzaqda onun sağ qalmaq şansı daha çoxdur.
Amma bütün bunlar bir yana, görünür, özümdәn çox
başqasının bәdbәxtliyi ilә barışmaq mәnim üçün daha asan
idi. Baş verәnlәrә hansı tәrәfdәn yanaşsam da, nә qәdәr
ölçüb-biçsәm dә, belә bir nәticәyә gәlmәyi bacarmır, bu
hadisәdәn dәrs almaya bilmirdim. Әsas mәsәlә isә bu idi
ki, әtrafı güllә sәslәri bürüdüyü halda, bu barәdә
düşünmәyә lüzum vardımı?
İki gün sonra palatamızın pәncәrәsi cingildәdi,
naqafil güllә üzbәüz divara dәydi. Hәmin gün daha bir
hadisә baş verdi. Ondan bir az әvvәl Petka ilә tәlәsik bir-
iki kәlmә danışmaq üçün palataya şübhәli adamlar
gәlmişdi. O gün Petka özü dә uzun müddәtә harasa yoxa
çıxmışdı, axşam isә uzunsov bir şeylә, daha doğrusu,
bağlama ilә gәlmişdi. Mәn onu daha çox uzununa
bükülmüş mәlәfәyә oxşatdım. Amma, yox, içindә taxta
parçası da vardı, böyük ehtimalla, ağ bayraq idi. Bundan
başqa, bağlamanın düz ortasında elә bir şey görünürdü ki,
bu günә qәdәr heç bir dustağın әlindә görmәmişdim. Elә
bir şey ki, bütün palata onu görәndә hәrәkәtә gәldi, sakitcә
